Μια συζήτηση για την ΕΡΤ με τον Παύλο Παυλίδη, που εμφανίστηκε χθες στο Ραδιομέγαρο

Της Αντας Ψαρρά

Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ παραμένουν στις επάλξεις υπερασπιζόμενοι την εργασία τους αλλά και τις εγκαταστάσεις, συνεχίζοντας να εκπέμπουν πρόγραμμα μέσω των διαύλων που τους έχουν απομείνει, ενώ το πρόγραμμα εκδηλώσεων στο προαύλιο του Ραδιομεγάρου δίνει παλμό στις κινητοποιήσεις. Με αφορμή τη χθεσινή εμφάνιση του Παύλου Παυλίδη και των b´ movies στο Ραδιομέγαρο του «μαύρου» πλην όμως ολοζώντανου ακόμα φορέα, είχαμε μαζί του μια μικρή συνομιλία, έτσι στα πεταχτά.

• Από τα Ξύλινα Σπαθιά μέχρι και τους b΄ movies είχες ποτέ βρεθεί ξανά στο Ραδιομέγαρο για να δώσεις μια συναυλία στην ΕΡΤ ή έστω να παρουσιάσεις ένα δείγμα της δουλειάς σου;

«Δεν ξέρω καν πού είναι το ραδιομέγαρο. Θα το ανακαλύψω σε λίγο που θα πάω… Εχω δώσει περιστασιακά κάποιες τηλεφωνικές συνεντεύξεις στους ελάχιστους παραγωγούς που ενδιαφέρονταν για τη μουσική μας».

• Γνωρίζω ότι δεν είσαι στην κατηγορία των καλλιτεχνών που τρέχουν σε κάθε κάλεσμα φορέων για μια εμφάνιση «συμπαράστασης» σε κάτι. Τι σε έκανε να δεχτείς αυτή ειδικά την πρόσκληση;

«Η πρώτη ανάμνηση που είχα από την τηλεόραση ήταν το ταξίδι του ανθρώπου στο φεγγάρι. Δείτε το περισσότερο σαν συμπαράσταση προς το φεγγάρι των παιδικών μου χρόνων. Επίσης θυμάμαι το λιοντάρι του Ταρζάν, που τότε το φοβόμουν αλλά σήμερα μοιάζει τόσο ακίνδυνο σε σχέση μ’ όλους αυτούς που οδήγησαν τις οθόνες στο μαύρο περνώντας πριν από ένα ατέλειωτο γκρίζο. Δεχτήκαμε αυτή την πρόσκληση επειδή έχει ιδιαίτερα συμβολική σημασία».

• Στη σημερινή Ελλάδα θα μπορούσε η δημόσια τηλεόραση να είναι κάτι διαφορετικό από το σημερινό μαύρο ή το χθεσινό περιχαρακωμένο πρόγραμμα;

«Ισως θυμάσαι τον κοινό μας φίλο, τον Γιώργο, να λέει “η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία… προτελευταίος εσύ”. Ελπίζουμε λοιπόν ότι κάποτε θα αποφασίζουν άνθρωποι άλλου ήθους για το τι θα είναι η δημόσια τηλεόραση, γιατί μέχρι στιγμής αυτοί που αποφασίζουν μοιάζει να ενοχλούνται από τη λέξη “δημόσια”… Οπότε προς το παρόν δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος γι’ αυτό που ανακοινώνουν ότι θα ακολουθήσει».

• Και μια ερώτηση που πάντα ήθελα να σου κάνω. Τι σε γεμίζει περισσότερο, οι στίχοι ή η μουσική σου;

«Χαίρομαι όταν συνδυάζονται. Περισσότερο αυτό μου αρέσει. Δεν είναι απλό και εύκολο πάντα».

Κλείνοντας αντιγράφουμε ένα στίχο του Παύλου έτσι, για το τέλος, οριακά «καλοκαιρινό»:

Μια μέρα έτσι απλά μια μικρή

αχτίνα που επιπλέει ψηλά εκεί

είναι αρκετή, σιγά σιγά

αρχίζεις και αναπνέεις

άσε με εδώ, μ’ αρέσει από το βυθό

να βλέπω που επιπλέεις.