Αγωνίζονται όπως οι περισσότεροι κάτοικοι της περιοχής να σώσουν τον τόπο τους από την «Eldorado». Οι κρατικές αρχές πιθανολογούν ότι συμμετείχαν στην επίθεση στις εγκαταστάσεις της καναδικής εταιρείας και τους κρατούν στις φυλακές Διαβατών. Οι Αρχές, που επιχειρούν να τρομοκρατήσουν όσους είναι αντίθετοι με την εξόρυξη του χρυσού από την «Eldorado», καλoύνται τώρα να στηρίξουν και να αποδείξουν ενώπιον των δικαστηρίων τις κατηγορίες τους. Ο Δημήτρης και ο Γιάννης πάντως έχουν αποδείξει ότι είναι άνθρωποι της δημιουργίας. Ο ένας έχει πάρει βραβείο Γκίνες και ο άλλος είναι ένας από τους καλύτερους καραβομαραγκούς που κόντρα στους καιρούς κτίζει ξύλινα σκαριά. Αυτή είναι η ιστορία τους.
Κείμενο & φωτογραφίες: Βασίλης Μαθιουδάκης
Οι καραβομαραγκοί της Ιερισσού και η «Eldorado»
Προφυλακίστηκε άδικα, με βαριές κατηγορίες, χωρίς ενδείξεις ενοχής και παρά το γεγονός ότι μάρτυρας κατέθεσε ότι βρίσκονταν μαζί στο Αγιο Ορος
→Κατασκευάζει κόντρα στους καιρούς ξύλινα καΐκια στο οικογενειακό καρνάγιο της Ιερισσού
Το 1943 μέσα σ’ ένα μικρό καλύβι δίπλα στη θάλασσα στην Ιερισσό ο Παναγής Ιωάννου έφτιαχνε μπουλόνια για τα καΐκια. Ο γιος του, ο Βασίλης, μάθαινε την τέχνη του καραβομαραγκού στα ναυπηγεία του Χωματά στη Θεσσαλονίκη. Σήμερα η τέχνη του καραβομαραγκού έχει αρχίσει να εκλείπει. Σ’ ολόκληρη τη χώρα υπάρχουν μόλις 7 καρνάγια που κατασκευάζουν ξύλινες βάρκες και καΐκια.
Επειτα από 10 χρόνια δουλειά ο Βασίλης επέστρεψε στο καλύβι του πατέρα του και το μετέτρεψε σε ολοκληρωμένο καρνάγιο. Ηταν αρχές της δεκαετίας του 1950, όταν ξεκίνησε να φτιάχνει ξύλινες βάρκες και καΐκια. Πατέρας και γιος έκαναν παράλληλα μεροκάματα στο Αγιο Ορος όπου «βόλευαν», δηλαδή επισκεύαζαν, τις βάρκες των μοναχών.
Ο γιος του Βασίλη, ο Παναγής, ξεκίνησε να δουλεύει στο οικογενειακό καρνάγιο από το Δημοτικό και έμαθε την τέχνη από τον πατέρα του τη δεκαετία του ΄60 και την οποία μεταλαμπάδευσε στους δύο γιούς του, τον Βασίλη και τον Δημήτρη, με τους οποίους συνεχίζει έως σήμερα. Ή μάλλον, έως τον φετινό Ιούλιο, που ο Δημήτρης βρίσκεται σε προσωρινή κράτηση, με μια διαδικασία άδικης προφυλάκισης, με βαριές κατηγορίες, χωρίς να υπάρχουν ενδείξεις ενοχής για την επιχείρηση κατά του εργοταξίου στις Σκουριές και παρά το γεγονός ότι είχε μάρτυρα που κατέθεσε ότι βρίσκονταν μαζί στο Αγιο Ορος.
Ο Δημήτρης ένας άνθρωπος φιλήσυχος, εργατικός. Φυσιολάτρης, εκτρέφει ζώα, παίζει ποδόσφαιρο. Αγωνίζεται φανερά χωρίς κουκούλες για τη διάσωση του δάσους των Σκουριών και τη σωτηρία του τόπου του από τα νύχια των χρυσοθήρων τής «Eldorado» κόντρα στον Πάχτα.
Ο Παναγιώτης μαζί με τον γιο του, Βασίλη, παρά τις αντίξοες συνθήκες συνεχίζουν τη δουλειά τους και φτιάχνουν μεγάλα ξύλινα καΐκια για ψαράδες απ’ όλη την Ελλάδα. Εχουν παραγγελίες από την Καλαμάτα, την Κέρκυρα, τη Σκύρο και πολλά άλλα μέρη. Το μεγαλύτερο καΐκι που έχει ναυπηγηθεί στο καρνάγιο ήταν 27 μέτρα και προοριζόταν για την εκτέλεση δρομολογίων για τουρίστες.
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Η γέννηση ενός καϊκιού
Το ζωτικό τμήμα ενός σκάφους είναι η καρίνα που ποικίλλει σε μέγεθος ανάλογα με τις ανάγκες του παραγγελιοδότη. Στην καρίνα θηλυκώνουν τα ποδόσταμα μπροστά και πίσω. Τα ποδόσταμα είναι τοξοειδή και σχηματίζουν την πρύμνη και την πλώρη. Τα πλαϊνά τμήματα που σχηματίζουν τον σκελετό λέγονται στραβόξυλα. Αφού τοποθετηθούν, αρχίζει το «πέτσωμα» της βάρκας, δηλαδή την ντύνουν με ξύλο. Στη συνέχεια φτιάχνεται η κουβέρτα και ακολουθεί το μέτρημα για την τοποθέτηση της μηχανής. Τελευταίο φτιάχνεται το σπιράγιο (η καμπίνα με το τιμόνι, το χειριστήριο και τα όργανα του σκάφους). Τα εργαλεία, όπως το βίντσι και άλλα μηχανικά μέρη, φτιάχνονται από μηχανουργούς. Για την κατασκευή του σκάφους χρησιμοποιείται πεύκο λόγω της ρετσίνης που το προστατεύει από τα σκουλήκια. Εκτός από την κουβέρτα που είναι από σουηδική πεύκη το υπόλοιπο σκαρί είναι από ντόπια πεύκη που προέρχεται κυρίως από το Αγιο Ορος και την Θάσο. Η δουλειά του καραβομαραγκού είναι αρκετά δύσκολη, χρειάζεται μεγάλη δεξιοτεχνία και κρύβει πολλά μυστικά ώστε το πλεούμενο να είναι γερό και καλοτάξιδο. Ενα καΐκι 10 μέτρων χρειάζεται περίπου 4 μήνες με την πολύωρη εργασία όλης της οικογένειας Ιωάννου.
Η συντήρηση του ξύλου
Η οικογένεια εκτός από τη ναυπηγική, ασχολείται και με τη συντήρησή τους. Ενα καινούργιο καΐκι μετά την καθέλκυση πρέπει στους 6 μήνες να συντηρηθεί, καίγοντας πρώτα τα βρεχόμενα μέρη για να μη σκουληκιάσουν. Η διαδικασία επαναλαμβάνεται έπειτα από 6 μήνες και μετά ακολουθεί ετήσια συντήρηση χωρίς κάψιμο.
…………………………………………………………………………………………………………………………..
