Του Γιώργου Σταματόπουλου
Υπάρχουν πολλοί που θεωρούν ότι η ενδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι υπόθεση εκ των ων ουκ άνευ ώστε να προχωρήσει το κόμμα στη διεκδίκηση της εξουσίας και, κατόπιν τούτου, να επαναφέρει το κοινωνικό κράτος που διέλυσαν τρικομματικές και δικομματικές κυβερνήσεις, συντηρητικές, φιλελεύθερες, ακροδεξιές και λοιπά. Είναι οι άνθρωποι, που ελπίζουν. Αυτό δεν είναι κακό. τουναντίον, με τέτοιες σκέψεις – ελπίδες η κοινωνία στέκεται στα πόδια της, δεν παραιτείται, αντιδρά σε επελαύνοντες φασισμούς, τουλάχιστον στο είναι της συνείδησής της (ή στη συνείδηση του είναι της).
Ως εκ τούτου συντρέχουν με την ψήφο τους, ή και τη φυσική τους παρουσία στις εκδηλώσεις του κόμματος, την προσπάθεια ενδυνάμωσής του. Δεν χρειάζονται ιστορικιστικοί παραλληλισμοί (ο ιστορικισμός είναι στείρος), οφείλουμε, όμως, να λάβουμε υπ’ όψιν πως το λαϊκό πάθος για αλλαγή γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης απ’ αυτούς που το τορπιλίζουν με υποσχέσεις για δικαιοσύνη, ισοκατανομή πλούτου (δίκαιη μεταχείριση, έστω, του πλούτου), αξιοκρατία, ισονομία, ισηγορία και λοιπά. Αρα, οφείλουμε να δεσμεύσουμε τους έχοντες τις τορπίλες, αν όχι για ένα κοινωνικό συμβόλαιο, τουλάχιστον για μια ρητή δήλωση ότι η κοινωνία θα είναι εντός του κόλπου του κόμματος. Δεν χρειαζόμαστε δόγματα κοινωνικότητας, είναι αδύνατον να επιβληθούν αυτά τα δόγματα διά της βίας, για το καλό μας τάχα.
Χρειάζεται να υπάρχει αγάπη στο όποιο κοινωνικό συμβόλαιο, να μη στηρίζεται δηλαδή αυτό σε «αυτό που εντέλλεται το συμφέρον». Δεν έχουμε χρείαν κομματικών (πολιτειακών) δογμάτων, όπως πίστευε π.χ. ο Ρουσσώ όταν έγραφε το «Κοινωνικό Συμβόλαιο». Μήτε τους ειδικούς χρειαζόμαστε, που, δήθεν, εργάζονται για τη βελτίωση της ζωής μας συστήνοντάς μας τρόπους επιβίωσης ενώ στην ουσία απεργάζονται τον αυξανόμενο έλεγχο στην οργάνωση της ζωής μας.
Εκείνο που φαίνεται να χρειάζεται είναι η πλήρης αποδόμηση του μηχανισμού του συστήματος (ακραιφνώς κρατικού) και η σπορά νέων, αυτονόητων, αλλά παρεξηγημένων εναλλακτικών μορφών διακυβέρνησης, με την κοινωνία να έχει τον πρώτο λόγο. Βεβαίως, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά άντε να πείσεις τους οπαδούς του ότι ελλοχεύουν κίνδυνοι, αν όχι για τη δημοκρατία, τουλάχιστον για μια δημοκρατική διακυβέρνηση. Ναι, αλλά αν δεν δοθεί τόπος στην κοινωνία να εκφραστεί, να δημιουργήσει, να συμμετάσχει στην εξουσία, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν. Ναι, ας βγει δυνατός ο ΣΥΡΙΖΑ από το συνέδριό του και ας πάει να καταλάβει την εξουσία, όλοι το εύχονται [εκτός από μερικούς υστερικούς των media και κείνους (που είναι πολλοί), που βγάζουν φλύκταινες στο άκουσμα και μόνο ότι κάποιος είναι αριστερός. Αριστερή κυβέρνηση; Φρίκη, για όλους αυτούς τους βολεμένους και υποταγμένους εσαεί στη σκιά των αρχόντων (sic)]. Αλλά: αν δεν μπει η κοινωνία στο κόμμα, προκοπή δεν θα δούμε.
