Η οικογένεια του Θανάση Καναούτη θεωρεί υπεύθυνους τον ελεγκτή και τον οδηγό. Ζήτησε να ληφθούν αποτυπώματα από την πόρτα του τρόλεϊ και όρισε δικό της πραγματογνώμονα

Του Στέργιου Ζιαμπάκα

Μήνυση σε ελεγκτή και οδηγό για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο από κοινού κατέθεσε χθες στο Τμήμα Περιστερίου η οικογένεια του αδικοχαμένου Θανάση Καναούτη. «Με βάση τα στοιχεία που έχουν τεθεί ώς τώρα υπόψη μας από μαρτυρίες και καταθέσεις, έχουμε οδηγηθεί στο συμπέρασμα πως το παιδί ωθήθηκε τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά σε αυτό το αποτέλεσμα. Ακόμα και αν καταλήξουμε στο ότι δεν άνοιξε ο οδηγός την πόρτα, αλλά το παιδί, προφανώς, ωθήθηκε ψυχολογικά από προσβλητική συμπεριφορά», ανέφερε στην «Εφ.Συν.» η δικηγόρος της οικογένειας Αρετή Παπαναγιώτου.

Το πόρισμα

Αν και η μήνυση κατατέθηκε μετά τις αναφορές δημοσιευμάτων επί του πορίσματος των ιατροδικαστών, το οποίο εμφανίζεται να διαπιστώνει πως ο θάνατος του νεαρού προήλθε από βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση στο πίσω μέρος της κεφαλής λόγω πτώσης από ψηλό σημείο και εσωτερικής αιμορραγίας που ακολούθησε, η κ. Παπαναγιώτου, κληθείσα να σχολιάσει τα προαναφερθέντα, εμφανίστηκε επιφυλακτική και δεν θέλησε να μιλήσει για κάτι που δεν είχε επισήμως. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, το πόρισμα διαπιστώνει πως το σώμα του 19χρονου είχε μόνο ορισμένες εκχυμώσεις στον βραχίονα, μια μικρή εκχύμωση στο μέτωπο και «ερυθροειδείς εστίες» στην τραχηλική χώρα. Οι ίδιες αναφορές επισημαίνουν πως από τη νεκροψία δεν προκύπτει ότι ο νεαρός είχε κάποιον μώλωπα στα πόδια κι έτσι δεν φαίνεται να επιβεβαιώνονται αρχικά στοιχεία της πραγματογνωμοσύνης, σύμφωνα με τα οποία «το πόδι του 19χρονου παγιδεύτηκε από την πόρτα του τρόλεϊ που έκλεινε και αυτό οδήγησε στη μοιραία πτώση του στην άσφαλτο».

Η δικηγόρος εκτίμησε ότι το πόρισμα της πραγματογνωμοσύνης δεν είναι επίσημο και τελικό. «Ζητήσαμε να ληφθούν αποτυπώματα από το τρόλεϊ, σε σημεία όπως η πόρτα. Είναι πολύ σημαντικό. Από εκεί θα οδηγηθούμε σε σημαντικότερα συμπεράσματα» τόνισε.

Πραγματογνωμοσύνη

Επιπλέον, όπως ενημερώνει η ίδια, η οικογένεια όρισε δικό της πραγματογνώμονα, ο οποίος προσφέρθηκε αφιλοκερδώς να πραγματοποιήσει δική του ανεξάρτητη έρευνα.

Ο Παναγιώτης Μαδιάς, μηχανολόγος-ηλεκτρολόγος μηχανικός, ειδικός πραγματογνώμων Τροχαίων Ατυχημάτων, μετέβη χθες στον χώρο όπου βρίσκεται το τρόλεϊ και έκανε «τεχνικό έλεγχο του οχήματος με κυρίαρχο αντικείμενο έρευνας το καθεστώς λειτουργίας των θυρών, μέσω ενεργοποίησης του μπουτόν κινδύνου και το ενδεχόμενο αν μπορεί μόνο του το θύμα, χωρίς να πατήσει το κουμπί, να ανοίξει την πόρτα», όπως περιέγραψε στην «Εφ.Συν.».

