Ηθοποιός με σημαντικές ερμηνείες, τα τελευταία χρόνια αναγνωρίζεται όλο και περισσότερο. Εχοντας μεγαλώσει στην πολυπολιτισμική Κομοτηνή, με παππούδες πρόσφυγες, λάμπει στην παράσταση του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που βασίζεται σε αφηγήσεις γυναικών από τη Μικρασιατική Καταστροφή, την Κατοχή και τον Εμφύλιο
Της Εφης Μαρίνου
Η Ελένη Ουζουνίδου σαρώνει με τη θαυμάσια ερμηνεία της στον «Κοινό Λόγο», παράσταση βασισμένη σε κείμενα της Ελλης Παπαδημητρίου, που περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Απόφοιτη της Δραματικής Σχολής του ΚΘΒΕ, μετρά ήδη κάμποσες συνεργασίες και ρόλους: ΚΘΒΕ, Εθνικό, θέατρα Πολιτεία, Οδού Κεφαλληνίας, Βασιλάκου, Θεσσαλικό, αλλά και ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής, όπου έκανε αίσθηση στον μονόλογο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Γράμμα στον Ορέστη», σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη. Την πετύχαμε σε κενό παραστάσεων στην Πρέβεζα, έτοιμη να επισκεφτεί τις πηγές του Αχέροντα.
• Πώς είναι αυτή η συνεχής μετακίνηση από πόλη σε πόλη;
«Ενα μαγικό ταξίδι. Κάθε μέρα σε διαφορετικό χώμα, κλίμα, κοινό. Και η αντίδραση στην παράσταση είναι διαφορετική κατά τόπους. Κατάγομαι από την Κομοτηνή. Οι παππούδες μου ήταν πρόσφυγες από τη Μ. Ασία. Τα κείμενα λοιπόν της Ελλης Παπαδημητρίου με συγκινούν βαθιά. Είναι αφηγήσεις οικείες. Η γιαγιά μου συχνά μου διηγούνταν πώς έφτασαν στην Ελλάδα χωρίς τίποτα, πώς άφησαν πίσω κατεστραμμένες πόλεις και χωριά. Η προσαρμογή τους ήταν δύσκολη, χωρίς χρήματα, χωρίς περιουσία. Εγιναν αγρότες, εργάτες. Η γιαγιά μου για πολλά χρόνια δούλευε στα καπνά. Χαίρομαι που συμμετέχω στην παράσταση. Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος με είδε στο “Γράμμα στον Ορέστη” του Καμπανέλλη, του άρεσα και με φώναξε. Δεν είμαι άνθρωπος υψηλών τόνων, μάλλον αθόρυβη θα έλεγα. Με ενδιαφέρει να δουλεύω με ανθρώπους που βλέπουν τα πράγματα σε βάθος, με καθαρότητα και πίστη».
• Ερμηνεύσατε το κείμενο για τον ξεριζωμό των Ποντίων σαν να έχετε ποντιακή καταγωγή.
«Δεν έχω σχέση με τον Πόντο, αλλά και με τα ακούσματα έχω εξοικειωθεί στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Κομοτηνή. Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, παθιασμένος μ' αυτά τα κείμενα, είχε έναν ιδιαίτερο τρόπο να μας τα μεταδίδει. Δουλέψαμε με ζέση και πάθος, έξτρα ώρες, λέξη προς λέξη, για να βρεθεί η σωστή εκφορά, ο αληθινός αφηγηματικός λόγος, με πάθος και ανιδιοτέλεια. Τρία μεγάλα και σημαντικά κεφάλαια της νεότερης ιστορίας διατρέχει αυτό το έργο: τη Μικρασιατική Καταστροφή, τη σκληρή περίοδο της Κατοχής, τον εμφύλιο πόλεμο».
• Αφορά εποχές που έχουμε ξεχάσει ή θέλουμε να ξεχάσουμε. Πώς αντιδρά το κοινό;
«Κι όμως οι περισσότεροι έχουν προγόνους από τον Πόντο, μνήμες δικές τους ή των γονιών τους από τον Πόλεμο και τον Εμφύλιο. Γι' αυτό συγκινούνται πολύ. Ερχονται στα καμαρίνια και μας αγκαλιάζουν δακρυσμένοι. Μας λένε: “Καθάρισαν τα μάτια μας, τώρα έχουμε δύναμη”. Κι αυτό είναι πολύτιμο δώρο για μας. Καταλαβαίνουμε ότι ο πόνος γίνεται τραγούδι, η εμπειρία από δυσκολίες και βάσανα μετατρέπεται σε κουράγιο να συνεχίσεις».
