Του Γιώργου Σταματόπουλου
Εχουν παρέλθει ημέρες πέντε από τότε που ο Παντελής Καψής ανακοίνωσε τα ονόματα (που πρότεινε ως εποπτικό συμβούλιο) για τον μεσοφορέα της Δημόσιας (sic) Τηλεόρασης. Τούτο σημαίνει, όπως με πληροφορούν οι γνωρίζοντες, ότι οι άνθρωποι που κουβαλάνε αυτά τα ονόματα έχουν αποδεχτεί τη θέση, άλλως, λένε, θα είχαν διαψεύσει ή θα είχαν διαχωρίσει τη θέση τους.
Δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς θα κάνουν οι νοματαίοι του Εποπτικού Συμβουλίου. Εκείνο που, όμως, άπαντες γνωρίζουν είναι ότι με την παρουσία τους θα νομιμοποιήσουν τη φασιστικής απόχρωσης απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει με το «έτσι γουστάρω» την ΕΡΤ. Βάζουμε την απόχρωση για να απαλύνουμε τη φρίκη του φασισμού και τη δυσαρέσκεια των πολιτικώς ορθώς σκεπτομένων.
Μεταξύ των ονομάτων φιγουράρει και μια συνεργάτιδα της εφημερίδας μας. Αυτό από μόνο του εγείρει μέγα θέμα ηθικής τάξης, αλλά και ιδεολογικής και δημοκρατικής. Δεν μπορεί κάποιος να συμμετέχει σ’ έναν παράνομο κρατικό φορέα, που ούτε ΑΦΜ δεν διαθέτει, ο οποίος φέρνει σε δίλημμα χιλιάδες εργαζομένους: να υποβάλουν αίτηση συμμετοχής σε αυτόν, ώστε να διεκδικήσουν μια θέση στον μελλοντικό φορέα, απεμπολώντας όμως εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, ή να παραμείνουν στις επάλξεις του αγώνα, όπως έχει αποφανθεί το Συμβούλιο της Επικρατείας, κινδυνεύοντας έτσι να παραμείνουν στην ανεργία;
Δεν ενδιαφέρει κανέναν με ποια κριτήρια ο κ. Καψής επέλεξε τα πρόσωπα· προφανώς τα θεώρησε κοινής αποδοχής, επαρκούς επαγγελματισμού, ικανά να βοηθήσουν την κυβέρνηση σε μια δύσκολη στιγμή της. Σε όποια κατηγορία και αν ανήκουν, είναι βέβαιο ότι το «ναι» τους είναι αντιεργατικό, συστημικό, συντηρητικό, και ας μιλάνε για εξυγίανση εκείνοι που οδήγησαν την ΕΡΤ στην απαξίωση μέσω του πελατειακού (φρικώδους) συστήματος αλληλεξάρτησης. Ο καθείς βεβαίως είναι ελεύθερος να σκέφτεται και να πράττει κατά πώς τον προστάζει το κοσμοείδωλό του, το γούστο του, η γκλάβα του, δεν μπορεί, όμως, να πατά σε δυο βάρκες· σ’ αυτήν που υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια την κοινωνία και σ’ αυτήν που κάνει ό,τι μπορεί εναντίον της κοινωνίας. Εκτός από αστείο (και αδύνατο) είναι και τραγικό. Εάν γουστάρουμε το σύστημα, πάμε με το σύστημα και όμορφα όμορφα καθαρίζουμε τη στάση μας και τη συμπεριφορά μας. Δεν μπορούμε, όμως, ταυτόχρονα να γράφουμε σ’ ένα φύλλο που προσπαθεί να δώσει κουράγιο, αλλά και πολιτική παρεμβατική φωνή στους πάσχοντες. Η πολυφωνία είναι απαραίτητη σε μια εφημερίδα, αλλά δεν είναι θέμα δημοκρατικής ανοιχτοσύνης της εφημερίδας· είναι θέμα αυτός που γράφει σε αυτήν να γνωρίζει το μέτρον, το όριον, τον εαυτό του. Δεν συνεχίζω γιατί δεν ξέρω την ακριβή κατάληξη· έως τώρα μίλησα με βάση μια υπόθεση και μια ανεπεξέργαστη πληροφορία, επαρκή όμως για να καταχωριστούν οι ενστάσεις, επικουρικές, πάντα, του διαλόγου και της Δημοκρατίας. Για τη συνεργάτιδα της «Εφ.Συν.» Αννα Δαμιανίδη ο λόγος, αλλά, είπαμε, θα επανέλθουμε όταν όλα είναι διαυγή.
