→Οι νέες μέθοδοι ντοπαρίσματος, που αφορούν ακόμα και γονιδιακές παρεμβάσεις, έχουν αυξήσει την γκάμα των ασθενειών

Ενας θάνατος από λευχαιμία ενός πρωταθλητή κωπηλάτη είναι ίσως μια σύμπτωση. Δύο θάνατοι από την ίδια αιτία μια πολύ κακή σύμπτωση. Τρεις θάνατοι στην Ελλάδα και σημαντικός αριθμός παρόμοιων θανάτων στον κόσμο παύει να είναι σύμπτωση.

Οι περισσότερες συνέπειες του ντόπινγκ είναι απολύτως γνωστές σε όλο τον κόσμο του αθλητισμού. Αναφερόμαστε κυρίως σε εκείνες που έγιναν ευρύτερα γνωστές στην Ελλάδα την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων. Από τότε και μέχρι σήμερα οι θάνατοι (κυρίως «αιφνίδιοι») νεαρών αλλά και παλαίμαχων αθλητών ανά τον κόσμο πολλαπλασιάστηκαν. Οι νέες μέθοδοι που αφορούν ακόμα και γονιδιακές παρεμβάσεις έχουν αυξήσει πιθανότατα την γκάμα των ασθενειών. Πολύ περισσότερο όταν ο αθλητής χρησιμοποιεί ταυτόχρονα διεγερτικά, αναλγητικά ή ναρκωτικά φάρμακα.

Για παράδειγμα, η χορήγηση της αυξητικής ορμόνης με τις τρομακτικές παρενέργειες ενοχοποιείται μεταξύ άλλων και για μεγαλακρία ή γιγαντισμό σε αναπτυσσόμενους οργανισμούς, υπέρταση, υπεργλυκαιμία, καλοήθη ενδοκράνιο υπέρταση, ογκογένεση (λευχαιμία, σάρκωμα, όγκος Wilms), ενώ υπάρχει και πιθανότητα νοθείας της με κίνδυνο ανάπτυξης σπογγώδους εγκεφαλοπάθειας (GH ανθρώπινης υπόφυσης). Ενας σπουδαίος αθλητής του καράτε, ο Αντι Χαγκ, πέθανε το 2012 από οξεία λευχαιμία χωρίς ποτέ να προκύψει σχέση της ασθένειας με κάποιες ουσίες που έπαιρνε.

Απευθυνθήκαμε σε έναν ειδικό και συγκεκριμένα στον κ. Πάνο Παναγιωτίδη αναπληρωτή καθηγητή αιματολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ζητώντας τη γνώμη του για τους θανάτους των αθλητών και την πιθανή σχέση τους με τη χρήση αναβολικών.

«Τα ανδρογόνα, η ερυθροποιητίνη και τα κορτικοειδή σε καμία περίπτωση δεν ευθύνονται για λευχαιμία. Είναι βέβαια παντελώς άγνωστο το τι μπορεί να παίρνει κάποιος χωρίς καν να το γνωρίζει. Οι βλάβες μπορεί να αργούν να εκδηλωθούν για χρόνια, αλλά δεν υπάρχει πλην της ραδιενέργειας καμιά ουσία που να ευθύνεται άμεσα για λευχαιμία». Μήπως οι νέες γονιδιακές θεραπείες είναι δυνατόν να έχουν τέτοιες παρενέργειες, ρωτήσαμε τον καθηγητή.

«Το κόστος για τέτοιου είδους παρεμβάσεις, όπως οι γονιδιακές είναι τεράστιο και είναι επομένως εξαιρετικά περιορισμένη η δυνατότητα χρήσης τέτοιων μεθόδων. Φυσικά, όταν γίνεται μια τέτοιου τύπου θεραπευτική παρέμβαση (σε ασθενείς) και επειδή πρόκειται ουσιαστικά για έναν “φορέα” που εισβάλλει στο αίμα υπάρχει ο κίνδυνος πάντα να ενεργοποιήσει -να χωθεί- αλλού και να προκαλέσει βλάβη και πολύ σπάνια λευχαιμία. Είναι όμως σχεδόν μηδενική η περίπτωση να χρησιμοποιείται τέτοιου είδους μέθοδος από έναν Ελληνα αθλητή».

Σε άρθρο του τον Ιούλιο του 2004 με τίτλο «Θα καταστρέψουν τον αθλητισμό οι γονιδιακές θεραπείες;» ο ειδικευμένος σε εφήβους γιατρός, Μάικλ Μπεχάρ, έγραφε μεταξύ άλλων: «Τους λέω ότι η γονιδιακή θεραπεία είναι παράνομη και ίσως δεν είναι ασφαλής, αλλά δεν τους νοιάζει. Προπονητής από μεγάλη σχολή των ΗΠΑ επικοινώνησε μαζί μου και ήθελε να ξέρει αν διαθέτουμε αρκετούς ενέσιμους ορούς για όλη την ομάδα του ποδοσφαίρου. Ηθελε να είναι άμεσης δράσης για να επιστρέφουν από τους τραυματισμούς πιο γρήγορα οι αθλητές. Ο προπονητής έκανε μεγάλο λάθος. Η γονιδιακή θεραπεία είναι επικίνδυνη. Σε ένα πρόσφατο πείραμα, ένας ασθενής πέθανε. Σε μια άλλη περίπτωση η θεραπεία λειτούργησε, ενώ μια πειραματική θεραπεία από τα 10 βρέφη τα 2 έπαθαν οξεία λευχαιμία». Ολα αυτά δε, μόλις άρχισαν να γίνονται γνωστές οι γονιδιακές παρεμβάσεις σε ασθενείς.

Α.Ψ.