Εκτίμησή του είναι πως το παιδί δεν πάτησε το κουμπί. «Ενας κοινός επιβάτης, όχι τεχνικός κ.λπ., δεν ξέρει πώς λειτουργεί το μπουτόν. Θέλει μεγάλη δύναμη και παρατεταμένο πάτημα. Μια κοπέλα, για παράδειγμα, δεν μπορεί να το σπρώξει. Αλλά και πάλι η πόρτα δεν ανοίγει, απλώς φεύγει ο αέρας από το έμβολο και απελευθερώνει την πόρτα την οποία πλέον μπορεί να ανοίξει και ένα 4χρονο παιδί. Αλλά πρέπει το ένα χέρι να κρατάει το μπουτόν και το άλλο να ανοίγει την πόρτα. Αν αφήσεις το μπουτόν, η πόρτα κλείνει μόνη της. Εάν έχεις παρατεταμένο πάτημα, το όχημα σταματάει» εξήγησε.

Ερμηνεύοντας τις μέχρι τώρα αναφορές για το εύρημα των ιατροδικαστών, εκτίμησε πως ο 19χρονος έπεσε με την πλάτη, βάσει του χτυπήματος. «Εάν ήταν εν κινήσει το όχημα και είχε πέσει πίσω με το κεφάλι, δεν θα σταμάταγε στην τελική του θέση. Θα σερνόταν κάποια μέτρα και κατά συνέπεια θα είχε και άλλου είδους τραυματισμούς» εκτίμησε περαιτέρω. «Είναι ατύχημα; Είναι δυστύχημα; Είναι τροχαίο ατύχημα;» διερωτάται ο πραγματογνώμων.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Ενας πρώτος επίλογος

→Η αγωνία των Μέσων να εξηγήσουν το πώς έπεσε με το κεφάλι ανάσκελα πηδώντας από το λεωφορείο οδήγησε και στη γελοιότητα με το πιασμένο πόδι

Αργά το απόγευμα της Παρασκευής, την ίδια περίπου ώρα με την κηδεία του Θανάση, άρχισαν να διαρρέουν στα ΜΜΕ… οι πληροφορίες για το πόρισμα των ιατροδικαστών. «Ο ελεγκτής τον τράβηξε από την μπλούζα για να ΜΗΝ αποβιβαστεί. Εκείνος τότε ξέφυγε, έτρεξε (;) προς την πόρτα και πάτησε το μπουτόν, ενώ την ώρα που πηδούσε η πόρτα τού έπιασε το πόδι και έτσι γύρισε το σώμα του», έσπευσε να πληροφορήσει το κοινό το «Πρώτο Θέμα» (στο site) και μετά έγινε σε κλάσματα δευτερολέπτων η αναμετάδοση.

Ούτε το NCIS, ούτε το CSI, αλλά ούτε φυσικά και οι ιατροδικαστές, ακόμη και αν το ήθελαν, δεν θα μπορούσαν να γνωρίζουν αν ο ελεγκτής τον τράβηξε από την μπλούζα για να μη φύγει ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο. Η αγωνία των Μέσων να εξηγήσουν το πώς έπεσε με το κεφάλι ανάσκελα πηδώντας από το λεωφορείο οδήγησε και στη γελοιότητα με το πιασμένο πόδι.

Ευτυχώς λίγες ώρες αργότερα κι αφού είχε τελειώσει μια μαζική διαδήλωση αποχαιρετισμού στο νεκροταφείο, ήρθαν οι νέες… πληροφορίες, εγκαίρως, στον έγκυρο ραδιοσταθμό ΒΗΜΑ, που αναφέρουν εκδορές και φυσικά διαψεύδουν όλο το ευφάνταστο (βολικό) σκηνικό του πιασμένου ποδιού. Ομως για άλλη μία φορά την κρίσιμη ώρα τα παπαγαλάκια τιτίβισαν, αυτήν τη φορά πάνω στο φέρετρο του Θανάση.

Ισως τα πορίσματα να μη φωτίσουν την ακριβή αλληλουχία των κινήσεων που οδήγησαν το δεκαεννιάχρονο παιδί στον θάνατο. Ισως και οι μαρτυρίες να μην καταφέρουν να αποδείξουν τον ακριβή τρόπο της πτώσης.

Είναι δε βέβαιο ότι όσο και αν ευθύνεται ο ελεγκτής (και σίγουρα ευθύνεται), φυσικά και δεν είχε πρόθεση να σκοτώσει τον Θανάση.

