→Ο Α. Τσίπρας απευθύνθηκε προς την κοινωνία με ανοίγματα προς το ΚΚΕ, τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ αλλά και σε τμήματα της κοινωνίας που διαφωνούν με την ακροδεξιά ρητορική και πρακτική του Α. Σαμαρά
Του Φώτη Παπούλια
Αν κάτι χαρακτηρίζει το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, πέρα από αυτή καθαυτήν τη μετεξέλιξή του σε ενιαίο κόμμα, είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας λειτούργησε όχι ως πρόεδρος του κόμματος αλλά ως δυνάμει πρωθυπουργός. Και αν για αρκετούς από τους συνέδρους, οι οποίοι μάλλον είχαν συνηθίσει σε ομιλίες παλαιότερων περιόδων όταν οι πρόεδροι απευθύνονταν στο στενό κομματικό ακροατήριο, η ομιλία του «θα μπορούσε να εκφωνηθεί σε κάποια πλατεία ή να είναι ακόμα και προεκλογική», εν τούτοις ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ έκανε το μεγάλο άλμα.
Υπερβαίνοντας τους συνήθης συνεδριακούς λόγους (οι συνεδριακές ομφαλοσκοπήσεις της Αριστεράς έχουν γράψει ιστορία), ουσιαστικά απευθύνθηκε στην κοινωνία, με όρους όχι στενά κομματικούς αλλά ευρύτατα πολιτικούς, επιδιώκοντας να πείσει την εκτός του συνεδρίου κοινή γνώμη ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και θέλει και μπορεί όχι απλώς να κυβερνήσει αλλά να σώσει τη χώρα».
Συνεργάτες του προέδρου εκτιμούσαν ότι «η ομιλία του όχι μόνο αποτυπώνει τη μετεξέλιξη του κόμματος, αλλά κυρίως επαναπροσδιορίζει τη σχέση με την κοινωνία». Αυτός ακριβώς ο «επαναπροσδιορισμός» χαράχτηκε πάνω στα τρία ανοίγματα που επιχείρησε ο Αλ. Τσίπρας.
Πρώτο: Εκείνο προς το ΚΚΕ. Με την κίνηση αυτή δεν επιδιώκεται μόνο η σύσφιγξη των σχέσεων με τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του Κομμουνιστικού Κόμματος που προτίμησαν στις τελευταίες εκλογές τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, αλλά κυρίως στρεφόταν προς την ηγεσία του. Ουσιαστικά η πρόσκληση – πρόκληση επιδιώκει να φέρει την ηγεσία του Περισσού μπροστά στο δίλημμα τι θα πράξει αν στις επόμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα και αναζητήσει συμμαχίες. «Σε αυτό το ενδεχόμενο η ηγεσία του ΚΚΕ θα κληθεί να πάρει ξεκάθαρη θέση» επισημαίνουν στελέχη του κόμματος, εκτιμώντας ότι σε αντίθετη περίπτωση ο Περισσός θα χρεωθεί το όποιο πολιτικό κόστος. Με την πρόταση αυτή ο Αλ. Τσίπρας φάνηκε να υιοθετεί την πάγια άποψη του «Αριστερού Ρεύματος» και όσων υποστηρίζουν με συνέπεια το «άνοιγμα προς το ΚΚΕ και τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς».
Δεύτερο: Η πρόσκληση προς τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ. Οσο και αν ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ έχει υποδεχθεί τον μεγάλο όγκο των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, εν τούτοις η αναφορά του στον δημοκρατικό κόσμο τού άλλοτε κραταιού κόμματος ουσιαστικά «έδειχνε» προς το εσωτερικό τής Χαρ. Τρικούπη. Στελέχη του κόμματος εκτιμούν ότι «ο Ευάγ. Βενιζέλος σύρεται στην ακροδεξιά λογική του Αντ. Σαμαρά, άρα οι ψηφοφόροι που έχουν δημοκρατικές ρίζες αποστασιοποιούνται από την ηγεσία». Πίσω από αυτή την προσέγγιση διαβλέπουν και το ενδεχόμενο να ξεσπάσει εσωκομματική κρίση στο ΠΑΣΟΚ αν «η ηγεσία του συνεχίσει να παίζει το παιχνίδι της προσωπικής της επιβίωσης». Εκτιμάται δε ότι το περίπου 6%-7% που καταγράφει στις δημοσκοπήσεις αντιπροσωπεύει το σκληρό «κρατικιστικό» κομματικό ΠΑΣΟΚ, μέρος του οποίου σε συνθήκες πόλωσης δυνητικά μπορεί να ψηφίσει ακόμα και Ν.Δ.
«Δεν θέλουμε εκείνο το κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, που είχε συνηθίσει να ταξιδεύει πρώτη θέση, και σήμερα βλέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ μια ανάσα από την πρωτιά, ετοιμάζεται να πηδήξει εκ νέου στο πρώτο βαγόνι» λένε σύνεδροι (ανεξαρτήτως τάσεων) και διαφωνούν με την αθρόα προσέλευση, κυρίως πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ που δεν έχουν την «έξωθεν καλή μαρτυρία».
Τρίτο: Με τις αναφορές του στη «φιλελεύθερη δεξιά» ουσιαστικά επιχειρεί να «αφυπνίσει» την πλευρά εκείνη της συντηρητικής παράταξης που το αξιακό της φορτίο δεν έχει καμία σχέση με την ακροδεξιά ρητορική και πρακτική του Αντ. Σαμαρά. Επιδίωξή του να «ταράξει» τα στελέχη εκείνα που ιδεολογικά τοποθετούνται στην «καραμανλική πτέρυγα» και να προκληθούν τριγμοί ιδεολογικού και πολιτικού επαναπροσδιορισμού του κόμματος. «Είναι απαραίτητο για τη λειτουργία της Δημοκρατίας ένα σοβαρό, δεξιό φιλελεύθερο κόμμα» επιμένουν στελέχη που προβλέπουν ανακατατάξεις στον χώρο της Δεξιάς. Ουσιαστικά ο Αλ. Τσίπρας κατάφερε αυτό που μέχρι «χθες» φάνταζε εξαιρετικά δύσκολο. Στο συνέδριο μετέφερε την «κόντρα» στον πραγματικό στίβο, εκείνον της κοινωνίας, προσωποποιώντας τον αντίπαλο, δηλαδή την κυβέρνηση και τους συμμάχους της, την κ. Μέρκελ, την τρόικα, τους εγχώριους υποστηρικτές τους. Ισως έτσι να εξηγείται και η αμηχανία όσων πίστευαν μέχρι προ ολίγων ημερών ότι θα ήταν ένα κλασικό συνέδριο της Αριστεράς…
