Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού
Ηρθε και πέρασε σχεδόν στο ντούκου η Μέρα της Δημοκρατίας. Μόνο με λίγα λόγια, αμήχανα, κάπως απολογητικά, ίσως μπερδεμένα. Λόγια με περίσκεψη και με κάποια αιδώ, καθώς οι ομιλητές συναισθάνονταν τη θέση τους. Οτι δηλαδή μερικές φορές την καπέλωσαν τη Δημοκρατία, άλλοτε την παρενόχλησαν, κάποτε προσπάθησαν να τη φιμώσουν ή να την αλλοτριώσουν. Δηλώνοντας πάντα τον σεβασμό τους γι’ αυτήν – σε γενικές γραμμές.
Παλιότερα τη γιορτάζαμε τη Μέρα της Δημοκρατίας με πάρτι στο προεδρικό μέγαρο και άλλα πανηγύρια. Σήμερα μαζευτήκαμε φαίνεται. Καταλάβαμε πως τα γλέντια των παλιότερων εποχών απέπνεαν προσμονή και αισιόδοξους σχεδιασμούς κι ότι σήμερα, που οι σχεδιασμοί μόνο στόχο έχουν την ικανοποίηση των δανειστών, είναι άκαιροι οι πανηγυρισμοί για τη Δημοκρατία. Μπορεί και να καταλάβαμε πως δεν χρειάζονται γιορτές, αλλά διαφύλαξη της Δημοκρατίας. Καταλάβαμε ίσως επίσης πως «Μέρα» έχουν μόνο οι απανταχού αναξιοπαθούντες: Μέρα της Γυναίκας, Μέρα του Παιδιού, Μέρα του Περιβάλλοντος. Ο,τι επί τριακόσιες εξήντα τέσσερις ημέρες έχουμε για φτύσιμο, αγνοούμε τις αγωνίες του και καταπατάμε τα δικαιώματά του, την τριακοστή εξηκοστή πέμπτη, τη μέρα του, το αναδεικνύουμε σε σταρ και το παινεύουμε, το κανακεύουμε, σχεδόν το προσκυνάμε. Για ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο. Πάρτε για παράδειγμα τη Μέρα κατά του AIDS. Τα κανάλια φοράνε κορδελάκια, βγαίνουν και μερικοί αρμόδιοι φορείς και λένε διάφορα μπλα μπλα. Την επομένη, όλοι το έχουν ξεχάσει. Καμιά ενημέρωση των μαθητών ή του ευρύτερου κοινού, καμιά ξεχωριστή φροντίδα για τους πάσχοντες. Το μόνο μέτρο κατά του AIDS που πήρε τα τελευταία χρόνια η Πολιτεία ήταν η διαπόμπευση μερικών γυναικών που έτυχε να είναι φορείς. Μέτρο που η αντιδημοκρατικότητά του μας ξαναφέρνει στο σημερινό θέμα μας: τη Δημοκρατία και την προστασία της.
Επαινώ την πολιτική ηγεσία που κράτησε χαμηλούς τόνους κι απέφυγε τους πομπώδεις εορτασμούς για τη μέρα της Δημοκρατίας. Ηταν καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπορούμε να τη βάζουμε κι αυτήν στο συρτάρι όλο τον χρόνο και να την εμφανίζουμε στην ημερησία διάταξη μία μόνο μέρα. Χαίρομαι και μου δίνει ελπίδες η στάση αυτή των πολιτικών, που δείχνει ότι συνειδητοποιούν πως η Δημοκρατία είναι καθημερινή υπόθεση, καθημερινός αγώνας. Το γεγονός ότι ξαναγύρισε στην Ελλάδα πριν σαράντα σχεδόν χρόνια δεν σημαίνει καθόλου ότι την έχουμε του χεριού μας, μπορούμε να την ξεχνάμε στη γωνιά της και να την επικαλούμαστε όποτε μας κάνει κέφι. Αντίθετα, μάλιστα. Σημαίνει ότι για να αποφασιστεί κάθε ενέργεια, να λεχθεί κάθε λέξη, πρώτο κριτήριο είναι η ίδια η Δημοκρατία.
Με αυτό το κριτήριο θα έπρεπε να εξετάζουμε όλες τις πράξεις και παραλείψεις της Πολιτείας και των πολιτικών. Να ελέγχουμε πόσο συνάδουν και πόσο εξυπηρετούν τη Δημοκρατία. Που δεν είναι λέξη κενή περιεχομένου, αλλά έννοια που εξασφαλίζει την ευνομία, επομένως την ευημερία όλων.
Με αυτό το κριτήριο -κι ενώ δεν αξίζει να ασχολούμαστε- πρέπει να περιγελάσουμε τις αντιδημοκρατικές ενέργειες εκείνων που τη μέρα της Δημοκρατίας οργανώνουν συσσίτια μίσους, υποστηρίζοντας στα σοβαρά πως πριν δώσουμε σε ένα πεινασμένο παιδί να φάει πρέπει να ελέγχουμε τι χρώμα έχει το δέρμα του και ποιον Θεό πιστεύει. Πρόκειται για τους ίδιους που λίγες μέρες πριν υποστήριξαν με τον πιο επίσημο τρόπο την επαναφορά της θανατικής ποινής. Και που δεν διστάζουν να αυτοαποκαλούνται «παιδιά της Δημοκρατίας». Από τα οποία όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να την περιφρουρήσουμε με σοβαρότητα και συνέπεια.