Τρία όμως στοιχεία θα μένουν καθαρά μπροστά στα μάτια όλων: Πρώτα, ο ρόλος του κυνηγού που καλούνται να παίξουν αυτοί οι ελεγκτές για να κερδίσουν το ψωμί τους. Δεύτερον, η σκηνή με τους οργισμένους, έστω και εξ αμελείας, υπεύθυνους να αντέχουν να τσακώνονται με επιβάτες, ενώ ο Θανάσης είχε χάσει τη ζωή του. Και τρίτον, ο πανικός όλων να μείνει οπωσδήποτε το ζήτημα σε επίπεδο ενός απλού ατυχήματος διότι, όπως γνωρίζουμε και από τις αυγουστιάτικες μέρες, οι σπίθες φέρνουν συχνά πυρκαγιές.

Η δικαστική διαδικασία θα τραβήξει τον δρόμο της, όπως και η απελπισία των γονιών και των φίλων του Θανάση. Ισως μάλιστα το γεγονός αυτό δώσει μια αίσθηση των ορίων της εξουσίας σε αυτούς τους ελεγκτές και στους οδηγούς των ΜΜΜ. Η εικόνα όμως που έκανε τον γύρο του κόσμου και του μυαλού μας με το σκοτωμένο παιδί για την ασήμαντη αφορμή ενός εισιτηρίου, θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη κάθε ανθρώπου που επιμένει να υπερασπίζεται όπως μπορεί το δικαίωμα στη ζωή και στην αξιοπρέπεια του κάθε ευάλωτου πολίτη στην Ελλάδα της κρίσης.

Α.Ψ.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Αυτόφωρο για τα γκράφιτι

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Στο εδώλιο του Αυτόφωρου Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης κάθονται σήμερα οι 13 συλληφθέντες της περασμένης Τετάρτης, για τα γκράφιτι αγανάκτησης, μετά τη φονική πτώση του 19χρονου από το τρόλεϊ στην Αθήνα.

Σε βάρος τους ο εισαγγελέας ποινικής δίωξης έχει απαγγείλει κατηγορίες για διακεκριμένες φθορές και φθορά ιστορικού μνημείου (σ.σ. το άγαλμα του Βενιζέλου).

Σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση της αστυνομίας, οι δεκατρείς κατηγορούμενοι (εκ των οποίων δύο αλλοδαποί), ηλικίας από 19 έως 44 ετών, βραδινές ώρες της περασμένης Τετάρτης, στο κέντρο της πόλης, προέβησαν με χρήση μεταλλικών σπρέι χρωμάτων στην αναγραφή συνθημάτων στις κάτωθι περιπτώσεις:

- Σε προτομή αγάλματος.

- Σε οκτώ αστικά λεωφορεία του ΟΑΣΘ.

- Σε 2 στάσεις και σε σταθμαρχείο του ΟΑΣΘ.

«Κατόπιν επισταμένων αναζητήσεων εντοπίστηκαν άμεσα τα προαναφερόμενα δεκατρία άτομα σε πλατεία του κέντρου, όπου και συνελήφθησαν», αναφέρει η αστυνομική ανακοίνωση. Στην κατοχή 32χρονης, όπως υποστηρίζουν οι αρχές, βρέθηκαν και κατασχέθηκαν συνολικά πέντε μεταλλικά σπρέι χρωμάτων.

Οπως έγινε γνωστό, τα συνθήματα αφορούσαν τον νεαρό που σκοτώθηκε στην Αθήνα, πέφτοντας από τρόλεϊ γιατί δεν είχε εισιτήριο.

Ν.Φωτ.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Τσιτάτες αναλύσεις πρωτόγνωρων φαινομένων

Της Αννας Ανδριτσάκη

Ανθρωποι ταγμένοι ή αναδειγμένοι από την ικανότητά τους να προάγουν αντιλήψεις, να διευρύνουν οπτικές, να ανακαλύπτουν για λογαριασμό των -πολλών- άλλων πολύτιμους θησαυρούς αλήθειας. Τέτοιοι είναι –εκτός φυσικά από τους φιλοσόφους και στοχαστές- οι διανοούμενοι κάθε εποχής, οι συγγραφείς, οι ακαδημαϊκοί, τα φωτεινά μυαλά σ’ έναν τόπο.

