→Τα υπέρ και τα κατά του Παναθηναϊκού στο πρώτο ματς με τον Παναιτωλικό
Του Κ. Μανωλιουδάκη
«Χίλιες φορές με τα πιτσιρίκια που καταθέτουν την ψυχή τους στο γήπεδο και όπου βγει, παρά με τους ξένους μισθοφόρους που έπαιρναν τα παχυλά τους συμβόλαια και έπαιζαν όποτε τους κάπνιζε»…
Η φράση ήταν μία από τις πολλές που άκουγε κανείς φεύγοντας από το γήπεδο της λεωφόρου Αλεξάνδρας μετά το κυριακάτικο 2-0 με τον Παναιτωλικό. Φράση ενδεικτική του κλίματος ικανοποίησης που υπήρχε σε μεγάλο μέρος του κόσμου της ομάδας – ικανοποίηση που σε ορισμένες περιπτώσεις άγγιζε και τα όρια της υπερβολής.
Το «τριφύλλι» δεν έγινε ξαφνικά ομαδάρα επειδή νίκησε εύκολα τον Παναιτωλικό. Και θα είναι καταστροφικό για τους ίδιους τους νεαρούς να ανέβει ξαφνικά ο πήχης στον… Θεό με αφορμή ένα ματς και μια νίκη. Ολοι ξέρουμε πως θα έρθουν δύσκολες στιγμές και εκεί θα χρειαστεί ακόμη μεγαλύτερη ψυχραιμία, προκειμένου να συνεχιστεί και τις επόμενες χρονιές η συγκεκριμένη λογική ώστε να αποδώσει «καρπούς». Αλλωστε το ζητούμενο για τον φετινό Παναθηναϊκό είναι να δώσει προοπτική και ελπίδα στον κόσμο του…
Μια πρώτη παρατήρηση, ότι ο Παναθηναϊκός βγάζει στον αγωνιστικό χώρο δουλειά προπονητή. Εχει συγκεκριμένη φιλοσοφία, αρχές στο παιχνίδι του, σωστές αποστάσεις μέσα στο τερέν, πολύ καλά τρεξίματα και συμμετοχή στο παιχνίδι απ’ όλους.
Είναι μια ομάδα με φρεσκάδα, με κίνηση χωρίς την μπάλα από τους μεσοεπιθετικούς, με πείσμα και πάθος απ’ όλους, δίχως «βεντέτες», φρου-φρου κι αρώματα.
Δεν υπάρχει η μεγάλη προσωπικότητα και η «λάμψη», αλλά ο σεβασμός στο ίδιο το ποδόσφαιρο – μαζί με ικανοποιητικές συμπεριφορές σε λεπτομέρειες του παιχνιδιού, όπως για παράδειγμα το αμυντικό τρανζίσιον (η μετάβαση από την επίθεση στην άμυνα όταν χάνεται η μπάλα). Μιλάμε για τομείς όπου στο πρόσφατο παρελθόν ο Παναθηναϊκός παρουσίαζε τρομερές αδυναμίες.
Στα θετικά του φετινού Παναθηναϊκού είναι επίσης ο παράγοντας έδρα. Ουδεμία σχέση έχει η Λεωφόρος με το αχανές ΟΑΚΑ, ιδίως έτσι όπως παρουσιάζεται η ψυχολογία του κόσμου που βρέθηκε στο γήπεδο, με διαρκή στήριξη και δίχως γκρίνιες προς το παρόν.
Υπάρχουν ωστόσο και αρνητικά…
Στο ματς με τον Παναιτωλικό, επί παραδείγματι, για μεγάλο χρονικό διάστημα στο πρώτο ημίχρονο και παρά το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός είχε την ευτυχή συγκυρία να ανοίξει το σκορ στην πρώτη φάση του αγώνα, υπήρχε σημαντικό πρόβλημα στο δημιουργικό κομμάτι του παιχνιδιού, στην κατοχή μπάλας και στην ανάπτυξη προς την αντίπαλη περιοχή.
Ουσιαστικά, το πρόβλημα αφορούσε κυρίως τα δύο «8άρια» μπροστά από τον Μέντες, τους εσωτερικούς μέσους Λαγό και Αμπεϊντ. Ο πρώτος περιοριζόταν στα ανασταλτικά του καθήκοντα και ο δεύτερος δεν έπαιρνε πρωτοβουλίες, την ίδια στιγμή που απουσίαζε ο κλασικός στράικερ, δηλαδή ο Μπεργκ, από την ενδεκάδα για να κρατήσει, να «σπάσει» την μπάλα, να μπει ανάμεσα στους στόπερ και να τους «τρέξει», να τον αισθανθούν τα μετόπισθεν.
Ολα αυτά μαζί συντέλεσαν στη μη παραγωγή φάσεων, αν και το άπλωμα της ομάδας ήταν σωστό και παρά το γεγονός ότι υπήρχε διαγώνια (και όχι μόνον) κίνηση απ’ όλους τους μεσοεπιθετικούς.
Μία δικαιολογία μπορεί να είναι η απουσία του Ζέκα, ποδοσφαιριστή υπερπολύτιμου για τον φετινό Παναθηναϊκό. Ομως είναι σαφές ότι απουσιάζει η ποιότητα στον άξονα της μεσαίας γραμμής, ο παίκτης που θα έρθει από πίσω και θα μπει στην αντίπαλη περιοχή, θα κάνει κάθετα μέτρα με την μπάλα και θα τρυπήσει κατά μέτωπο την άμυνα. Εκεί υπάρχει πρόβλημα που μπορεί στη διάρκεια της χρονιάς να φανεί πολύ μεγαλύτερο, μια και τα χαφ που υπάρχουν στο ρόστερ της ομάδας δεν σκοράρουν εύκολα και δεν θα πάνε όλα τα ματς «δεξιά» όπως συνέβη προχθές με το γκολ στο 3΄ και την αποβολή στο 51΄.
Αλλωστε, πίσω από τον Μπεργκ δεν υπάρχει άλλος στράικερ και ήταν μεγάλη η διαφορά στη λειτουργία της ομάδας με τον Σουηδό και χωρίς αυτόν στην ενδεκάδα. Στο γκολ που σημείωσε, το ξεμαρκάρισμά του προς το δεύτερο δοκάρι, δίχως να το πάρουν χαμπάρι οι δύο αντίπαλοι στόπερ, και με προσοχή στο οφ σάιντ, ήταν ιδανικό. Το τελείωμα του ήταν απλώς όπως έπρεπε. Εύκολο φαινομενικά για στράικερ τέτοιας κλάσης, αν και κανένα γκολ δεν είναι εύκολο…
