Σημειώσεις ενός μετανάστη
Κάθε Δευτέρα, η στήλη αυτή θα είναι ένα μικρό βήμα για την ιστορία ενός μετανάστη που θέλησε να ζήσει και ζει στην Ελλάδα. Ο Μοχαμάντ Βαχέντι και ο Χάλεντ Τάχερ θα την επιμελούνται και θα παρουσιάζουν τις ιστορίες. Ο ένας είναι πρόσφυγας, ο άλλος έχει την ελληνική ιθαγένεια.
Στην Ελλάδα ήρθα το 1996. Ο σύζυγός μου ζούσε ήδη εδώ. Παντρευτήκαμε και κάναμε τρία παιδιά. Εκείνη την εποχή, οι Ελληνες ήταν φιλάνθρωποι, φιλόξενοι και πολύ ευγενικοί απέναντί μας. Οι δουλειές άφθονες. Πολλές φορές τύχαινε να με παίρνουν ακόμα και τηλέφωνο για να πάω να δουλέψω σε σπίτια ή οτιδήποτε άλλο. Τότε ήταν και πολύ φτηνά και ήταν εύκολο να ενταχθούμε στην ελληνική πραγματικότητα.
Τώρα όχι μόνο πηγαίνεις να ζητήσεις δουλειά και δεν υπάρχει, αλλά υπάρχει επιπλέον πολύ ρατσισμός. Πριν από μερικές μέρες πήγαινα με το λεωφορείο προς το κέντρο και μια επιβάτισσα με έβρισε επειδή φορούσα μαντίλα. Κατανοώ ότι τα πράγματα είναι δύσκολα για όλους, όχι μόνο για τους μετανάστες. Παλιότερα μας μίλαγαν, έλεγαν ότι είμαστε καλοί άνθρωποι. Τώρα όλα άλλαξαν. Μας κατηγορούν ότι από τότε που ήρθαμε άρχισε να καταστρέφεται η χώρα και ότι εμείς φταίμε για την κρίση. Είναι δύσκολα. Μετά από δεκαεφτά χρόνια έχω πρόβλημα με τα χαρτιά μου και τα παιδιά μου πολλές φορές αντιμετωπίζουν στο σχολείο περιστατικά ρατσισμού και γραφειοκρατίας.
Η κρίση άλλαξε την κοινωνία. Δεν σκέφτομαι να φύγω, ούτε εγώ ούτε ο άντρας μου. Και λόγω των παιδιών, τα οποία έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα και τη θεωρούν χώρα τους, ιδιαίτερα ο μεγαλύτερος γιος μου, και επειδή έχουμε φτιάξει τη ζωή μας εδώ. Ο άντρας μου είναι πάνω από είκοσι χρόνια στην Ελλάδα, έχει μια καλή δουλειά και επίσης έχουμε πολλούς Ελληνες φίλους που μας αγαπούν και τους αγαπάμε. Θα ήταν δύσκολη μια τέτοια μετάβαση μετά από τόσα χρόνια.
Αυτό που με απογοητεύει πολύ είναι ότι στο λεωφορείο, στον δρόμο, όπου και να πάω, πλέον αντιμετωπίζω προβλήματα. Και ως μετανάστρια και ως μουσουλμάνα, επειδή φοράω μαντίλα, που για μένα σημαίνει πίστη. Με κοιτούν παράξενα και ακούω να λένε διάφορα.
Επίσης ακούω και από άλλες φίλες μου περιστατικά που τους έχουν συμβεί. Πολλοί μού λένε να μη βγαίνω έξω με μαντίλα γιατί μπορεί να μου επιτεθούν ή να με σκοτώσουν χρυσαυγίτες.
Παλιότερα βγαίναμε με τις φίλες μου, καθόμασταν στα πάρκα μέχρι αργά το βράδυ με τα παιδιά μας και περνούσαμε την ώρα μας κουβεντιάζοντας και γελώντας. Κανένας δεν έδινε σημασία τι φορούσαμε και η ζωή κύλαγε ομαλά. Το μέλημά μου, όπως και όλων των μανάδων του κόσμου, είναι να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Εύχομαι να γυρνούσαμε πίσω στον χρόνο και η ζωή να ήταν όπως πριν και για μας και για τους Ελληνες.
Επιμέλεια: Μοχαμάντ Βαχέντι και Χάλεντ Τάχερ