Σε περιόδους κρίσης, πολλοί αναλαμβάνουν ηνία, άλλοι πάλι απογοητεύουν. Καλή ώρα σαν τώρα, εδώ, στη δικιά μας κρίση. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που εμφανίζονται στεγνοί από ιδέες και ικανότητες υπέρβασης ή έστω εξήγησης με μια εμπνευσμένη, άντε δημιουργική, προαγωγική γλώσσα. Είναι αρκετοί αυτοί που περιόρισαν τα ανακλαστικά τους στις εύκολες και όχι άγνωστες νουθεσίες για την εθνική μας υποχρέωση στο κοινώς και κρατικά αποδεκτό ορθό, νόμιμο, δίκαιο. Η γλώσσα τους, απογοητευτική, όσο η πολιτική. Και όσο βαθαίνει η κρίση και φαίνεται να βουλιάζουμε αντί να επιπλέουμε τόσο πιο ισχυρές γίνονται οι επιταγές τους.

Είναι, όμως, κοινώς αποδεκτή, ειδικά σήμερα –η εποχή είθισται να είναι κρίσιμη παράμετρος για τέτοιες υψηλές νουθεσίες– η σπουδή υπόδειξης της κοινής υποχρέωσης έναντι του άφραγκου νέου, του άφραγκου επιβάτη; Είναι, ειδικά σήμερα, ο νομοταγής πιο σωστός από τον αλληλέγγυο ή απλώς ανθρώπινα φερόμενο;

Ποια προτεραιότητα επικρατεί της άλλης; Ειδικά σήμερα και κυρίως ύστερα από τόσες τρομακτικές αποκαλύψεις για το σάπιο μας παρελθόν –για το οποίο, όπως και να το κάνουμε, όσοι πέρασαν από πόστα εξουσίας ευθύνονται απείρως περισσότερο από τους επιβάτες των λεωφορείων–, είναι ορθό η υψηλή κριτική να περιορίζεται στα προφανή; Στον σωστό ελεγκτή και στο λάθος του νεαρού χωρίς καμία διάθεση εξήγησης; Στην ηθική της δουλειάς του ελεγκτή, στην κοινωνική ανευθυνότητα του λαθρεπιβάτη και εν τέλει στη γνωστή διδαχή για το νόμιμο που είναι και δίκαιο και ηθικό; Κάποτε, κάθε αμφισβήτηση ξεκινούσε από την άρνηση αυτού του κανόνα. Με τους όρους της σημερινής πολιτικής αισθητικής κάτι τέτοιο θα ήταν τουλάχιστον κακόγουστο.

Και πάλι, όμως. Ανθρωποι χαρισματικοί, με αποδεδειγμένα μακριά ματιά, να εγκλωβίζονται σε τσιτάτες αναλύσεις πρωτόγνωρων φαινομένων; Δύσκολα άλλες εποχές θα διαδραματίζονταν τόσο σκληρές μάχες για ένα εισιτήριο (που δεν έχει ή δεν θέλει να πληρώσει ο ένας και στο κέρδος από την επιβολή του προστίμου στο οποίο προσβλέπει ο άλλος). Οι μικροί σοφοί της καθημερινότητας τα καταφέρνουν καλύτερα. Εχουν απαντήσεις. Οπως οι επιβάτες που έσπευσαν να πληρώσουν το εισιτήριο ή εκείνοι που αντιπρότειναν την κρατική υποχρέωση για δωρεάν μετακίνηση νέων και ανέργων.

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι η απογοήτευση ήρθε πάλι από εκεί όπου η πνευματικότητα υποτίθεται ότι ενισχύεται και από την πολιτική αφετηρία, αν δεχτούμε ότι ανέκαθεν ήταν ακομπλεξάριστη η αριστερή αντίληψη. Για ακόμη μία φορά εμφανίστηκε η μεταλλαγμένη αριστερή κριτική που μόνο η αλλοτρίωση μπορεί να την εξηγήσει και μόνο με την καθεστωτική διανοουμενίστικη ελίτ μπορεί, πια, να ταυτιστεί και να εκφράσει. Ενίοτε, καβάλα στο άλογο της έπαρσης φτάνει μέχρι εκεί που τα προσχήματα δεν καλύπτουν παρά τις δύσοσμες θεωρίες περί το εθνικώς ορθόν που ξερνούν γνωστές γουρουνοκεφαλές.

