Του Τάσου Παππά
Το «λευκό» σε μια πολιτική διαδικασία είναι μη στάση. Τι μπορεί να σημαίνει; Είναι μια δειλή άρνηση, ένας υγιής σκεπτικισμός ή στην ακραία εκδοχή εκφράζει την πρόθεση των «λευκών» να «τσαλακώσουν» τον κεντρικό υποψήφιο, να τον τιμωρήσουν για τις επιλογές του και να του στείλουν το μήνυμα πως δεν πρέπει να θεωρεί τις εξουσίες του δεδομένες; Δεν ξέρουμε τι ακριβώς πρυτάνευσε στο μυαλό των συνέδρων που επέλεξαν να μην ψηφίσουν τον Τσίπρα. Δεν γνωρίζουμε αν αυτό το αποτέλεσμα (περίπου 20% λευκά) ήταν προϊόν αυθόρμητης στάσης, ή, όπως λένε διάφοροι στον ΣΥΡΙΖΑ, οφείλεται στη γραμμή που έδωσε στους συνέδρους που ελέγχει το Αριστερό Ρεύμα.
Ο,τι κι αν έχει συμβεί, το συμπέρασμα που συνάγεται είναι ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και κατά συνέπεια υποψήφιος πρωθυπουργός εξέρχεται από το ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος του τραυματισμένος, παρά το γεγονός ότι το ποσοστό που πήρε είναι το υψηλότερο που έχει αποσπάσει πρόεδρος του κόμματος. Ωστόσο, τις προηγούμενες φορές είχαμε να κάνουμε με ένα σχήμα του 4%, ενώ σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ φτάνει το 27% και διεκδικεί την εξουσία. Προφανώς, όσοι έκαναν αυτή την επιλογή δεν υπολογίζουν τον αντίκτυπο που θα έχει στην κοινωνία ούτε βεβαίως ενδιαφέρονται για το πώς θα την αξιοποιήσουν οι αντίπαλοι του κόμματος.
Οταν το 20% των συνέδρων δείχνουν να μην εμπιστεύονται τον επικεφαλής του κόμματος ή στην καλύτερη περίπτωση να έχουν επιφυλάξεις για την επάρκεια και τη συνέπειά του, πώς περιμένουν να αντιδράσει μια κοινωνία που βομβαρδίζεται καθημερινώς από τα κυρίαρχα ΜΜΕ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει, ότι αν πάρει την εξουσία θα οδηγήσει τη χώρα σε επικίνδυνες περιπέτειες, ότι τα μνημόνια και η τρόικα είναι μονόδρομος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί εδώ και καιρό να πείσει ότι και θέλει και μπορεί να κυβερνήσει. Ακόμη δεν έχει πείσει γιατί δεν έχει νικήσει τον παραλυτικό φόβο και τη δηλητηριώδη αμφιβολία που έχουν εγκαταστήσει στις συνειδήσεις πολλών πολιτών τα κόμματα της κυβέρνησης και τα μεγάλα δίκτυα ενημέρωσης. Θα πει κάποιος ότι η Αριστερά δεν έχει ανάγκη σήμερα θηριώδεις κομματικές πλειοψηφίες που παραπέμπουν στα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού ή στα αρχηγικά αστικά κόμματα με τους «Μεσσίες» επικεφαλής. Ωστόσο, δεν τη βοηθά ούτε η μιζέρια των εγγυητών της επαναστατικής ορθοδοξίας.
