Του Φώτη Παπούλια
Πριν από πέντε χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας επικεφαλής της δημοτικής κίνησης «Ανοιχτή Πόλη» είχε επισκεφθεί το Καράκας της Βενεζουέλας και είχε συναντήσει τον και σημερινό πρόεδρο Ούγκο Τσάβες.
Στην επιστροφή του είχε προκαλέσει ποικίλα σχόλια, μέχρι και ανέκδοτο είχε γίνει, η δήλωσή του για προμήθεια φτηνού πετρελαίου από τη χώρα της Λ. Αμερικής, έχοντας κατά νου το παράδειγμα του Λονδρέζου δήμαρχου Κ. Λίβινγκστον, ο οποίος «ζέσταινε» την πόλη του προμηθευόμενος πετρέλαιο σε φτηνές τιμές. Πετρέλαιο φτηνό δεν απολαύσαμε, αλλά ο δρόμος για διεθνή παρουσία του ΣΥΝ έχει ανοίξει.
Απο τότε κύλησε αρκετό νερό στο αυλάκι, και από σήμερα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ επισκέπτεται την Αργεντινή και τη Βραζιλία ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με στόχο να καταστήσει σαφές, όπως υποστηρίζουν συνεργάτες του, ότι «η σύγχρονη αντίληψη που έχει η Αριστερά για την παγκόσμια οικονομία δεν αποτελεί ένα κλειστό ευρωπαϊκό σύστημα, αλλά λαμβάνει υπόψη της το διεθνές οικονομικό περιβάλλον».
Δεν είναι τυχαίο ότι και οι δύο χώρες είχαν την εμπειρία της μέγκενης του ΔΝΤ (η Βραζιλία πτώχευσε υπό το ΔΝΤ το 1987 και η Αργεντινή το 2001), αλλά πλέον βρίσκονται στον δρόμο της ανάκαμψης, με τη Βραζιλία να κατέχει την 5η θέση της παγκόσμιας οικονομίας και ταυτόχρονα να είναι ένα από τα πλέον «σκληρά» μέλη του διοικητικού συμβουλίου του ΔΝΤ.
Οι συναντήσεις που θα έχει στο «15θήμερο οδοιπορικό» ο Α. Τσίπρας με τους αντιπροέδρους της «χώρας της σάμπας» και τους υπουργούς Οικονομικών, Εμπορίου, Υγείας, Παιδείας έχουν συγκεκριμένη στόχευση.
«Επιδιώκουμε και θέλουμε να κατανοήσουμε τους νέους δρόμους ανάπτυξης όχι μόνο στην οικονομία αλλά και σε κρίσιμους κοινωνικούς τομείς, να αναβαθμίσουμε τη συνεργασία μας, και ενδεχομένως να δημιουργήσουμε μια νέα στρατηγική απέναντι στον γερμανικό οικονομικό επεκτατισμό», επισημαίνουν οι συνεργάτες του.
Σαφής ένδειξη ότι αναζητούνται νέοι δρόμοι συνεργασίας και εκτός της γηραιάς ηπείρου, αφού όπως εκτιμάται, «η Ευρώπη δεν μπορεί επί μακρόν να αγνοεί νέες ανερχόμενες οικονομίες, να αγνοεί τις προοπτικές συνεργασίας που ανοίγονται και να επιδιώκει οικονομίες δύο και τριών ταχυτήτων».
Σε ένα οικονομικό περιβάλλον που συνεχώς θα αναδιατάσσεται και οι συμμαχίες θα αλλάζουν ταχύτατα, «η θέση μας δεν μπορεί να είναι μονοδιάστατα προσανατολισμένη στην Ευρώπη και να αισθανόμαστε όμηροι των επιλογών της Γερμανίας» ισχυρίζεται ο εκ των συνεργατών και γνώστης της λατινοαμερικανικής πραγματικότητας Κ. Ησυχος.
Ιδιαίτερη βαρύτητα αποδίδει η ομάδα που είχε και την ιδέα του ταξιδιού (Κ. Ησυχος, Ν. Παππάς, Ν. Χουντής, Γ. Δραγασάκης και Αν. Καρίτζης) στην ομιλία του Α. Τσίπρα στο Μπουένος Αϊρες, στο Λατινοαμερικανικό Συμβούλιο Κοινωνικών Επιστημών (CLACSO), το μεγαλύτερο think tank στον χώρο της Λατινικής Αμερικής. «Είναι το κατάλληλο βήμα για να αναπτύξει ο πρόεδρος τις απόψεις του για μια νέου τύπου διακυβέρνηση», επισημαίνουν οι συνεργάτες του, οι οποίοι εκτιμούν ότι το ταξίδι αυτό θα έχει συνέχεια σε Ρωσία, Κίνα και ΗΠΑ.
Και αν ο Α. Τσίπρας διακρίνεται από έναν «διεθνιστικό κοσμοπολιτισμό», η άλλη πλευρά, το Κομμουνιστικό Κόμμα, μάλλον δείχνει εγκλωβισμένη στον δικό της «προλεταριακό διεθνισμό». Οπως περιγράφεται στις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο, «το ΚΚΕ αναπτύσσει δημιουργικό διάλογο με το Κ.Κ. Κούβας», στην Κίνα «το ΚΚΚ καθοδηγεί τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης» και εκφράζεται η ανησυχία του Περισσού «για την ενίσχυση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής στο Βιετνάμ».
Τι έχει απομείνει από τον «προλεταριακό διεθνισμό»; Οι ετήσιες διεθνείς συναντήσεις των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, η έκδοση κοινών ανακοινώσεων για επίκαιρα ζητήματα και το «ενημερωτικό δελτίο» το οποίο δημοσιεύει υλικά συναντήσεων των Κ.Κ.
Και όπως σημειώνεται στη Θέση 45, «το ΚΚΕ θεωρεί υποχρέωση και καθήκον την ανάπτυξη της ιδεολογικής και πολιτικής διαπάλης σε διεθνές επίπεδο με τις οπορτουνιστικές δυνάμεις, τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, των τροτσκιστών, που ασκούν ιδεολογική και πολιτική επίδραση στο διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα». Με άλλα λόγια, όσο λιγότεροι τόσο καλύτερα…
