Του Γιώργου Σταματόπουλου
Τη στάση των ανθρώπων, που ενώ τους φταίνε όλα δεν κάνουν τίποτε για να απαλλαγούν από αυτά που τους ενοχλούν, την είχαν ψέξει από πολύ παλιά οι Ελληνες στοχαστές. Δυσαρεστεΰνται πάσι -έλεγε ο Δημόκριτος- και πάλιν τοίσιν αυτέοισιν εμπελάζονται, δηλαδή με όλα δυσαρεστούνται οι άνθρωποι, αλλά και πάλι στα ίδια επανέρχονται. Δεν θα έπρεπε λοιπόν να εντυπωσιαζόμαστε που η κοινωνία παρακολουθεί, με απάθεια θα ‘λεγε κανείς, με αδράνεια την επίθεση που έχει εξαπολύσει το πολιτικό σύστημα εναντίον της. Κάτι παραπάνω ίσως ξέρουν εκεί στην τράπεζα σκέψεων και ιδεών της Νέας Δημοκρατίας και δεν ανησυχούν για τις επικείμενες οψέποτε εκλογές.
Σου λένε, λοιπόν, αυτοί οι εγκέφαλοι: Τι θα κάνουν (για μας ο λόγος, που δεν αμυνόμεθα), θα γκρινιάξουν, θα στενοχωρηθούν, θα οργιστούν, θα διαδηλώσουν και θα ξεφουσκώσουν· στο τέλος, πάλι εμάς θα ψηφίσουν. Εάν ρίξουμε και μεις λίγη λάσπη στον αντίπαλο, που είναι και ευεπίδεκτος, το κερδίσαμε το παιγνίδι (των εκλογών). Φαίνεται να ‘χουν δίκιο εάν έτσι είναι τα πράγματα. Είναι, όμως, έτσι; Ο Γελασίνος φιλόσοφος από τα Αβδηρα τόνιζε επίσης ότι οι κοινές δυσκολίες είναι χειρότερες από του κάθε ενός ξεχωριστά· γιατί δεν μένει καμιά ελπίδα για βοήθεια (απορίη ξυνή της εκάστου χαλεπωτέρη· ου γαρ υπολείπεται ελπίς επικουρίης).
Μάλιστα. Πεταμένοι λοιπόν στο κενό από μια εξουσία που δεν διστάζει να δείχνει ανά πάσα στιγμή ότι μας έχει στο τσεπάκι της, ότι μας βλέπει σαν ασπόνδυλα όντα, ανίκανα να σηκώσουμε το ίδιο μας το μπόι, πόσω μάλλον το σώμα της κοινωνίας, πόσο μάλιστα… τον ήλιο (λίγο ψηλότερα…). Αναρωτιέται κανείς μήπως αυτή η δυσαρέσκεια μεταλλάσσεται σε δεύτερη φύση, μήπως η δυσανεξία μάς κουράζει κι έτσι αρνιόμαστε να ανοιχτούμε στο καινούργιο ή να το εμπιστευτούμε και, κατά συνέπεια, επιλέγουμε τα γνωστά, αυτά που ξέρουμε, κάτι σαν το Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Εκτός πια αν τόσο πολύ πιστεύουμε στην ιδεολογία του φιλελευθερισμού, ή ακόμη ότι εμείς θα τη σκαπουλάρουμε εάν έχουμε έναν-δυο γνωστούς στον μηχανισμό της εξουσίας.
Δύσκολη εποχή για πολιτικούς αναλυτές, για ανθρωπολόγους, μελλοντολόγους και λοιπούς παραδοξολόγους παροικούντες το πνεύμα (και την τροχιά τη λυσιτελή της ύλης).
Είναι και η λάσπη και η συκοφαντία που δέχεται καθημερινώς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τι συμμορίτες τούς ανεβάζουν, τι κουκουλοφόρους τούς κατεβάζουν, τι τρομοκράτες, μόνο εξωγήινους δεν τους έχουν αποκαλέσει ακόμη.
Αυτά, όμως, με τη γερή συμπαράσταση ξεφτιλισμένων δημοσιογράφων, πιάνουν τόπο και επηρεάζουν τον μετριοπαθή ψηφοφόρο, ή τον κάπως απολιτικό. Ξανά μανά στα ίδια, λοιπόν, και όλο ανηφόρα η ζωή για την τάλαινα κοινωνία.
Μάλιστα. Αφού οι συμφορές κοινές, ποιος θα βοηθήσει; Αυτοί, μήπως, που σπέρνουν τις συμφορές; Μα, τα κόμματα, θα απαντήσουν οι εχέφρονες. Ναι. Εχουν, όμως, τα κόμματα σχέση με την κοινωνία; (Εάν όχι, καιρός να αποκτήσουν…)
