Της Νεφέλης Μπούλιαρη*

H δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τις δυνάμεις καταστολής στα Εξάρχεια τον Δεκέμβρη του 2008 ήταν η αρχή για τους αγώνες της γενιάς μου. Ο Γρηγορόπουλος δεν ήταν ένας «αλήτης», όπως παρουσιάστηκε από τα ΜΜΕ και την Ελληνική Αστυνομία.

Ηταν ένα 15χρονο παιδί, που πήγε στα Εξάρχεια να γιορτάσει τα γενέθλια ενός φίλου του. Ακόμα κι αν προσέβαλε ή έβρισε τον αστυνομικό, κανείς και τίποτα δεν δίνει το δικαίωμα σε οποιονδήποτε, πόσο μάλλον σ' ένα «όργανο της τάξης», να του αφαιρέσει τη ζωή. Είναι δυνατόν, λοιπόν, αυτός που είναι «αρμόδιος» να περιφρουρεί τη δημόσια τάξη και την κοινωνική ειρήνη και να διασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία των θεσμών, να δικάζει, να καταδικάζει και να εκτελεί μια απόφαση που θα έπρεπε να παρθεί απ' τη Δικαιοσύνη;

Κι αν τελικά ο Κορκονέας είχε ψυχολογικά προβλήματα, όπως είπαν και η Ελληνική Αστυνομία αλλά και ο συνήγορος υπεράσπισης, τότε πώς γίνεται το κράτος να οπλίζει έναν άνθρωπο ο οποίος δεν πρόκειται να γίνει προστάτης της δημόσιας τάξης, αλλά άμεσος εχθρός της; Ισως να μην τους πειράζει ποιος μπαίνει στην Αστυνομία, αρκεί να κάνει σωστά τη δουλειά του, δηλαδή να καταστέλλει και να τρομοκρατεί. Η αστυνομοκρατία όμως δεν θα περάσει.

Η δική μας απάντηση δόθηκε τότε. Με διαδηλώσεις, με καταλήψεις, με αποχή από το μάθημα. Δεν ήμασταν όμως μόνο εμείς που αντιταχθήκαμε στην αυθαιρεσία της Αστυνομίας. Σωματεία, εργαζόμενοι, συλλογικότητες, άνεργοι, γονείς, καθηγητές, φοιτητές, μαθητές, όλοι μαζί διαδηλώσαμε, κάναμε καταλήψεις. Ετσι, η δολοφονία του Αλέξη δεν ήταν η αιτία, αλλά έγινε η αφορμή για να ξεσπάσει η οργή του λαού.

Κινητοποιήσεις έγιναν σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας και όχι μόνο. Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου έφερε στη μνήμη των Γάλλων τη δολοφονία ενός μετανάστη στα προάστια του Παρισιού. Στον Καναδά και στην Αγγλία έγιναν επίσης διαδηλώσεις. Πίσω στην Ελλάδα, όταν όλη αυτή η κατάσταση πήγε να πάρει πολιτικό χαρακτήρα, ξεφούσκωσε σαν φούσκα. Ωστόσο, συνθήματα όπως το «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» ξαναήρθαν στην επιφάνεια δημιουργώντας νέα αιτήματα.

Πολλοί ξέχασαν τι έγινε τον Δεκέμβρη του ’08. Η γενιά η δική μου, του Γρηγορόπουλου, οι προηγούμενες απ' αυτόν, δεν ξέχασαν. Δεν ξεχνάμε πως δολοφονήθηκε στην ηλικία μας. Δεν ξεχνάμε πως αυτοί που υποτίθεται ότι μας προστατεύουν, στην πραγματικότητα μας τρομοκρατούν και μας σκοτώνουν. Πως προσπαθούν να καταπνίξουν την οργή του λαού.

Το σύστημα όμως πέτυχε τον στόχο του. Φοβόμαστε. Είμαστε τρομοκρατημένοι. Ευελπιστώ όμως ότι η γενιά μου θα αρνηθεί να προσαρμοστεί στα δικά τους μέτρα και σταθμά. Ελπίζω πως θα πει με περηφάνια και θάρρος σ' αυτούς που θέλουν τη νεολαία υποταγμένη, προσαρμοσμένη και αφομοιωμένη, πως δεν μας τρομάζουν, δεν μας φοβίζουν, δεν μας σταματούν.

Δεν μπορούν να μας σταματήσουν. Θα σηκώσουμε κεφάλι, θα αντιταχθούμε σ' αυτούς που στερούν βασικά δικαιώματα, όπως αυτά της παιδείας, της εργασίας, της διαφορετικότητας. Δεν είναι δυνατόν να επιτρέψουμε αυτοί οι άνθρωποι να τρομοκρατούν, να εκφοβίζουν, να απαξιώνουν τους αγώνες μας.

Η καταστολή και ο φόβος που προωθούν δεν θα περάσουν. Τη δική μας απάντηση θα τη δώσουμε μέσα από τους αγώνες μας. Γιατί το μέλλον είναι δική μας υπόθεση και χρέος μας η ανατροπή.

Νεφέλη Μπούλιαρη, 16 χρ., μαθήτρια 1ου ΓΕΛ Ζωγράφου