Του Πέτρου Μανταίου

Στην πίσω αυλή της κρίσης, την αθέατη∙ μεταφορικά. Μπροστά στο δημαρχείο της πόλης του, το Ερκολάνο (Ηράκλειο νομίζω στα καθ’ ημάς!), νότια της Νάπολης, κοντά στα ερείπια της αρχαίας Πομπηίας∙ κυριολεκτικά και τραγικά. Ο Αντόνιο Φορμίκολα, ανθοπώλης, τερμάτισε τη ζωή του αιωρούμενος, με σκοινί περασμένο στον λαιμό, από το μπαλκόνι του δημαρχείου και φλεγόμενος.

Προηγουμένως είχε εισβάλει οργισμένος στο δημαρχείο βαστώντας μαχαίρι∙ άγνωστο –ούτε θα μάθουμε ποτέ– αν απειλούσε τον δήμαρχο ή τον… θάνατο. Τον δήμαρχο, που τηρώντας το «τυπικό» δεν του επέτρεπε να κοσμήσει το πεζοδρόμιο μπροστά από το ανθοπωλείο του με λουλούδια σε γλάστρες, και τον θάνατο, ίσως με την ελπίδα ότι το αίτημά του, εν τέλει, θα ικανοποιηθεί και δεν θα τελειώσει λουσμένος με βενζίνη σε θανάσιμη αιώρα.

Ο Αντόνιο ήταν γνωστός και πολύ αγαπητός στο Ερκολάνο για τις όμορφες και πρωτότυπες συνθέσεις του («Εφ.Συν.» 11/6), για τις οποίες πελάτες του τον αποκαλούσαν «σχεδιαστή μόδας λουλουδιών». Ενας καλλιτέχνης της ανθοδέσμης, που βρέθηκε, στη δίνη της κρίσης, μπροστά σε δήμαρχο «αγύριστο», αδιάφορο για την τέχνη της ομορφιάς και της ζωής. Κι αν οι μερικές εκατοντάδες καταστηματάρχες, σε συγκέντρωση μπροστά στο δημαρχείο, φώναζαν στον δήμαρχο, Βιντσέντσο Στρατσούλο, «δολοφόνε, δολοφόνε!», θέλω να πιστεύω ότι, εμμέσως, εννοούσαν δολοφόνο και της ομορφιάς!

Εάν ο τίτλος «Ο θάνατος του ανθοπώλη» (περίπου ίδιος στο δημοσίευμα) κάπου παραπέμπει στον θεατρικό «Θάνατο του Εμποράκου» του Αρθουρ Μίλερ (1949, βραβείο Πούλιτζερ), είναι οι συνθήκες μάλλον –διάλυση κοινωνιών και ψευδαισθήσεων!– που προσιδιάζουν. Κατά τα άλλα, ο «εμποράκος» του Μίλερ, ο Γουίλι Λόμαν, ως Αμερικανός, επέλεξε να τερματίσει με αυτοκίνητο, ενώ ο ανθοπώλης Αντόνιο Φορμίκολα, Ναπολιτάνος, Μεσογειακός, διάλεξε πιο δραματική έξοδο στην τραγωδία (του)! Υπάρχει και… δεύτερος ρόλος∙ για τον δήμαρχο Στρατσούλο: Ο Ιαβέρης, από τους «Αθλίους» του Ουγκό. Μόνο που εκείνος αυτοκτόνησε…