Τι κρίμα όταν δεν έχεις απλώς θαυμάσει αλλά έχεις αγαπήσει την ιδέα, τη σκέψη, το μυαλό πριν αλλοιωθεί ίσως από πανικό ή μπορεί από τη βολή του καθωσπρεπισμού. Τι μεγάλο κρίμα όταν δεν έχεις τι άλλο να περιμένεις.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Η ποινή…

Του Γιάννη Μαυριτσάκη*

Η θανατική ποινή καταργήθηκε στην Ελλάδα νομοθετικά το 1994 και συνταγματικά το 2001.

Τον Αύγουστο του 2013 ο δεκαεννιάχρονος Θανάσης Καναούτης επιβιβάστηκε σε τρόλεϊ χωρίς να έχει εισιτήριο. Επεσε σε έλεγχο. Ο ελεγκτής, με τη συνεπικουρία του οδηγού, επιτέθηκε φραστικά στον νεαρό και σύμφωνα με τις μαρτυρίες των άλλων επιβατών, προχώρησε σε χειροδικία. Η επίθεση του ελεγκτή είχε αποτέλεσμα τον θάνατο του Θανάση Καναούτη που βρέθηκε ανάσκελα στο οδόστρωμα με σπασμένο αυχένα.

Αμέσως μετά το πρωτοφανές περιστατικό η (και καθ-ηγήτρια στο πανεπιστήμιο της Αθήνας) κα Λ. Διβάνη, παρακάμπτοντας το ακόμη άταφο σώμα του νέου που θα μπορούσε να είναι και φοιτητής της, έσπευσε να υπερασπισθεί το δικαίωμα του ελεγκτή να ελέγχει. Ας κάνουμε τώρα (όσο δύσκολο και αν μας φαίνεται) την απλή υπόθεση ότι σύσσωμη η ελληνική κοινωνία αντιδρούσε κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο με την κα Διβάνη, ότι δηλαδή μετά τη δημοσιοποίηση του συμβάντος όλοι οι Ελληνες αναφέρονταν στον σκοτωμένο νεαρό με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς του τύπου «τζαμπατζής» και υπεραμύνονταν της ελεγκτικής διαδικασίας. Αυτομάτως θα οδηγούμασταν σε μια σειρά από λογικά συμπεράσματα:

1. Η ανθρώπινη ζωή έχει μικρότερη σημασία από την ελεγκτική διαδικασία αυτή καθ’ αυτή, η οποία και πρέπει να συνεχιστεί απρόσκοπτα.

2. Ο ελεγκτής έχει το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να ασκεί τα καθήκοντά του, ανεξάρτητα από την ηθική ή και σωματική βλάβη που μπορεί να προκαλέσει. Του παρέχεται η ελευθερία να ταπεινώνει, ακόμη και να βιαιοπραγεί, προκειμένου να τιμωρήσει τον παραβάτη/επιβάτη και να παραδειγματίσει τους υπόλοιπους.

3. Οι λαθρεπιβάτες είναι φυσικό να καταλήγουν στη θάλασσα/άσφαλτο. Δεν επιδιώκουμε την απ’ ευθείας θανάτωσή τους, αλλά o θάνατος είναι μια καθ’ όλα αποδεκτή κατάληξη για όποιον επιβιβάζεται σε μέσα μαζικής μεταφοράς χωρίς εισιτήριο. Κάθε έγκλημα ακολουθείται από την τιμωρία του.

Μετά τις δηλώσεις της κας Διβάνη ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας αντέδρασε «κανιβαλίζοντάς» την. Λογικό. Αφού η καθ-ηγήτρια είχε έμμεσα αντιστοιχίσει το «έγκλημα» της λαθρεπιβίβασης με τη θανατική ποινή, ήταν φυσικό η κοινωνία να αυτοπροστατευθεί από αυτήν την πρόταση μαζικής εξόντωσής της. Να είναι ευχαριστημένη που η «τιμωρία» της δεν ήταν αντίστοιχου πολιτισμικού επιπέδου με το μοντέλο της κοινωνίας που η ίδια προτείνει.

* Θεατρικός συγγραφέας