Όταν οι Δυτικοευρωπαίοι δεν καταλαβαίνουν κάτι που τους εξηγείς, λένε: «Αυτά μου ακούγονται ελληνικά». Δηλαδή, δύσκολα, πολύπλοκα, δυσνόητα, αδιανόητα, κ.λπ. Εμείς, πάλι, όταν βρεθούμε σε παρόμοια σύγχυση, αυτά που δεν καταλαβαίνουμε, αυτά που μας δυσκολεύουν, που φαντάζουν ανεξήγητα, τα λέμε απλώς κινέζικα.
Την εβδομάδα αυτή λοιπόν, το «παιχνίδι του ακατανόητου» πήρε μια ενδιαφέρουσα τροπή για μένα. Προσπαθούσα να εξηγήσω σε δύο ξένους δημοσιογράφους στην Αθήνα τι προβλέπει o νέος φορολογικός νόμος, τα τεκμήρια, το σύστημα με τις αποδείξεις, κ.λπ., όπως επίσης τι προσδοκά η κυβέρνηση από τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση κατά 10 μονάδες, από το 23% στο 13%.
Ο ένας ήταν Καναδός, και όταν του εξήγησα, με κοίταξε αποσβολωμένος και μου ’πε το «it’s all Greek to me». Ο άλλος ήταν Κινέζος. Αυτός με άκουσε πιο προσεκτικά. Και όταν τέλειωσα την «ενημέρωση», μ’ ένα σχεδόν πανηγυρικό χαμόγελο είπε, ή μάλλον φώναξε: «Φαπιάο»!
Τι είναι αυτό; Ένα «μαγικό χαρτάκι», κάτι σαν απόδειξη και ξυστό λαχείο μαζί, με το οποίο η κινεζική κυβέρνηση έχει σχεδόν εξολοθρεύσει τη φοροδιαφυγή, τόσο στην εστίαση όσο και σε πολλούς άλλους τομείς της αγοράς.
Αναλυτικά το ρεπορτάζ του Χρήστου Μιχαηλίδη στη σελίδα 34 της Εφημερίδας των Συντακτών που κυκλοφορεί
