Του Δημήτρη Αγγελίδη

Μικρός, στους δρόμους του βόρειου Ιράκ έλιωνε το αγωνιστικό του αδελφού του. Αργότερα, έγινε πρωταθλητής στην Εθνική Ποδηλασίας της χώρας του. Σήμερα, πρόσφυγας στην Αθήνα, 38 χρόνων πια, μαστορεύει ποδήλατα.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Με θείο αρσιβαρίστα, μητέρα που κολυμπούσε σαν δελφίνι, αδελφό ποδοσφαιριστή και άλλο αδελφό ποδηλάτη, ο δρόμος του αθλητισμού ήταν στρωμένος. Ανηφορίστας από κούνια, χανόταν με τις ώρες στα βουνά. Αργότερα, στην Εθνική Παίδων, έβαλε στόχο την κορυφή.

Στον πρώτο του αγώνα είχε αντικαταστήσει έναν ποδηλάτη, που ήταν ασθενής, και κατάφερε να τερματίσει μαζί με τους άλλους δύο της ομάδας.«Ενιωσα τη μεγαλύτερη χαρά», λέει. «Απέκτησα εγωισμό. Επρεπε να συνεχίσω να είμαι καλός. Οταν βγήκα μπροστά να οδηγήσω τη δεκάδα και τερμάτιζα στην πρώτη και τη δεύτερη θέση, ντρεπόμουν να μείνω πίσω. Η δύναμή μου δεν ήταν τόσο η προπόνηση όσο το πείσμα».

Με το τέλος του πολέμου με το Ιράν, το Ιράκ μπήκε σε τροχιά ανάπτυξης. Το κράτος άρχισε να στηρίζει τον αθλητισμό. Την Εθνική ανέλαβε ένας Ρώσος προπονητής, που με σκληρές προπονήσεις έφτασε την ομάδα σε σημείο που μπορούσε να σταθεί επάξια στους διεθνείς αγώνες. Ο Αραμ ονειρευόταν ένα μέλλον με ορθοπεταλιές.

Τότε έγινε η εισβολή στο Κουβέιτ. Η ποδηλασία σταμάτησε. Η Εθνική μοίρασε στους καλύτερους αθλητές τα ποδήλατα που χρησιμοποιούσε στις διεθνείς διοργανώσεις. Στον Αραμ, που βρισκόταν στην Εθνική Εφήβων, έτυχε το ποδήλατο του γιου του Σαντάμ, ένα Bianchi με ατσάλινο σκελετό, για το οποίο η Campagnolo είχε φτιάξει ειδική σειρά εξαρτημάτων.

Ο Αραμ συνειδητοποίησε ότι στο Ιράκ δεν είχε μέλλον. Αφησε πίσω το Bianchi και με μια παρέα αθλητών πήρε τον μακρύ δρόμο της προσφυγιάς. Περπατούσαν νύχτα μέσα στα βουνά, μέχρι που πέρασαν τα σύνορα στον Εβρο. Δύο μήνες δρόμος. Τα παπούτσια και οι κάλτσες είχαν γίνει ένα με το πόδι και χρειάστηκε να τα αφαιρέσουν με νυστέρι στο νοσοκομείο.

Ηταν το 1997. Προσφυγική ροζ κάρτα, μοναξιά και ρατσισμός, πενιχρά μεροκάματα -οικοδομή, μαστορέματα, συνεργείο αυτοκινήτων-, αποτυχημένες προσπάθειες να φύγει από την Ελλάδα. Αλλά το ποδήλατο, ποδήλατο.

Ενα χρόνο στην Ελλάδα και πήγε στον Τσιπίδη, συνοδευόμενος από το αφεντικό του. Ο μισθός του δεν ξεπερνούσε τις 150 χιλιάδες δραχμές. Το ποδήλατο που αγόρασε, μαζί με το κράνος και τα ρούχα, έκαναν 220 χιλιάδες. Δεν τις μετάνιωσε. Οσοι τον έβλεπαν στις βόλτες στον Μαραθώνα και στην Πεντέλη, τον περνούσαν για τρελό.

«Είναι κάτι που μπαίνει στο αίμα σου», λέει. «Ασχολούμουν από μικρός με το ποδήλατο. Το επισκεύαζα, το καμάρωνα, το έβαζα στο υπνοδωμάτιο. Είναι έρωτας. Καλύτερα να πεθάνω, παρά να αναγκαστώ να σταματήσω το ποδήλατο».

Το μεροκάματο και η οικογένεια που έκανε δεν τον άφησαν ν' ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό. Βρέθηκε όμως για χρόνια τεχνικός προετοιμασίας της Εθνικής Ποδηλασίας και σήμερα επισκευάζει ποδήλατα σε καταστήματα ποδηλάτων. Εκεί βρήκε ανθρώπους που μιλούν την ίδια γλώσσα και συνεχίζει να ονειρεύεται το μέλλον, με το ποδήλατο πρωταγωνιστή.

«Υπάρχουν στάδια στη ζωή», λέει. «Θα χαρώ πολύ να βοηθήσω ανθρώπους που αγαπάνε το ποδήλατο, να προσφέρω τη γνώση μου. Τους εκτιμώ, γιατί βρίσκονται κι αυτοί στην ίδια διαδρομή με μένα».

Συμβουλές απο έναν αθλητή

Ποδηλασία δεν είναι μόνο να κάνεις ποδήλατο. Το πιο σημαντικό είναι να διαβάζεις. Πρέπει να ξέρεις. Αυτή η ρόδα πού φτιάχτηκε; Πώς φτιάχτηκε; Γιατί κυλάει έτσι; Τα λάστιχα γιατί έχουν αυτά τα πέλματα; Ποιος τα σκέφτηκε; Οι δυνάμεις σου πού βρίσκονται στον δρόμο; Ετσι εκτιμάς περισσότερο το ποδήλατο, το αγαπάς, και γίνεσαι καλύτερος ποδηλάτης.

Για να μη βαρεθείς το ποδήλατο, πρέπει κάποιες φορές να το αφήνεις. Πρέπει να σου λείψει, για να το αγαπήσεις ξανά και να επιστρέψεις. Ασχολήσου με άλλα. Παίξε μπάσκετ. Κάνε κολύμπι. Πήγαινε για πικ νικ. Μην το αναφέρεις καν. Αλλιώς μπορεί να βλάψεις το σώμα και την ψυχολογία σου, να το βαρεθείς, να καεί.