Του Γιώργου Σταματόπουλου
Το πολιτικό σύστημα έχει την ικανότητα να αναδιπλώνεται, να υποχωρεί και να επιτίθεται, να μεταμορφώνεται, χωρίς όμως ποτέ του να χάσει τον πυρήνα του, δηλαδή την εξουσία. Δεν είναι ο καπιταλισμός σε κρίση· ο καπιταλισμός δημιουργεί την κρίση, απλώς για να ανακυκλωθεί. Να εκτονωθούν οι αντίπαλοί του με διαδηλώσεις και ελπίδες και να χαθούν, στη συνέχεια, στη δίνη των οικονομικών ανακατατάξεων, με πρωτεύουσα εννοείται την επιβίωση. Δεν έχει σημασία για το σύστημα ποιος θα οιακίζει την εξουσία, εάν είναι δεξιό το κόμμα που θα κατευθύνει τον οίακα ή σοσιαλδημοκρατικό· έτσι κι αλλιώς και το μεν και το δε δεν υπηρετούν το πόπολο αλλά αυτούς που διαχειρίζονται το σύστημα ή το συγκροτούν (κεφάλαιο-τραπεζίτες-στρατός-media).
Oυδόλως ενδιαφέρεται το σύστημα για την κατάντια π.χ. του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος που ανέτρεψε την πρωτοκαθεδρία της Δεξιάς και αποτέλεσε την οιονεί ενοποιό πολιτική της χώρας. Κάποιο άλλο κόμμα θα πάρει τη θέση του. Το σοκ το υφίστανται μόνο οι ψηφοφόροι, που πραγματικά πίστεψαν κάποτε στα σοσιαλιστικά ιδεώδη ή απλώς εκμεταλλεύτηκαν την πολιτική μεταστροφή για να γίνουν με τη σειρά τους οι άρπαγες της εξουσίας. Αλλά κι αυτοί, με την πάροδο του χρόνου, ξεπερνάνε το ισχυρό, όντως, σοκ και αναζητούν αλλού πολιτικές αγελάδες.
Το κρίμα είναι που η αναζήτηση αυτή περικλείεται από στενά όρια, δεν ανοίγεται με άλλα λόγια στην κοινωνία την ίδια· παραμένει εγκλωβισμένη σε κομματικές τροφούς, που, όμως, δεν έχουν τι να προσφέρουν παρά τη σποδό τους. Η «αντιπροσωπευτική» δημοκρατία στηρίζει θαυμάσια το πολιτικό σύστημα, αφού οι ψηφοφόροι νιώθουν ότι συμμετέχουν στο πολιτικό παιχνίδι. Και ας έχει καταγγελθεί, εδώ και δύο αιώνες, ότι αντιπροσώπευση δεν υπάρχει (!), δεν είναι δυνατόν να υπάρξει.
Οι μετατοπίσεις που παρατηρούνται στον κομματικό χώρο (δυστυχώς, μόνο στα κόμματα βλέπουμε την πολιτική· ποτέ στην κοινωνία) δείχνουν, απλώς, τους ελιγμούς του πολιτικού συστήματος: κεντροαριστερά, κεντροδεξιά, αριστεροδέξια και κάτι τρέχει στα γύφτικα. Ολοι τούτοι υπηρετούν τον ίδιο σκοπό, την εγκόλπωση και επικαρπία της εξουσίας (και στη συνέχεια την άσκησή της). Εξ ου και η ευκολία μεταπήδησης ενός κομματικού «στελέχους» σε διαφορετικούς, τάχα, κομματικούς σχηματισμούς. Ολα αυτά μπορεί να προκαλούν θλίψη, αλλά αυτή είναι η ζώσα («πολιτική») πραγματικότητα. Βεβαίως έχει ενδιαφέρον για τον παρατηρητή το πού πήγαν π.χ. οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ. Εντάξει, στον ΣΥΡΙΖΑ οι πλείστοι, αλλά με ποια ιδεολογική περιουσία; Εχει χώρο η ιδεολογία στις μετατοπίσεις των ψηφοφόρων ή έχει ήδη ηττηθεί από το συμφέρον; Η οργή της κοινωνίας πώς εκφράζεται μέσα από τους κομματικούς μηχανισμούς; Υπηρετούμε όλοι το πολιτικό σύστημα; Πώς μπορεί αυτό να ανατραπεί;
