Και Νόμπελ Λογοτεχνίας να μην πάρει ποτέ ο Μπομπ Ντίλαν, όπως διάφοροι επιμένουν, ζωγράφος με κύρος, όμως, θα γίνει. Η National Portrait Gallery του Λονδίνου, δηλαδή ένα μουσείο περιωπής, και όχι κάποια γκαλερί της μόδας ή της σειράς, ανακοίνωσε ότι τον Σεπτέμβριο θα φιλοξενήσει έκθεσή του με τίτλο «Bob Dylan: Face Value». Θα περιλαμβάνει δώδεκα εντελώς νέα έργα του, πορτρέτα σε παστέλ.
Σύμφωνα με τον διευθυντή της Εθνικής Πινακοθήκης Πορτρέτων της Αγγλίας, Σάντι Νάιρν, οι πίνακες «παρουσιάζουν πρόσωπα με ένα κράμα χαρακτηριστικών που ο Ντίλαν μάζεψε από τη ζωή, τη μνήμη και τη φαντασία του. Κάποια από αυτά μπορεί να είναι αληθινά, άλλα ανύπαρκτα». Και επειδή στο παρελθόν ανάλογα πορτρέτα του είχαν δημιουργήσει πρόβλημα, ο Νάιρν συμπλήρωσε ότι κανένας πίνακας δεν παρουσιάζει κάποιο πρόσωπο από τη δημόσια ζωή της Βρετανίας, σύγχρονη ή παλιά.
Ξέρει πολύ καλά το ρίσκο που παίρνει ο Νάιρν. Οχι φυσικά της αποτυχίας. Πλήθη κόσμου θα συρρεύσουν. Παλιότερες, όμως, εκθέσεις τού Ντίλαν πήραν πολύ κακές κριτικές, όπως η «Asia Series» το 2011 στη Νέα Υόρκη, με πίνακες από τα ταξίδια του σε Ιαπωνία, Κίνα, Βιετνάμ και Νότια Κορέα. Οι «New York Times» είχαν γράψει: «Το χρώμα είναι θαμπό, οι πινελιές απλώς φιλότιμες, οι εικόνες στατικές σαν καρτ-ποστάλ. Τα έργα είναι νεκρά πάνω στους τοίχους». Ενώ ξέσπασε κι ένα σκανδαλάκι όταν κάποιοι ανοιχτομάτηδες διέκριναν και αντίγραφα διάσημων φωτογραφιών, ανάμεσά τους και μία του Ανρί Καρτιέ-Μπρεσόν.
«Οταν κάποιος καλλιτέχνης τολμά να περάσει σε άλλο μέσο έκφρασης, πάντα διατρέχει έναν κίνδυνο, αλλά ο Ντίλαν ποτέ δεν σκέφτεται με αυτό τον τρόπο» δήλωσε ο Νάιρν. «Πιστεύω πως το κοινό θα βρει ότι τα έργα έχουν δύναμη και ενδιαφέρον». Μπορούσε να κάνει διαφορετικά; Σύμφωνα με την «Γκάρντιαν», η έκθεση στη National Portrait Gallery είναι αποτέλεσμα συνεννοήσεων που κράτησαν δυο ολόκληρα χρόνια. Και, μάλιστα, αν ο Ντίλαν δεν είχε σε τόση εκτίμηση το μουσείο, μπορεί και να μη δεχόταν.
Ο μουσικός ζωγραφίζει από μικρό παιδί. Αρχισε, όμως, να εκθέτει έργα του μόλις τα τελευταία έξι χρόνια. Ο ιστορικός τέχνης Τζον Ελντερφιλντ, που έπαιξε κάποιο ρόλο στη λονδρέζικη έκθεση, υποστηρίζει ότι οι πίνακές του, όπως και τα τραγούδια του, «είναι προϊόντα της ίδιας εκπληκτικής, επινοητικής φαντασίας, του ίδιου μυαλού και ματιού, του ίδιου παραμυθά για τον οποίο η αφήγηση και η εικόνα, η λέξη και η όψη δύσκολα ξεχωρίζουν μεταξύ τους».
Θέλετε κι άλλη μια μεγάλη φιλοφρόνηση από τους Λονδρέζους προς τον Ντίλαν; Επιμελήτρια θα είναι η Σάρα Χάουγκεϊτ, η ίδια που έχει στήσει μεγάλες εκθέσεις πορτρέτων τού Λούσιαν Φρόιντ (2012) και του Ντέιβιντ Χόκνεϊ (2006).
Επιμ.: Β. Γεωργ.
