Ο Ρότζερ Γουότερς επανέλαβε το θρυλικό έργο των Pink Floyd, o Tοίχος από τούβλα χτίστηκε και γκρεμίστηκε μπροστά στα μάτια των 20 χιλιάδων θεατών, ο ήχος ήταν καταπληκτικός, τα συνθήματα εναντίον του πολέμου και της κρατικής τρομοκρατίας έδωσαν και πήραν
Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Μπορεί σε όλους εμάς που δεν γουστάρουμε τους κυβερνώντες μας να ακούγεται πολύ ωραίο το «να γαμηθεί η κυβέρνηση», που έγραψε στα μάτριξ της συναυλίας του προχθές το βράδυ στο ΟΑΚΑ ο Ρότζερ Γουότερς αλλά, συγγνώμη, όταν αυτό το επαναλαμβάνει σε κάθε χώρα που εμφανίζεται, τότε τι νόημα έχει; Περισσότερο σαν παρηκμασμένο σύνθημα μοιάζει, χάνoντας την όποια δυναμική του. Σαν να μένει αναπάντητο το ερώτημα, «mother, should I trust the government?». Δεν ξέρουμε, ρε φίλε, αναλόγως ποια κυβέρνηση εννοείς. Το αμέριστο χειροκρότημα του κοινού πάντως το κέρδισε (το συγκεκριμένο σύνθημα). Ετερον εκάτερον. Και το χειροκρότημα ήταν ζεστό κι ενθουσιώδες σε όλη τη διάρκεια του live. Παρακολουθήσαμε πράγματι ένα εντυπωσιακό θέαμα.
Να σας το περιγράψω για να καταλάβετε πώς έχει η φάση.Υπήρχε φυσικά η κανονική σκηνή, όπως όλες αυτές οι τεράστιες στις συναυλίες των σταδίων, μπροστά της όμως υπήρχε ένας μεγάλος τοίχος που έπιανε από τη μία μεριά του γηπέδου μέχρι την άλλη. Μακρύς, πολύ μακρύς. Και ψηλός. Ολος αυτός ο τοίχος λειτουργούσε σαν ένα τεράστιο, πιο τεράστιο δεν γίνεται, video wall. Εκεί βλέπαμε τα εξαιρετικά γραφικά (τα περισσότερα εκ των οποίων βασισμένα στο αρχικό animation του Τζέραλντ Σκαρφ) αλλά και όσα συνέβαιναν στη σκηνή. Τον ίδιο τον Ρότζερ Γουότερς και την μπάντα. Ο τοίχος είχε ένα μικρό κενό μπροστά ώστε να βλέπουμε και απ΄ ευθείας το stage. To κενό αυτό μέχρι το διάλειμμα στη μέση της παράστασης καλύφθηκε τούβλο με τούβλο. Ο τοίχος ολοκληρώθηκε για να γκρεμιστεί στο τέλος του live.
Τα είχαμε δει και πριν από δύο χρόνια στο κλειστό του ΟΑΚΑ. Οσοι επομένως δεν ήρθατε προχθές, αλλά είχατε πάει σε εκείνη τη συναυλία, δεν χάσατε τίποτε το σπουδαίο. Λίγα ήταν τα εξτραδάκια και ήσσονος σημασίας. Το σόου, αυτό το εντυπωσιακό σόου του Wall, ήταν πάνω-κάτω το ίδιο. Με παρόμοια δομή. Λογικό, άλλωστε, αφού και το έργο που παρουσιάζει το ίδιο είναι. «Γεια σου Αθήνα… Είμαι πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι εδώ» μας καλωσόρισε ο Ρότζερ στα ελληνικά (έχει και σπίτι στην Ελλάδα, γι΄ αυτό). Σπαστά ελληνικά, αλλά χωρίς να τα διαβάζει από κάπου. Ωραίος. Και ξεκίνησε τη δίωρη μουσική του παράσταση, την οποία αφιέρωσε όχι μόνο στον Jean Charles de Menezes, τον νεαρό Βραζιλιάνο που έπεσε νεκρός από τα πυρά της βρετανικής αστυνομίας στον σταθμό του Stockwell τον Ιούλιο του 2005, αλλά και στα θύματα της κρατικής τρομοκρατίας.
Ηταν πολιτική άλλωστε όλη η συναυλία. Οπως είναι και το άλμπουμ, το «The Wall». Με κυρίαρχο μότο το γνωστό «we don’t need no thought control». Και με πολλά αντιπολεμικά μηνύματα. Να ακούγεται το «mother do you think they drop the bomb» λόγου χάριν και να απεικονίζονται βομβαρδιστικά αεροπλάνα στα μάτριξ που, αντί για βόμβες, έριχναν σταυρούς κατακόκκινους, σήματα πολυεθνικών εταιρειών όπως της Shell και της Mercedes, σφυροδρέπανα, εβραϊκά αστέρια, ερυθρές ημισελήνους, αγκυλωτούς σταυρούς, ευρώ, δολάρια κ.ά. Στο «Run like Hell» προβάλλονταν εικόνες από το Βιετνάμ, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, βλέπαμε προέδρους της Αμερικής να εναλλάσσονται με αγιατολάχ κ.ά. Και όταν ακούγαμε τον στίχο «bring the boys back home» παρακολουθούσαμε ταυτόχρονα εικόνες με πεινασμένα παιδάκια του πλανήτη, με μηνύματα κατά της φτώχειας, της πείνας και του πολέμου. Kαι κάποια στιγμή, φυσικά, εμφανίστηκε πάνω από τα κεφάλια μας και το κλασικό αγριογούρουνο των Pink Floyd, να ίπταται, με το σύνθημα «Trust Us» γραμμένο πάνω του.
O ήχος, να σας πω, καταπληκτικός. Με ηχεία περιμετρικά του σταδίου, καθαρός, δυνατός, συγκλονιστικός. Κόσμο μόνο δεν είχε πολύ. Γύρω στις 20 χιλιάδες, το ΟΑΚΑ έμοιαζε σαν άδειο. Και δεν φάνηκαν και οι (κότες οι) Χρυσαυγίτες, που πουλούσαν τζάμπα μαγκιά προ ημερών. Καλύτερα. Θα μπερδεύονταν άλλωστε. Θα χειροκροτούσαν στην πτώση των εβραϊκών αστεριών, οκ, αλλά τι θα έκαναν στη σκηνή που οι ναζιστικοί σταυροί πηγαίνουν στα σκουπίδια; Στη θέση που τους αξίζει δηλαδή, άι στο διάολο πια, μας έπρηξαν.
