Του Γιώργου Σταματόπουλου
Αν το 20% των λευκών προσετίθετο στο 74% που εισέπραξε ο Αλέξης Τσίπρας, θα μιλάγαμε μήπως για αποθέωση της δημοκρατίας; Θα έκλειναν τα στόματα των αντιπάλων του κόμματος; Δεν θα είχε αντίκτυπο στην κοινωνία; Μια χαρά ήσαν τα αποτελέσματα στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, αφού επετεύχθη τόσο η συνοχή όσο και η διεύρυνση αυτής της συνοχής, αφού τα λευκά ψηφοδέλτια μαρτυρούν μια πολυφωνία, μια δυνάμει αμφισβήτηση, έναν τόπο λογοδοσίας, μια υπόνοια αμεσοδημοκρατικής παρουσίας στην εσωκομματική διαδικασία.
Δείχνουν ακόμη ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει ανοιχτά τα αυτιά στον κοινωνικό κοχλασμό, στους ψιθύρους των κινημάτων που προσπαθούν να αρθρώσουν φωνή διαφορετική από το κατεστημένο και τους κορρύβαντες αυτού.
«Η κοινωνία είναι αυτή που μας δείχνει τον δρόμο» είπε ο Αλέξης Τσίπρας. Εντάξει, δεν είναι ριζοσπαστικό ή επαναστατικό δόγμα, είναι το αυτονόητο των δημοκρατικών διαδικασιών (εφ’ όσον η κοινωνία η ίδια δεν υπάρχει ως θεσμός στην κοινοβουλευτική δημοκρατία). Το θέμα είναι πώς προσεγγίζεις αυτά τα κινήματα όταν είσαι θεσμικός, μέρος δηλαδή του πολιτικού συστήματος, ενώ η κοινωνία δεν είναι. Μπορούν οι θεσμοί να «ανοιχτούν», μπορεί η κοινωνία να εμπιστευτεί αυτούς τους θεσμούς που είναι βουτηγμένοι στο σύστημα (κρατισμό κ.λπ.); Αυτά είναι τα ζόρικα για ένα κόμμα αριστερής καταγωγής που ετοιμάζεται να αρπάξει την εξουσία, για το καλό της κοινωνίας φυσικά… Είναι βέβαιο ότι πολλά θα αλλάξουν στο εσωτερικό του κόμματος, ανεξάρτητα από επιθυμίες και ιδεολογίες ομάδων, ακριβώς διότι η εξουσία αλλοτριώνει τα πάντα: συνειδήσεις, ιδεολογίες, βουλησιοκρατίες, φιλοδοξίες, οτιδήποτε ψυχόρμητο ή ορθολογικό προτάσσουν τα μέλη των ομάδων. Εχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον η μετεξέλιξη και η συνέχεια του κόμματος, ειδικώς αν ισχύει η προηγούμενη υπόθεση, ότι δηλαδή η εξουσιαστική, πλέον, δομή θα συμπαρασύρει τα πάντα κατά την επικράτησή της. Πολλοί βέβαια κλασαυχενίζονται για το αριστερό υπόβαθρό τους, που, όμως, δεν έχει βρει ποτέ πεδίο κοινωνικό να εκδιπλωθεί, εάν εξαιρέσουμε τις προσωπικές και διαπροσωπικές σχέσεις του καθενός στο καθημερινό πλέγμα εξουσιών που συναντά κάθε άνθρωπος στην κοινωνική σχέση (στο νείκος και τη φιλότητα του Εμπεδοκλή π.χ.).
Πολλοί, επίσης, εύχονται ενοποιός δύναμη του «νέου» κόμματος να είναι η κοινωνία, το κοινωνικό έστω πρόσωπο της εξουσίας, που θα εμφανίσει οψέποτε κυβερνήσει.
Να πάψει επιτέλους η σχεδόν δουλοφροσύνη των κυβερνώντων προς τις επιταγές της τρόικας. Να βγει ο νεαρός πρόεδρος σε ρόλο Θησέα και να πει ότι, αν ποτέ πάρει διαταγές, θα ανηφορίσουν τα ποτάμια στις πηγές τους, τόσο αδιανόητο δηλαδή θα είναι ένας εντολοδόχος πρωθυπουργός (Ανω γαρ αν ρέοι τα πράγμαθ’ ούτως, ει ‘πιταξόμεσθα δη, Ικέτιδες, 520-521).
Να θυμηθεί, ίσως, ότι (στο ίδιο) η πόλη μας είναι ελεύθερη, δεν έχει αφέντες – ου γαρ άρχεται ενός προς ανδρός, αλλ’ ελευθέρα πόλις, 404, 405). Ας μην γκρινιάξουμε περαιτέρω· δεν είναι άμοιρη του λευκού η Δημοκρατία.
