Ο Διονύσης Σαββόπουλος ανήκει σε εκείνους τους ελάχιστους καλλιτέχνες που το σπουδαίο στο παρελθόν έργο τους μένει αξέχαστο, σημερινό, μπροστά ακόμα και σε ένα διφορούμενο, μέτριο ή απογοητευτικό παρόν. Ακόμα και οι ενστάσεις κάποιων για τον δημόσιο λόγο του τα τελευταία χρόνια διατυπώνονται φιλτραρισμένες μέσα από το καθολικό φαινόμενο «Σαββόπουλος». Οι «Εκδρομείς του ’60» με παιδιά και εγγόνια έσπευσαν να δουν τον «Πλούτο» του στην Επίδαυρο. Κυρίως, έσπευσαν να δουν εκείνον.
Η παράσταση δεν παρέλειψε να αυτοσαρκαστεί, να σχολιάσει δηλαδή την πολύπλευρη εμπλοκή του Διονύση Σαββόπουλου σ’ αυτήν. Δεν είχε κι άδικο, αν σκεφτείς την έλλειψη ρυθμού, την αμηχανία του Χορού. Αν εξαιρέσουμε την αυτόνομη παρουσία της Αμαλίας Μουτούση, με εξαρχής προδιαγεγραμμένο συμβολισμό στην ερμηνεία της Πενίας, ο ευφυούς, σπάνιας υποκριτικής Μάκης Παπαδημητρίου δεν είχε πολλά να πει και να κάνει ως Πλούτος, ίσως κατόπιν σκηνοθετικής οδηγίας. Επαιζε με το βλέμμα, την κίνηση των ποδιών του, το νεύμα του. Οι Νίκος Κουρής (Χρεμύλος), Χρήστος Λούλης (Καρίων) υπάκουσαν στη σκηνοθεσία; Αυτοσχεδίασαν; Είπαν: Ας κινηθούμε ελεύθερα και ζωηρά, αφού αυτή είναι η γραμμή; Εξαιρετική η εικαστική δουλειά του Αγγελου Μέντη, ένα μπουφόνικο θέατρο η σκηνή, πολύχρωμα τσιρκολάνικα τα κοστούμια.
Θα έλεγε κανείς ότι ο τραγουδοποιός δεν στόχευε στη σύνθεση μιας καινούργιας μουσικής ή σ’ ένα καινοτόμο ανέβασμά του -άλλωστε έχει δηλώσει ότι δεν φιλοδοξεί να γίνει σκηνοθέτης. Ηθελε να σταθεί ο ίδιος στη μέση της ορχήστρας και με ό,τι σηματοδοτεί η περσόνα του να γίνει ο «Αριστοφάνης», ο ποιητής της έκρυθμης εποχής μας.
Η παράσταση του «Πλούτου» είχε λοιπόν πολιτικό στίγμα. Το ’βρισκες στην επινοημένη παράβαση του Διονύση Σαββόπουλου. Ο Αγγελος Εξάγγελος μας καταχέριασε για την… τρυφηλή και άσωτη ζωή μας από τη Μεταπολίτευση και μετά, κατέδειξε τις ευθύνες μας για τη σημερινή οικονομική κρίση. Μας θύμισε ότι εκείνος τα έλεγε από τη δεκαετία του ’70, αλλά εμείς κωφεύαμε. Μέχρι που πέσαμε με τα μούτρα στο σούσι και στα πούρα Αβάνας. Αλλά δεν έχουν τελειώσει όλα. Υπάρχει ελπίδα, αρκεί να αποκτήσουμε μέτρο, οικονομία… Και μας ταξίδεψε νοσταλγικά και τραγουδιστικά στις παλιές ευτυχισμένες μέρες. Μ’ άλλα λόγια: «Την αγάπη μου και μίαν καλύβην»…
Εφη Μαρίνου
