Εχοντας καινούργιο δίσκο, που λέγεται «Αντήχηση», ο πρωτοπόρος της ελεκτρόνικα θα τον παρουσιάσει παρέα με τον Μανώλη Φάμελλο και τον Βασιλικό
Της Μαρίνας Κουβέλη
Σχεδόν τρία χρόνια είχαμε να ακούσουμε νέα του δουλειά. Και τώρα που επιτέλους κυκλοφόρησε ο όγδοος δίσκος του Κωνσταντίνου Βήτα, ο δημοφιλής τραγουδοποιός τον παρουσιάζει ζωντανά την Πέμπτη στον Κήπο του Μεγάρου με συνοδοιπόρους δύο φίλους: τον Μανώλη Φάμελλο και τον Βασιλικό. Εχει τίτλο «Αντήχηση» και περιλαμβάνει έντεκα νέα τραγούδια.
Αποδεικνύοντας την ανήσυχη φύση του ο Κωνσταντίνος Βήτα ενσωματώνει στις συνθέσεις του τα πολλαπλά ερεθίσματα της εποχής και ερμηνεύει τραγούδια που μοιάζουν με αντανακλάσεις της κρίσης και του προσωπικού επαναπροσδιορισμού. Καταφέρνει, δε, και βάζει κάθε τραγούδι σε διαφορετικό μουσικό μονοπάτι. Υπάρχουν συνθέσεις ορχηστρικές και ψυχεδελικές («Πρωτέας»), κάποιες στο γνώριμο μουσικό μοτίβο του καλλιτέχνη («Εκεί που χάθηκαν όλα τα αντίο») καθώς και άλλες που μοιάζουν σαν να ξέφυγαν από τον μουσικό κόσμο των Στέρεο Νόβα (η αμιγώς χιπ χοπ «Ενδεια» ή τα «Ατέλειωτα χρυσάνθεμα»).
«Είναι ένα άλμπουμ που συμβάλλει λίγο στην κατανόηση και το μαλάκωμα των εσωτερικών συγκρούσεων. Πράγματα, που για χρόνια έδειχναν διπολικά, προσπαθούν να δημιουργήσουν γέφυρες ένωσης. Είναι μια εσωτερική ηχώ. Από έξω προς τα μέσα και το αντίθετο» μας λέει, εξηγώντας τι ακριβώς σημαίνει η «Αντήχηση» για εκείνον.
Ανεξάρτητα από το πόσο συχνά κυκλοφορεί δίσκο και ποια τραγούδια βάζει σε αυτούς, ο Κωνσταντίνος Βήτα είναι από τους καλλιτέχνες εκείνους που γράφουν ακατάπαυστα μουσική. Στο στούντιο λοιπόν τι είναι αυτό που τον κινητοποιεί και μπαίνει; «Δεν σταματώ να γράφω, διότι αυτή είναι η δουλειά μου. Οταν νιώθω ότι κάποια τραγούδια και ορχηστρικά κομμάτια είναι έτοιμα, τότε μπαίνω στο στούντιο και ηχογραφώ. Είναι μια διαδικασία που απαιτεί χρόνο για να ολοκληρωθεί. Υπάρχουν αρκετές δημιουργίες που μένουν απέξω, αλλά μέχρι και την τελευταία στιγμή γίνονται προσθαφαιρέσεις. Είναι σαν να τραβάς φωτογραφίες, σαν να διορθώνεις πίνακες από λάδι σε καμβά».
Συναισθηματικά, χαρούμενα ή μελαγχολικά, αυτά τα τραγούδια γράφτηκαν κυρίως στην Αθήνα τα τελευταία δύο χρόνια. «Ολα τους περιέχουν μέρη γνωστά και άγνωστα, πρόσωπα, ανθρώπινες σχέσεις και καταστάσεις. Μου αρέσει να αφήνω τον χρόνο να μαλακώνει μέσα μου τις καταστάσεις και αφού περνάει καιρός να γράφω για πράγματα που έχουν φιλτραριστεί και είναι ξεκάθαρα. Μου παίρνει πολύ καιρό να έχω ένα τελικό κείμενο, όπως πραγματικά έχω σκεφτεί να είναι. Θέλω να υπάρχει καθαρότητα και συνέπεια μέσα στον στίχο» λέει.
