→Προτείνει άξονα Αθήνας-Λευκωσίας-Τελ Αβίβ-Ουάσινγκτον

Ισχυρότερη πρόσδεση στο αμερικανικό άρμα και ενδυνάμωση του άξονα Ισραήλ-Ελλάδας-Κύπρου προτείνει ως όραμα για την εξωτερική πολιτική της χώρας ο πρωθυπουργικός σύμβουλος, Φαήλος Κρανιδιώτης, με άρθρο του στην εφημερίδα «Δημοκρατία», χαρακτηρίζοντας ουσιαστικά ως «τυχοδιωκτισμό» οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική αναζήτησης συμμαχιών.

Με ύφος που θυμίζει αλήστου μνήμης φιλοαμερικανική στάση το μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της Ν.Δ. αναφέρει για τις ΗΠΑ και τις θέσεις που διατυπώνει ο Μπ. Ομπάμα για την κρίση: «Δεν είναι η γνώμη του κυρ Μήτσου στο καφενείο. Είναι η γνώμη του τύπου που έχει δίπλα του το βαλιτσάκι με το κόκκινο κουμπί [των πυρηνικών], πίσω του τις κραταιότερες πολυεθνικές του κόσμου, το κέντρο της παγκόσμιας οικονομίας, στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον κόσμο. Είναι πλέον η μία και μόνη υπερδύναμη».

Και για να στηρίξει τον ισχυρισμό αυτό προσθέτει: «Μακάρι να υπήρχε δίπολο [με τη Ρωσία] που θα μας επέτρεπε να κάνουμε καμιά φορά και σκληρό παιχνίδι, όπως κάποτε. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει».

Ο κ. Κρανιδιώτης, στο όνομα ενός, υποτίθεται, ρεαλισμού, υποστηρίζει ότι στις σχέσεις της Ελλάδας με τις ΗΠΑ επικράτησε ο πολιτικός παραλογισμός. «Η Ελλάδα είναι δυτική χώρα, μέλος του ΝΑΤΟ, συμπολεμιστής των ΗΠΑ σε δύο παγκόσμιους πολέμους και στην Κορέα…» αναφέρει, κατηγορώντας την Αριστερά (στο κλασικό αντικομμουνιστικό μοτίβο) ότι υπονόμευε πάντα τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις «εξυπηρετώντας ενσυνείδητα ξένα συμφέροντα».

Στο διά ταύτα της σημερινής εξωτερικής πολιτικής και αναφερόμενος στο δέον γενέσθαι ο πρωθυπουργικός σύμβουλος και από τους πρωτεργάτες του εθνικιστικού «Δικτύου 21» προτείνει: «Με βάση δύο όπλα, ήτοι τα ενεργειακά κοιτάσματα και τη νέα σχέση Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, να πείσουμε τις ΗΠΑ να γίνουν ο τέταρτος εταίρος σε μια νέα γεωπολιτική διευθέτηση στην Ανατολική Μεσόγειο, αναβαθμίζοντας τη σχέση μας».

Σε μια περίοδο που η κυριαρχία πολλών κρατών (και δη των πλέον αδύναμων) συρρικνώνεται όλο και περισσότερο ελέω οικονομικής κρίσης αλλά και μεταβίβασης εξουσιών σε υπερεθνικά κέντρα, ο «ρεαλισμός» που προτείνει να «ξέρουμε τη θέση μας» ως δορυφόροι της «μόνης υπερδύναμης», επιτείνει τα αδιέξοδα της εξωτερικής πολιτικής, ενώ οι φορείς των συγκεκριμένων απόψεων δείχνουν να μην έχουν πάρει κανένα μάθημα από τις τραγωδίες του πρόσφατου παρελθόντος μιας μονοδιάστατης φιλοαμερικανικής στάσης.

Τ.Τ.