Λύθηκε και φέτος το καλοκαίρι το πρόβλημα μεταφοράς του νερού στην Αίγινα έπειτα από «ουσιαστική συζήτηση και διαβούλευση» που έγινε χθες στο γραφείο του προϊσταμένου της εισαγγελίας πρωτοδικών Πειραιά με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς.

Αφού πρώτα ο πρωθυπουργός απείλησε με επίταξη τους μεταφορείς τελικά στο γραφείο του εισαγγελέα επετεύχθη η συμφωνία κι έτσι «Ξεκινάει άμεσα η μεταφορά νερού στο νησί», όπως μας πληροφόρησε το δελτίο Τύπου του αντιπεριφερειάρχη. Το δελτίο δεν μας πληροφόρησε για το πόσα χρήματα δόθηκαν και με τι αντίτιμο για το κάθε κ.μ. νερού έγινε η συμφωνία. Το καλό είναι ότι η Αίγινα δεν θα διψάσει.

Το κακό είναι ότι, όπως αναφέρει σε εύστοχο και τεκμηριωμένο ρεπορτάζ η εφημερίδα «Σχεδία Της Αίγινας», το θεατρικό έργο για το νερό παίζεται κάθε χρόνο το καλοκαίρι στην Αίγινα εδώ και 40 χρόνια, με ευθύνες όλων των δημοτικών και νομαρχιακών διοικήσεων, των υπουργείων αλλά και των μεταφορέων και των ιδιοκτητών φρεατίων.

Το νερό της ΕΥΔΑΠ, σύμφωνα με το δημοσίευμα, αναμειγνύεται με το υφάλμυρο νερό από τα φρεάτια και το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουν στις βρύσες τους οι κάτοικοι που δεν μπορούν φυσικά να το πιουν. Το στοιχείο που αγγίζει τα όρια της κωμωδίας είναι ότι κάθε χρόνο το πολεμικό πλοίο, που επιστρατεύεται την ώρα μηδέν για να μεταφέρει νερό, λόγω τεχνικών προβλημάτων δεν μπορεί να τροφοδοτήσει τις δεξαμενές και φεύγει άπρακτο. Η εφημερίδα καταγγέλλει ότι 5.000.000 ευρώ δόθηκαν από τον υπουργό Χατζηδάκη στους υδρομεταφορείς για την απρόσκοπτη μεταφορά νερού.

Οπως αναφέραμε και στο χθεσινό ρεπορτάζ της «Εφ.Συν.», πολλά είναι τα κυβικά που… χάνονται και πολλά είναι τα κυβικά που χρεώνονται, κι αυτό αποτελεί ένα «μυστήριο», το οποίο απλά αποδεικνύει τη σκοτεινή διαδρομή του καθαρού κατά τα άλλα νερού στις υπηρεσίες και στους επιχειρηματίες που πλουτίζουν από αυτή τη διαδρομή. Ο υπόγειος αγωγός δεν αποτελεί ούτε τη μοναδική ενδεδειγμένη περιβαλλοντικά λύση, ενώ απέχει ακόμα πολύ από την κατασκευή του.

Παράλληλα, υπάρχουν άλλες μικρές λύσεις που θα μπορούσαν να προχωρήσουν με συλλογή νερού αλλά και με βιολογικούς καθαρισμούς λυμάτων, όπως και μονάδες αφαλάτωσης. Επιλέγεται, όμως, πάντα η ευκολότερη και φυσικά η ακριβότερη λύση του «παρά πέντε», μια και κανείς δεν κάθεται να συζητήσει με όλους τους ενδιαφερόμενους και κυρίως με τους κατοίκους, ώστε να αντιμετωπιστεί κάπως το πρόβλημα.

Α.Ψ.

Εκτύπωση

Επιστροφή