• Μεγαλώσατε σε μια πόλη «δύο ταχυτήτων», όπως συνήθως αποκαλούμε την Κομοτηνή, μοιρασμένη στον μουσουλμανικό και τον χριστιανικό πληθυσμό. Αυτή η ιδιαιτερότητα σας επηρέασε;
«Θα έλεγα, σε μια πολυπολιτισμική πόλη, που κατοικείται από μουσουλμάνους, Εβραίους, Ρώσους, Βούλγαρους. Οι γονείς μου ήταν δάσκαλοι και δούλεψαν για χρόνια σε μειονοτικά σχολεία. Επειδή δεν είχαν πού να με αφήσουν -οι παππούδες ήταν στο χωριό- με έπαιρναν συχνά μαζί τους. Εκαναν παρέα με μουσουλμάνους συναδέλφους τους κι εγώ επίσης είχα συμμαθήτριες μέχρι και το Λύκειο που φορούσαν τσεμπέρι. Ποτέ δεν είχα πρόβλημα, ποτέ δεν ένιωσα ξένο και φοβικό τον διαφορετικό πολιτισμό. Οι δικοί μου με μεγάλωσαν με απλότητα και ελευθερία. Γνωρίζω ότι οι μουσουλμάνοι της Θράκης για πολλά χρόνια -ακόμα και σήμερα- στερήθηκαν βασικά προνόμια ως πολίτες της χώρας».
• Η κρίση αγγίζει και τη δουλειά σας. Δεν σας αποθαρρύνει;
«Πάντα έτσι ήταν στο θέατρο. Ακόμα και μέσα στην κρίση, το ζήτημα για μένα εξακολουθεί να αφορά το κριτήριο επιλογής. Δηλαδή πόσο λιγότερες αβαρίες κάνεις προκειμένου να έχεις δουλειά, να βρίσκεσαι, όπως λέμε, στον χώρο. Δεν ισχυρίζομαι ότι είναι εύκολο. Προτιμώ όμως να σκεφτώ καλά που θα πω το ναι ή το όχι. Το τίμημα που πληρώνεις όταν για λόγους οικονομικούς ενδίδεις στην ευκολία, είναι τελικά μεγαλύτερο. Φυσικά, έχω κάνει πράγματα που εκ του αποτελέσματος δεν μου άρεσαν. Ασε που μπορεί να έχω και κάποιο μερίδιο ευθύνης στην όποια αποτυχία. Πάντως φροντίζω να είμαι κοντά σε ανθρώπους που έχουν πάρει στα σοβαρά την τέχνη μας, που σε οδηγούν σε δρόμους δημιουργικούς. Είμαι τυχερή γιατί μέχρι σήμερα έτυχα στήριξης από σοβαρούς σκηνοθέτες, όπως τον Κώστα Τσιάνο. Δεν ξεχνώ μια κουβέντα του όταν ήμουν στο Θεσσαλικό Θέατρο: “Αν δεν νιώθεις ασφαλής, καλύτερα να κλείσεις μια πόρτα λέγοντας ένα μεγάλο όχι. Να δεις που θα ανοίξουν σύντομα άλλες δέκα”».
• Τον χειμώνα παίζατε στην «Ιωάννα των Σφαγείων» του Μπρεχτ. Ενα κατεξοχήν πολιτικό έργο σε μια ταραγμένη πολιτικά εποχή για τη χώρα μας.
«Εργο με εκπληκτικές αντιστοιχίες στο σήμερα, που ανέδειξε με μαεστρία ο Νίκος Μαστοράκης. Είναι εντυπωσιακό πώς η ακτινογραφία του καπιταλιστικού συστήματος του 1930 συνέπιπτε με το σήμερα, πώς το οικονομικό σύστημα λειτουργεί τελικά με τον ίδιο τρόπο. Δεν ξέρω αν είμαστε τελικά υποψιασμένοι για το μέλλον ή ναρκωμένοι».
• Είστε πολιτικοποιημένη;
«Οχι, δεν είμαι. Ομως η ίδια η δουλειά μας συχνά γίνεται όχημα γνώσης και πολιτικής. Κατά καιρούς μετακινείται ο τρόπος σκέψης, αποκτάς συνείδηση ευρύτερα πολιτική. Προσωπικά έχω επιλέξει να ζω όσο γίνεται κοντά σε κάποιες αξίες. Δουλεύω ήσυχα, αλλά πάρα πολύ. Κοιμάμαι και ξυπνάω με την έγνοια του ρόλου μου όσο μικρός κι αν είναι. Θεωρώ ότι είμαι τυχερή. Ο,τι έχω ονειρευτεί το έχω κάνει. Απλά και ήρεμα, χωρίς πολλά πολλά. Είμαι πολύ ευχαριστημένη».
INFO: Στην παράσταση συμπρωταγωνιστούν οι Λυδία Κονιόρδου, Ελένη Κοκκίδου, Μαρία Κατσανδρή και Τάνια Παλαιολόγου. Επόμενες παραστάσεις «Κοινού Λόγου»: Κυριακή 11/8 Ληξούρι, Δευτέρα 12/8 Αργοστόλι, Τρίτη 13/8 Ζάκυνθος.
