Της Μαριαλένας Σπυροπούλου
Μερικές βαλίτσες στα χέρια, ξανθοί, μελαχρινοί, μεγάλοι, μικροί κοιτούν τον χάρτη του μετρό. Ρωτούν πού είναι η Ακρόπολη. Κατεβαίνουν στο Μοναστηράκι, να περπατήσουν στην Πλάκα. Προσέχουν τα πράγματά τους. Κρατούν σφιχτά τις τσάντες τους. Mind your personal belongings, ακούγεται επαναλαμβανόμενα από τα ηχεία του Ηλεκτρικού από μια γυναικεία, σταθερά μονότονη φωνή. Εχοντας αντικαταστήσει το μήνυμα εν όψει καλοκαιριού, ξεχνούν το άλλο, το χειμερινό μήνυμα, το δικό μας, mind the gap, σκέφτομαι. Δύο νέα κορίτσια από τη Δανία, κρατώντας τις τσάντες τους και κοιτώντας ψηλά, παραλίγο να πέσουν στο κενό. Συγκρατώ τη μία από το χέρι. Mind the gap, της λέω, παίρνοντας ακούσια τον ρόλο της ηχούς του τρένου. Κοιτώ πίσω μου. Ακριβώς πίσω μου. Παραλίγο να πέσει και ένα άλλο κορίτσι. Σε ένα άλλο κενό. Θλίβομαι.
Το καλοκαίρι δεν είναι μόνο η εποχή που η Ελλάδα ξαναπαίρνει τη θέση της στις καρδιές των απανταχού ταξιδιωτών. Η καθημερινή εικόνα της στα νησιά μπορεί να είναι τόσο ειδυλλιακή όσο και στις διαφημίσεις, δυστυχώς στην Αθήνα δεν συμβαίνει το ίδιο. Οι ζεστές μέρες της, οι δροσερότερες νύχτες της, ο ρομαντικός φωτισμός, τα κεριά στα τραπεζάκια, ο διάχυτος ερωτισμός, οι υποσχέσεις που αφήνονται, η ζωή που ξυπνά από τον λήθαργο, το αλκοόλ και η ραστώνη, τα γέλια, τα μονοπάτια, οι αρχαίες πέτρες, οι τουριστικές σημαίες, οι ξαναζεσταμένοι μουσακάδες και οι ηλιοκαμένοι ώμοι είναι η μία πλευρά αυτής της πόλης. Η άλλη πλευρά παράλληλης ζωής είναι το θραύσμα στον ναρκισσισμό της. Εκτός από τους τουρίστες, έχει παρατηρηθεί ότι το καλοκαίρι κυκλοφορούν πολλοί περισσότεροι τοξικομανείς στην πόλη. Ανέστιοι, ταλαιπωρημένοι, ανθυγιεινοί, πικροί, εξαντλημένοι, έτοιμοι να καταρρεύσουν, περπατούν όλες τις ώρες προς κάθε προορισμό, χωρίς να ξέρουν το αύριο της ζωής τους. Κάθονται σε περβάζια, ξαπλώνουν σε πιλοτές, παίρνουν τη δόση τους μέρα μεσημέρι στην είσοδο μιας πολυκατοικίας. Μπαίνουν στο τρένο, φωνάζουν, ανταλλάσσουν διάφορους εξαντλημένους μονολόγους, αγκαλιάζονται, στηρίζονται ο ένας στον άλλο. Πέφτουν. Ξανασηκώνονται.
Η εικόνα της πόλης έχει ραγίσει σαν το περήφανο γυαλικό της γιαγιάς σε μια οικογένεια που διαλύθηκε. Η όμορφη πόλη δεν μπορεί να είναι όμορφη πλέον, γιατί κανείς δεν μπορεί να είναι ήσυχος. Υπάρχουν δικά της παιδιά εκεί έξω, που μπορεί να χαλάνε τη φήμη της, ωστόσο μέχρι να σταματήσουν να αναπνέουν, αναπνέουν. Και είναι δικά της. Γεννήθηκαν μέσα στην πόλη που γεννηθήκαμε όλοι μας και πήραν τον άλλο δρόμο. Για πολλούς λόγους. Είναι όμως οι ανθρώπινες σκιές της δικής μας εγκατάλειψης.
Δεν θλίβομαι μόνο, είμαι ειλικρινής, ενοχλούμαι κιόλας. Ρωτώ έναν φίλο ψυχίατρο. Γιατί, ιδίως το καλοκαίρι, γίνονται τόσοι πολλοί, τον ρωτάω με αφέλεια. Δεν γίνονται πολλοί, μου λέει. Είναι πολλοί. Το καλοκαίρι όμως έχει την ιδιότητα, εκτός από το σύρμα για κάνα «καλό πράγμα» που έπεσε στην αγορά, να τους αφυδατώνει, να τους ζαβλακώνει. Οι ουσίες που παίρνουν κάνουν περίεργες αντιδράσεις μέσα τους λόγω ζέστης. Και τους βλέπεις να περιφέρονται σαν να θέλουν να γλιτώσουν από κάτι.
Το ελληνικό καλοκαίρι, η τουριστική φαντασίωση του αλλοδαπού, αλλά και του Ελληνα, για κάποιους συνανθρώπους μας γίνεται βασανιστικό. Αποπροσανατολιστικό. Θέλουν να αποφύγουν το κάμα που καίει το κεφάλι τους. Που λιώνει τις σάρκες τους. Και περιφέρονται. Υπάρξεις χωρίς σκοπό. Κανείς δεν βρέθηκε να προτείνει μια λύση για όλους αυτούς τους ανθρώπους. Σιχαίνομαι την αναζήτηση ενόχων. Αλλά κανείς δεν μπόρεσε να θεσπίσει ένα οργανωμένο πρόγραμμα προστασίας, περίθαλψης και φροντίδας για όλους αυτούς τους ασθενείς. Αλλά, επίσης, κανείς δεν μπορεί να προστατεύσει και κάποιον που έρχεται για πρώτη φορά σε αυτή την υπέροχη πόλη και δεν θέλει να έρθει αντιμέτωπος με μια τέτοια εικόνα. Δεν είναι υποχρεωμένος. Είναι δικαίωμά του, όπως δικαίωμα είναι και του καθενός να ορίζει τη ζωή του με τις επιλογές του. Οπως και να προστατεύεται η περιουσία του, mind your personal belongings, ξαναλέει η κοπέλα στο τρένο.
Mind the gap, ανταπαντώ μέσα μου. Το κενό αυτής της πόλης χαίνει αδυσώπητο. Βασανιστικό. Είναι σκληρή αυτή η Αθήνα. Μέσα στην ομορφιά της. Σκληρή. Και μπορεί να σε καταπιεί.
