Το γεγονός πως στο βιβλίο του «Τζόζεφ Αντον» περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια τα εννέα άγρια χρόνια που κράτησε η φάτουα του Χομεϊνί, αυτό δεν σημαίνει ότι ο Σάλμαν Ρούσντι δεν θέλει να ξανακάνει κουβέντα γι’ αυτά. Αλλωστε είναι και θέμα προώθησης του ίδιου του βιβλίου, που στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Λιβάνη». O τίτλος του δεν είναι άλλος από το ψευδώνυμο που είχε στη διάρκεια της παρανομίας του, ένας συνδυασμός των μικρών ονομάτων του Κόνραντ και του Τσέχοφ.
Ετσι, μιλώντας ο συγγραφέας πρόσφατα στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, έδωσε μια άλλη νότα στο κρυφτούλι του με τους μουλάδες. Είπε ότι κατά διαστήματα η περίοδος αυτή, κάτω από το άγρυπνο μάτι της αστυνομίας, έμοιαζε με «μια κωμική ρουτίνα». Με ξεκαρδιστικά επεισόδια.
Οπως τότε που φεύγοντας από το λονδρέζικο σπίτι του φίλου του, συγγραφέα Χανίφ Κιουρέισι, ένας από τους αστυνόμους ξέχασε το όπλο του. Και βγήκε ο Κιουρέισι περιχαρής στο κατόπι τους, κραδαίνοντας το όπλο από την κάννη και φωνάζοντας: «Εϊ, ξεχάσατε το σιδερικό σας». Σε μια άλλη περίπτωση, σε απομονωμένο ορεινό σπίτι του Ayshire, σκοτσέζικη και αγγλική αστυνομία παραλίγο να πιαστούν στα χέρια για το ποια δικαιούται να αναλάβει την προστασία του. «To δύσκολο δεν ήταν να συγκαλύψουν τη δική μου παρουσία, αλλά τους ίδιους τους εαυτούς τους, όλη αυτή την κουστωδία από αστυνομικά αυτοκίνητα που περίμεναν να τελειώσει η διαβούλευση των επικεφαλής τους για το ποιος θα μείνει και ποιος θα φύγει» διηγήθηκε ο Ρούσντι.
Δεν περιορίστηκε βέβαια στην εύθυμη πλευρά της περιπέτειάς του με τη φάτουα που, εκτός από τη στέρηση της ελευθερίας του, είχε αποτέλεσμα τη δολοφονία ενός μεταφραστή του, τον σοβαρό τραυματισμό ενός άλλου και την ανατίναξη με βόμβες αρκετών βιβλιοπωλείων. Ο Ρούσντι στάθηκε στο πρωτοφανές της εμπειρίας. «Διεθνή τρομοκρατία με στόχους μεταφραστές, εκδότες και συγγραφείς δεν ξέραμε μέχρι τότε» είπε. «Αλλά νομίζω ότι αυτό που χαρακτηρίζει από τότε την εποχή μας είναι η κουλτούρα της προσβολής. Ορίζουμε πια τους εαυτούς μας με το τι και ποιον μισούμε».
Οταν σε λένε Ρούσντι έχεις και τα τυχερά σου. Ο συγγραφέας αποκάλυψε ότι έχει συναντηθεί και δειπνήσει με τον Αμερικανό συνάδελφό του Τόμας Πίντσον, που για ολόκληρες δεκαετίες αρνείται να κάνει δημόσιες εμφανίσεις και έχει γίνει μέγα λογοτεχνικό μυστήριο – πέρα από το γεγονός ότι έχει φανατικούς οπαδούς. «Είναι ψηλός, φοράει πουκάμισα ξυλοκόπου και μπλουτζίν, έχει τα λευκά μαλλιά τού Αϊνστάιν και τα μπροστινά δόντια του Μπαγκς Μπάνι. Στην αρχή ήταν πολύ σιωπηλός, αλλά στη συνέχεια έγινε ομιλητικός. Νόμιζα ότι μετά από αυτό το μακρύ, ευχάριστο βράδυ θα γινόμασταν κάπως φίλοι, ότι θα βλεπόμασταν πότε πότε. Δεν με ξαναπήρε ποτέ τηλέφωνο».
Επιμ.: Β. Γεωργ.
