Εχει να γυρίσει ταινία από το 2009 («Persecution»), έχει να κάνει θέατρο από τότε που ανέβασε διαδοχικά δύο έργα του Γιον Φόσε, πρώτα στο Λούβρο (!) και στη συνέχεια στο Young Vic του Λονδίνου (2011). Και να που ο Πατρίς Σερό επανήλθε θριαμβευτικά με την παλιά, μεγάλη αγάπη του, την όπερα. Με διθυραμβικές κριτικές ανέβασε στο φεστιβάλ του Εξ-αν-Προβάνς, μια από τις παλιότερες και πιο έγκυρες μουσικές διοργανώσεις της ηπείρου μας, την «Ηλέκτρα» του Ρίχαρντ Στράους. Πριν από έξι χρόνια είχε και πάλι θριαμβεύσει εκεί με την όπερα του Γιάνατσεκ «Από το σπίτι των νεκρών».
Ο σκηνοθέτης της ταινίας «Βασίλισσα Μαργκό», αλλά κι αυτός που εισήγαγε στο γαλλικό θέατρο τον Μπερνάρ Μαρί Κολτές και τον δικό μας Δημήτρη Δημητριάδη, βρίσκεται με την «Ηλέκτρα» στα νερά του. Σύμφωνα με τη «Μοντ», «ήδη από τη βουβή εισαγωγή της παράστασης αισθάνεται κανείς ότι ο Πατρίς Σερό ζει το παλιό του όνειρο να ανεβάσει αρχαία τραγωδία». Αλλωστε το λιμπρέτο του Χόφμανσταλ ακολουθεί αρκετά πιστά την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή.
Το σκηνικό, για μια ακόμα φορά με την υπογραφή του πιστού του συνεργάτη Ρισάρ Πεντούτσι, «έχει μια κλασική απλότητα». Μια αυλή κλεισμένη από ψηλούς τοίχους και στο βάθος ένα παλάτι. Σ’ αυτόν τον ενιαίο χώρο ζει η Ηλέκτρα, μαζί με τους υπηρέτες, βυθισμένη σε όνειρα εκδίκησης και θανάτου. «Ο Πατρίς Σερό τής έχει δώσει μια πλευρά ουράνιας κλοσάρ, που φέρνει στον νου την ηρωίδα της ταινίας της Ανιές Βαρντά «Δίχως στέγη, δίχως νόμο», γράφει η γαλλική εφημερίδα. Την ερμηνεύει η Γερμανίδα σοπράνο Εβελίν Χερλίτσιους σαν ένα «ζώο άγριο, που σέρνεται και το κρατάει όρθιο μόνο η επιθυμία του κακού».
Κλυταιμνήστρα είναι η Γερμανίδα μέτζο σοπράνο Βαλτρόντ Μάιερ, που δεν έχει καμιά σχέση με τα «τέρατα» που συνήθως βλέπουμε στον ρόλο. Σύμφωνα με τη «Μοντ» σε συγκινεί με την ομορφιά και τον ανθρωπισμό της. Το τονίζει, άλλωστε, και στο πρόγραμμα της παράστασης ο Πατρίς Σερό. «Ο Στράους μάς λέει ότι αυτές οι δύο γυναίκες δεν είναι παγωμένες μέσα στο αμοιβαίο μίσος τους. Είναι μητέρα και κόρη. Εχουν ανάγκη να μιλήσουν. Στο κέντρο της βίαιης σχέσης τους βρίσκεται το θέμα της σεξουαλικότητας. Ο Στράους μάς λέει ακόμα ότι η βασίλισσα θυμάται ότι αυτή η ζητιάνα στην αυλή του παλατιού είναι η κόρη της. Οτι η κόρη θυμάται ότι έχει μια μητέρα και ξέρει βαθιά μέσα της ότι ο πολυαγαπημένος αδελφός της δεν είναι παρά ένας ξένος, που δεν μπορεί πια ούτε να αναγνωρίσει· τόσος καιρός έχει περάσει».
Επιμ.: Β. Γεωργ.
