Οταν η σκιά γίνεται εμπόρευμα, οι δήμοι μεσάζοντες και το ΣΔΟΕ κυνηγόσκυλο χωρίς δόντια
Στην εποχή του Μνημονίου η σκιά μιας ομπρέλας στην παραλία θα έπρεπε κανονικά να έχει «υποτιμηθεί». Αλλά οι ομπρέλες δεν είναι μισθοί ούτε συντάξεις για να κοπούν. Κυρίως δεν είναι για όλους. Ο αιγιαλός είναι εμπόρευμα που εκμεταλλεύονται εδώ και χρόνια επιτήδειοι.
Ζούμε στη χώρα που όλα πωλούνται. Σε ιδιώτες θέλουν να δώσουν το νερό -αν δεν τους σταματήσουμε-, μεγάλα διεθνή και ελληνικά συμφέροντα φλερτάρουν με τα ασημικά της ΔΕΗ, μεγιστάνες ετοιμάζουν απόβαση στις βραχονησίδες.
Σ’ αυτό το περιβάλλον ο αιγιαλός κατέχει εξέχουσα θέση. Εδώ και χρόνια παραχωρείται με ετήσια μισθώματα και αποτελεί ιδανικό πεδίο για γρήγορο και μεγάλο κέρδος.
Οσοι αναζήτησαν αυτές τις μέρες λίγη σκιά κάτω από μια τέτοια ομπρέλα «κάηκαν», όχι από τον ήλιο, αλλά από την τιμή.
Το κράτος δεν έχει λόγο να επέμβει. Το ελληνικό Δημόσιο είναι ο πρώτος εκμεταλλευτής αυτής της επιχείρησης, που ονομάζεται αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.
Το 20% των ακαθάριστων εσόδων από τα μισθώματα του αιγιαλού θα πάνε φέτος μέσω δήμων στα κρατικά ταμεία.
Το εμπόρευμα «αιγιαλός», με άλλες αποφάσεις, παραχωρείται χωρίς φειδώ στα παραθαλάσσια ξενοδοχεία. Εδώ το μίσθωμα καθορίζεται ανά τετραγωνικό, στο μισό του μέσου όρου της τιμής ενός δίκλινου δωματίου.
Οι ΟΤΑ, ως διαχειριστές του αιγιαλού, όχι μόνο στερούνται πολύτιμους πόρους, αλλά δεν μπορούν να κάνουν κοινωνική πολιτική κρατώντας πιθανόν χαμηλά τα μισθώματα.
Το υπουργείο Οικονομικών ευελπιστούσε επίσης να εισπράξει από αυτή τη δραστηριότητα και άλλα έσοδα από τον ΦΠΑ. Αλλά χωρίς επισταμένους ελέγχους οι ομπρέλες παραμένουν στην γκρίζα ζώνη της εύκολης φοροδιαφυγής.
Αν για το ΣΔΟΕ το μεγάλο στοίχημα ήταν φέτος, όπως έλεγαν τα στελέχη του, η πάταξη αυτής της φοροδιαφυγής, οι δήμοι καλούνται να κερδίσουν ένα άλλο στοίχημα. Πώς να εισπράξουν τα μισθώματα, με δεδομένο μάλιστα ότι πολλοί επιχειρηματίες χρωστούν ακόμη τα περσινά.
Κάποιοι –και βοούν οι τοπικές κοινωνίες– για να γλιτώσουν από βεβαιωμένα χρέη του 2012 λειτούργησαν φέτος τις επιχειρήσεις τους ακόμη και με «αχυρανθρώπους» ή άλλη εταιρική ταυτότητα.
Πολλοί επίσης είναι εκείνοι που δεν έχουν υπογράψει τις συμβάσεις με τους δήμους και κάποιοι άλλοι σκέφτονται να δηλώσουν μικρότερες εκτάσεις από αυτές που πραγματικά εκμεταλλεύονται. Αυτό μάλιστα, εν όψει δημοτικών εκλογών, σε μια άτυπη συμφωνία με τοπικούς παράγοντες.
Η Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου θα μπορούσε με αεροφωτογραφίες να αποδείξει τι πραγματικά εκτάσεις έχουν φέτος παραχωρηθεί, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Ετσι, μεγάλοι κερδισμένοι της υπόθεσης είναι οι άνθρωποι… με τις ομπρέλες. Με ένα μίσθωμα 9.000 ευρώ νοικιάζουν αρκετά τετραγωνικά για να προσφέρουν σκιά στις τιμές που αυτοί καθορίζουν.
Φέτος όχι στη Μύκονο, αλλά και σε άλλα δημοφιλή νησιά των Κυκλάδων, όπως τη Ναξο, την Πάρο, οι τιμές για δύο ξαπλώστρες με μια ομπρέλα κυμαίνονται από 8 έως 15 ευρώ. Εξαίρεση αποτελούν μικρές παραλίες που εκμεταλλεύονται οι ίδιοι οι δήμοι.
Οι άνθρωποι οι οποίοι παράγουν ή θα στηρίξουν τον «ποιοτικό τουρισμό», όπως τον οραματίζεται η Ολγα Κεφαλογιάννη, βγάζουν δηλαδή μόνο σε έναν μήνα όσα θα έβγαζαν 3 σκληρά εργαζόμενοι σε έναν χρόνο.
Αλλά γιατί όχι; Οπως φαίνεται, λεφτά υπάρχουν. Απόδειξη; Είναι όλοι αυτοί που πληρώνουν ακόμη και 15 ευρώ για να εξασφαλίσουν μια θέση στην «προνομιακή» πρώτη σειρά.
Μπορεί για σας το μπάνιο να σημαίνει καθαρή θάλασσα, ήλιος και θαλασσινή αύρα, αλλά κάποιοι άλλοι αναζητούν λίγη από την αύρα (ή μήπως την μπόχα) των επωνύμων.
Ξαπλώνουν δίπλα τους, γεμίζουν τη σαμπανιέρα με πλαστικές φιάλες νερού των δύο ευρώ, πληρώνουν ακόμη και μια μερίδα μπιφτέκια 14 ευρώ, αλλά είναι εκεί, φαίνονται…
Λίγο πιο μακριά, πάνω στο κύμα, κάποιοι άλλοι πληρώνουν τον καφέ τους 1,5 ευρώ σε μια επιχείρηση που λειτουργεί με τη λογική του έντιμου κέρδους.
Τώρα, γιατί το ΣΔΟΕ δεν κάνει φύλλο και φτερό τις επιχειρήσεις με τις ομπρέλες και τα τιμολόγια των ακριβών μαγαζιών, αλλά προτιμά να ελέγχει όχι μία αλλά δύο και τρεις φορές καφέ και ψαροταβέρνες που δουλεύουν με χαμηλό κέρδος, αυτό μόνον υποψίες γεννά.
Κ.Μ.
