Καλά καλά δεν ξέραμε το πρόσωπό του. Με δυσκολία βρέθηκε μια φωτογραφία του για να δημοσιευτεί σήμερα στην εφημερίδα. Με τριάντα και πλέον χρόνια μεγάλης καριέρας ο στιχουργός και ποιητής Αλκης Αλκαίος , που έχει δώσει σε δεκάδες τραγούδια μεγαλύτερη δύναμη και απήχηση απ' αυτήν που θα αναλογούσε στη μουσική τους, επέμενε να μένει πάντα στο πλάι. Σχεδόν κρυμμένος. Χωρίς δημόσιες εμφανίσεις, συνεντεύξεις και κοσμικότητες.
Εφυγε από τη ζωή την Κυριακή στα 63 του χρόνια, αφού πάλεψε με τον καρκίνο. Αρχίσαμε να θυμόμαστε και να τραγουδάμε ένα ένα τα τραγούδια του. Οχι μόνο τα πασίγνωστα, όπως τη «Ρόζα», το «Πάντα γελαστοί» και το συγκλονιστικό «Με μια πιρόγα» (Ερωτικό), όλα του Θάνου Μικρούτσικου με τη φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου. Ή το «Κακόηθες μελάνωμα», που ήταν αφιερώμενο στον Νίκο Πουλαντζά.
Αλλά και πολλά άλλα. Οπως το «Πρωινό τσιγάρο» του Νότη Μαυρουδή με τη Νένα Βενετσάνου, γραμμένο στη μνήμη του Μάνου Λοΐζου, αλλά και το «Μ' ένα τσιγάρο σέρτικο» του Μάριου Τόκα (από τον δίσκο «Εντελβάις»), ακόμα και το τόσο διαφοφετικό «Χρόνια Πολλά» του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
Ο Αλκης Αλκαίος (το πραγματικό του όνομα ήταν Βαγγέλης Λιάρος) γεννήθηκε κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα ,αλλά πολιτογραφήθηκε κάτοικος Πάργας, εκεί όπου θα γίνει αύριο και η κηδεία του. Δήλωσε για πρώτη φορά την παρουσία του στον χώρο της τέχνης με ένα μικρό δοκίμιο για τον Κώστα Καρυωτάκη (1967).
Το 1983 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΕΤ.ΝΕ.Μ του Θάνου Μικρούτσικου το βιβλίο του «Εμπάργκο-Ποιήματα». Ετσι συναντήθηκαν οι δυο άντρες, που έμελλε παρέα να χαρίσουν σημαντικές, ιστορικές δισκογραφικές δουλειές στην ελληνική μουσική, όπως το «Εμπάργκο» (1982) και «Στου αιώνα την παράγκα» (1996).
Ο Θάνος Μικρούτσικος τον έχει χαρακτηρίσει (και έχει απόλυτο δίκιο) «ένα σπουδαίο ποιητή, που παριστάνει τον στιχουργό, εκφράζοντας την προσωπική αγωνία καθενός μας αλλά και την καθολική αγωνία της γενιάς μας».
Εγραψαν μαζί πάνω από 150 τραγούδια, από τα οποία ηχογραφήθηκαν τα 70 περίπου σε δίσκους με τη Χαρούλα Αλεξίου («Η αγάπη είναι ζάλη»), τον Διονύση Θεοδόση («Οσο κρατάει ένας καφές»), τον Μανώλη Μητσιά και τον Χρήστο Θηβαίο («Υπέροχα Μονάχοι»).
Αριστερός και διανοούμενο ο Αλκαίος, ήταν ένας αληθινός δημιουργός που ήξερε από ποίηση. Αλλά την ίδια στιγμή που έγραφε στίχους αφαιρετικούς και δύσκολους σαν αυτόν, «σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου, σου 'φερα απ' τους Δελφούς γλυκό νερό, στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου και πριν προλάβω τρις να σ' αρνηθώ σκούριασε το κλειδί του παραδείσου» (από το «Με μια πιρόγα»), μπορούσε να γίνει λαϊκός («όσοι με τον Χάρο γίναν φίλοι με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη») και ερωτικός («να μου το πεις το σ΄ αγαπώ και πάλι, να μου το πεις η αγάπη είναι ζάλη»).
Εγραψε ακόμα τραγούδια για τον Σωκράτη Μάλαμα, τον Μίλτο Πασχαλίδη και τον Μπάμπη Στόκα («Η αυλή των τρελών», που έμελλε να είναι και ο τελευταίος δίσκος του). Ε.Σ.
