Ο Ηλίας Κουνέλας πριν από καιρό είχε μια ιδέα. Να ζωντανέψει στη σκηνή το δεύτερο μέρος της αυτοβιογραφικής τριλογίας του Ντανίλο Κις «Κήπος, Στάχτες». Την υλοποίησε μεταφέροντας θεατρικά το έργο και παρουσιάζοντάς το πρώτα στην Πάτρα και μετά σε ένα νεοκλασικό σπίτι τού 1920 στον Κολωνό. Και τώρα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, στήνει μια νέα εκδοχή της, βασισμένη στην εμπειρία της πρώτης. Τρεις ηθοποιοί (Ζωή Τούντα, Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης, Ηλίας Κουνέλας) διηγούνται το οδοιπορικό της παράστασης του περσινού χειμώνα, εκεί στον ίδιο χώρο, στην οδό Θυάμιδος. Με τα σκηνικά μαζεμένα πια στον στενό διάδρομο αλλά έχοντας γεμίσει την αυλή με δεκάδες νοσταλγικά αντικείμενα: μια σερβάντα, παλιές προγονικές φωτογραφίες, κεριά, λάμπες, μπουκαλάκια, ασημένιους δίσκους ενώ ματσάκια ρίγανη μέσα σε ποτήρια σκορπούν το άρωμά τους. Από εκεί αρχίζει η παράσταση. Η γυναίκα ποτίζει το παρτέρι, τις γλάστρες. Σκουπίζει πιάτα και μαχαιροπίρουνα. Ανάβει τη λάμπα, παίρνει τον δίσκο και οδηγεί τους θεατές για να ανεβούν τη σκάλα, να μπουν στο σαλόνι του σπιτιού, να καθίσουν στις είκοσι δύο καρέκλες.
Και η παράσταση αρχίζει. Γεμάτη προσωπικά βιώματα αλλά και καινούργια στοιχεία που μετουσιώνονται συνειρμικά σ’ αυτή τη νέα σκηνική περιπέτεια με τίτλο «Η εμπειρία της παράστασης “Κήπος, Στάχτες”». Οι τρεις ηθοποιοί με τη θέρμη της οικειότητας που προσφέρει ο χώρος, το θέμα και η γειτνίαση με τους θεατές, αναπολούν, εξομολογούνται, αφηγούνται, πειράζονται. Η χαμένη αθωότητα ξορκίζεται ευεργετικά. Η ζωτική πηγή της απώλειας, η λαχτάρα των παιδικών χρόνων, οι μυρωδιές εκείνης της εποχής, το πατρικό σπίτι, η γειτονιά, το χάδι αλλά και η απουσία της μάνας, το στοργικό μαγείρεμα αλλά και η εκκωφαντική σιωπή του πατέρα, είναι κομμάτια από το προσωπικό «μυθιστόρημα» του καθενός μας. Γι’ αυτό και οι θεατές μέσα στο σαλόνι του νεοκλασικού συγκινούνται. Βλέπεις μάτια δακρυσμένα, ακούς τις μύτες να προσπαθούν να συγκρατηθούν. Μια παράσταση που σταλάζει τρυφερότητα, πίστη, αλήθεια και μια πρωτόγνωρα ουσιαστική επικοινωνία με το κοινό. «Συνειδητά δεν το διαφημίσαμε. Μέσα στην κρίση θέλαμε να πιστέψουμε ότι κάποια αγνά πράγματα μπορούν να επιβιώσουν» είχε πει ο Ηλ. Κουνέλας. Και είχε δίκιο. Ο,τι φτιάχνεται με τέτοια υλικά δεν χρήζει καμιάς μιντιακής «επικοινωνίας».
Εφη Μαρίνου