Τελικά οφείλει πάντα ο δημιουργός να καταγράφει την κοινωνία στα τραγούδια του; «Δεν θα έλεγα ότι καταγράφω εποχές, όμως δεν μπορείς να αφήσεις και τις εποχές έξω από αυτό που συμβαίνει. Πάντα θα υπάρχει αλληλεπίδραση. Μου αρέσει να πηγαίνω όπως οι μαγνητοταινίες, μπροστά και πίσω. Να γίνομαι ακουστικός, αλλά και ηλεκτρικός. Δεν νιώθω καμία υποχρέωση όταν συνθέτω. Και νομίζω ότι αυτό φαίνεται από το ίδιο το αποτέλεσμα».
Παρ’ όλα αυτά με το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το «Δεν είναι αργά», αφήνει μια ελπίδα να διαφανεί. Επίτηδες άραγε το άφησε για το τέλος; «Τα τραγούδια πάντα όταν ολοκληρώνονται στο στούντιο αποκτούν τη δική τους σειρά. Σχεδόν πάντα σε όλη μου τη δισκογραφία κατά κάποιο τρόπο μού υποδεικνύουν με το ύφος τους τη σειρά προτεραιότητας. Το συγκεκριμένο τραγούδι, παρ’ όλο που κρύβει μέσα του μια ελπίδα, γράφτηκε ένα βράδυ αργά που έφευγα από ένα νοσοκομείο. Περιέχει ελπίδα, αγάπη, τρυφερότητα για τον άνθρωπο και είναι ένα ιδιαίτερο κομμάτι». Τον ίδιο ποια πράγματα τον γεμίζουν ελπίδα σήμερα; «Σημασία δεν έχει τόσο η ελπίδα, γιατί σήμερα όλες οι λέξεις έχουν φθαρεί, όπως και όλα τα υψηλά νοήματα. Περισσότερη σημασία έχει να δημιουργούμε συνθήκες ώστε να βρίσκει εφαρμογές η ελπίδα».
Με μακρά ιστορία στην ηλεκτρονική μουσική και ευρεία απήχηση από την εποχή των καινοτόμων Στέρεο Νόβα έως σήμερα, ο Κωνσταντίνος Βήτα έχει διαγράψει σημαντική πορεία άλλοτε στη μουσική, άλλοτε συνθέτοντας για κινηματογραφικές ταινίες, θεατρικά έργα, χορευτικές παραστάσεις, άλλοτε πάλι διασκευάζοντας γνωστούς συνθέτες.
Σήμερα στην ελληνική ηλεκτρονική σκηνή ποιους καλλιτέχνες ξεχωρίζει; «Η ηλεκτρονική σκηνή κατά τη γνώμη μου έχει υποστεί φθορές μέσα στον χρόνο. Αυτό που βλέπω όλα αυτά τα χρόνια είναι αποσπασματικές κινήσεις ανθρώπων που κάνουν κάτι εδώ και εκεί, εξαφανίζονται, φτιάχνουν άλλα γκρουπ, φεύγουν έξω, ξανάρχονται… Είναι ένα είδος που φαίνεται πολύ εύκολο λόγω των υπολογιστών, όμως θαρρώ πως είναι το δυσκολότερο σήμερα. Νομίζω το πιο ενδιαφέρον και αυτό που σου δίνει και το μουσικό στίγμα είναι να δείξεις μέσα από τα ηλεκτρονικά την αντίληψή σου για τον κόσμο. Ολη η τέχνη είναι θέμα όχι του πώς αντιλαμβάνεσαι τη μουσική, αλλά την πραγματικότητα γύρω σου».
