Του Τάσου Παππά
Πρέπει να το πάρουμε απόφαση: ζούμε στη χώρα των θαυμάτων. Η κυβέρνησή μας, παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα, βαδίζει από επιτυχία σε επιτυχία, προκαλώντας τον παγκόσμιο θαυμασμό. Οι ξένες ηγεσίες, που ανησυχούν για την πορεία των μεγεθών, οφείλουν να ηρεμήσουν, οικονομολόγοι διεθνούς κύρους και εργατολόγοι μεγάλου βεληνεκούς πρέπει να σκίσουν τα πτυχία τους και τα διδακτορικά τους, οι βραβευμένοι με Νόμπελ να επιστρέψουν τους τίτλους και τα χρήματα που τους συνόδευαν και να κάτσουν ξανά στα θρανία για επανεκπαίδευση. Επεσαν έξω σ’ όλες τις προβλέψεις τους, ενώ και η ανάγνωση που κάνουν της ελληνικής πραγματικότητας είναι τελείως λανθασμένη.
Πριν ακόμη συνέλθουμε από την τεράστια επιτυχία του πρωτογενούς πλεονάσματος, η οποία υποχρέωσε τους εμπαθείς και κακόβουλους, εντός και εκτός Ελλάδας, να καταπιούν τη γλώσσα τους, ήρθε το νέο επίτευγμα. Η ανεργία, μας είπε η κυβέρνηση, διά του υπουργού Οικονομικών, δεν βρίσκεται στο 27%, όπως πιστεύαμε (και το πιστεύαμε, γιατί μας το έλεγαν το υπουργείο Εργασίας, η ΓΣΕΕ, οι διεθνείς οργανισμοί, το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή), αλλά στο 14%. Κι αυτό βαριά-βαριά.
Θυμάστε που ο Αντ. Σαμαράς είχε δηλώσει, όταν ήταν στην αντιπολίτευση, ότι μπορεί μέσα σε δύο χρόνια, μ’ ένα άλλο μείγμα πολιτικής, να ρίξει την ανεργία στο μισό; Ε, λοιπόν, το πέτυχε, και μάλιστα χωρίς ν’ ακουμπήσει το μείγμα. Αρα, επιστρέφουμε στους Ευρωπαίους αξιωματούχους (Μέρκελ, Ολάντ, Σόιμπλε, Ρεν) τα μηνύματα συμπάθειας που μας έστειλαν, και φυσικά εκείνα τα γλίσχρα ποσά των ευρωπαϊκών ταμείων, που προορίζονταν για την ενίσχυση της απασχόλησης στην Ελλάδα. Ούτε τον οίκτο τους χρειαζόμαστε ούτε τα λεφτά τους έχουμε ανάγκη, αφού είμαστε λίγο πάνω από τον μέσο όρο της ευρωζώνης και προχωράμε ολοταχώς για να πιάσουμε τον μεγάλο στόχο της πλήρους απασχόλησης, παρά την ύφεση. Αν καταφέρουμε κι αυτό, είναι βέβαιο ότι ο Μαρξ θα πεταχτεί από τον τάφο του και θα ξαναγράψει το «Κεφάλαιο».
Επειδή όμως υπάρχουν και οι άπιστοι Θωμάδες, οι οποίοι δεν αρκούνται στις επίσημες διαβεβαιώσεις και ζητούν τρανταχτές αποδείξεις, η κυβέρνηση κατέθεσε το σκεπτικό της. Είπε, λοιπόν, ο κ. Στουρνάρας σε συνέντευξή του σε γερμανικό μέσο ενημέρωσης, ότι το 13% που περισσεύει από το 27% της ανεργίας, συγκροτείται από ανέργους ή περιστασιακά ανέργους, οι οποίοι απασχολούνται σε καθεστώς μαύρης εργασίας και γι’ αυτό αθροίζονται στις λίστες των ανέργων («ενώ δεν θα έπρεπε», λέμε εμείς, προεκτείνοντας τον συλλογισμό του). Πρόσθεσε δε, για να επικυρώσει την άποψή του, ότι η αύξηση της σκιώδους οικονομίας κατά τα χρόνια της κρίσης απορρόφησε ένα μέρος της ανεργίας. Αποστομωτικό; «Αμ πώς», που θα ’λεγε και ο Χατζηχρήστος.
Δύο ερωτήσεις θέλουμε να θέσουμε, με κάθε σεβασμό: Οι χιλιάδες άνθρωποι που απασχολούνται σε επιχειρήσεις, αλλά είναι απλήρωτοι για αρκετούς μήνες, σε ποια κατηγορία εντάσσονται; Οσοι (και είναι πολλοί) εργάζονται για μερικές ώρες την εβδομάδα, παίρνουν εξευτελιστικούς μισθούς και είναι χωρίς ασφάλιση, σε ποιο ποσοστό πρέπει να αθροιστούν; Απαντήσεις στην επόμενη φάση θαυμάτων. Για την ώρα, οι Μέρλιν της κυβέρνησης ξεκουράζονται, απολαμβάνοντας τον νέο θρίαμβό τους.
