Αν έχουν κάτι κοινό οι εκπαιδευτικοί-συντελεστές του ντοκιμαντέρ, είναι ότι «αποποιούνται» τις ευθύνες τους, αφού όλοι μάς λένε ότι ήταν αποτέλεσμα αμιγώς συλλογικής εργασίας και επιλογών που έκαναν τα παιδιά σε όλα τα στάδια: θέμα, έρευνα, σενάριο, μοντάζ.

«Προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε τη νέα διδακτική της Ιστορίας, θέτοντας μια ενεργητική διαδικασία μάθησης και την πρωτοβουλία και την εργασία στα ίδια τα παιδιά μέσω της έρευνας και της συνεργασίας μεταξύ τους. Ενας στόχος είναι να διαμορφώσουμε παιδιά με κριτική άποψη για την Ιστορία και τη ζωή, που να θέτουν ερωτήματα και να ανακαλύπτουν» παρατηρεί σχετικά με την εμπλοκή του ο ιστορικός-εκπαιδευτικός Κ. Κορρές.

«Με αφορμή το ντοκιμαντέρ κάναμε ένα κινηματογραφικό εργαστήριο, αφού τα παιδιά τα ενδιαφέρει η εικόνα ως το κύριο μέσο πλέον, η έκφραση μέσω αυτού και πώς μπορούν να αφηγηθούν μια ιστορία. Σε κάθε συνεργασία με τα παιδιά πάντα κάτι μαθαίνεις από την εμπειρία. Ηταν η πρώτη φορά που ανέλαβα ένα ιστορικό ερευνητικό θέμα και έτσι έμαθα κι εγώ λίγο Ιστορία παραπάνω» είναι η λιτή τοποθέτηση του κινηματογραφιστή-εκπαιδευτικού Δαμ. Βογανάτση.

Οι εκπαιδευτικοί έχουν ακόμη ένα κοινό σημείο, που μοιράζονται με τα παιδιά, τα οποία ποτέ δεν κοιτούν τον φακό, αλλά έχουν το βλέμμα προσηλωμένο στις μαρτυρίες που διαβάζουν: τη σεμνότητα.