Του Τάσου Παππά
Στην Ελλάδα ασχολούμαστε με το τι είπε ο Σόιμπλε για το χρέος, πώς τοποθετήθηκε η Μέρκελ στο θέμα της νέας βοήθειας, ποιες προτάσεις κάνουν οι Γερμανοί βιομήχανοι για τη διαχείριση της δημοσίας περιουσίας μας, ποια είναι η άποψη των σοσιαλδημοκρατών για τους πλούσιους Ελληνες που είναι στο φορολογικό απυρόβλητο, και πάει λέγοντας. Είναι φυσικό να δίνουμε βάρος στο τι λέγεται στο Βερολίνο, αφού η Γερμανία είναι ο μεγάλος παίκτης της ευρωζώνης και από τις αποφάσεις που θα πάρει η ηγεσία της για το ελληνικό πρόβλημα, θα κριθεί η πορεία της χώρας μας.
Βεβαίως και στη Γερμανία ασχολούνται εξαντλητικά με την Ελλάδα. Βρίσκονται στο τέλος της προεκλογικής περιόδου και το ζήτημα που δεσπόζει στα μέσα ενημέρωσης και στην κομματική αντιπαράθεση είναι η Ελλάδα. Οι συζητήσεις στη Γερμανία διεξάγονται ερήμην μας, αφού η ελληνική κυβέρνηση έχει επιλέξει παθητική στάση –απόρροια της διαρκούς κρίσης αυτολύπησης– για να μην προκαλέσει τη μεγάλη σύμμαχο. Μιλούν για μας χωρίς εμάς, και εμείς απλώς περιμένουμε το αποτέλεσμα των εκλογών, ελπίζοντας ότι κάτι θ’ αλλάξει στην πολιτική που μας έχουν υποχρεώσει να ακολουθούμε. Εχουμε, και το δείχνουμε, συμπεριφορά χώρας που έχει απολέσει την κυριαρχία της.
Για παράδειγμα, οι Γερμανοί βιομήχανοι (συλλογικότητα με ισχύ και κύρος στις πολιτικές ελίτ της χώρας) προτείνουν να περάσει η δικαιοδοσία για τη δημόσια περιουσία μας σε ευρωπαϊκό οργανισμό, με το επιχείρημα ότι πρέπει να δοθούν εγγυήσεις στους δανειστές ότι θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους. Πρόκειται ίσως για την πιο επιθετική πολιτική πρόταση που έχει διατυπωθεί σε καιρό ειρήνης. Η ελληνική κυβέρνηση την άφησε να περάσει ασχολίαστη. Να εικάσουμε ότι την συζητά;
Οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες έχουν μιλήσει για την ανάγκη ενός νέου σχεδίου Μάρσαλ. Κι αυτή την ιδέα δεν θέλησε να την αξιολογήσει δημοσίως η ελληνική κυβέρνηση. Ο επικεφαλής του κόμματος της Αριστεράς συνέδεσε μια νέα βοήθεια προς την Ελλάδα με την επιβολή φόρου αλληλεγγύης 50% στους Ελληνες που έχουν περιουσία πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ. Σιωπή από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης. Θα της φάνηκε πολύ αριστερό, άρα ανεφάρμοστο, και εξ αυτού του λόγου λαϊκιστικό και εξτρεμιστικό.
Γερμανική εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας από τις θεωρούμενες έγκυρες («Τσάιτ») ζητάει να γίνει με την Ελλάδα ό,τι έγινε με τη Γερμανία το 1953 στη Συμφωνία του Λονδίνου, επισημαίνοντας ότι «το οικονομικό μας θαύμα στη δεκαετία του ’50 κατέστη δυνατό επειδή οι νικητές διέγραψαν κατά το ήμισυ το χρέος μας και επιπλέον μας χορήγησαν προθεσμία 50 ετών για την εξόφληση των υπολοίπων. Δεν θα πρέπει και εμείς έναντι των Ελλήνων να επιδείξουμε την ίδια μεγαλοψυχία; Ναι, θα έπρεπε».
Για μια διάσκεψη μ’ αυτόν τον προσανατολισμό έχουν μιλήσει στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ και πολλοί οικονομολόγοι (δεν είναι όλοι τους αριστεροί), αλλά η ελληνική κυβέρνηση τους αντιμετώπισε περίπου σαν εξωγήινους, καταγγέλλοντάς τους μάλιστα για απύλωτη δημαγωγία, για αμετροεπείς και εκ του ασφαλούς παλικαρισμούς. Τα ίδια έλεγαν οι εγχώριοι απολογητές των μνημονίων την εποχή που ετέθησαν στην ατζέντα τα θέματα του ευρωομολόγου και της φορολόγησης των χρηματιστηριακών συναλλαγών (φόρος Τόμπιν). Τα απέρριπταν μετά βδελυγμίας για να μη θυμώσουν οι εταίροι μας, οι οποίοι τότε τα έβλεπαν ως απειλή για την ελευθερία των αγορών. Οταν στη συνέχεια οι συγκεκριμένες ιδέες κέρδισαν έδαφος και απέκτησαν οπαδούς ακόμη και στο εσωτερικό των ηγετικών ομάδων διαφόρων χωρών, η ελληνική κυβέρνηση έσπευσε να τις αποθεώσει για να αποδείξει στους ιθαγενείς ότι δεν υιοθετεί ασμένως μόνο ό,τι της υπαγορεύουν, αλλά εισηγείται και αυτή λύσεις.
Οτιδήποτε ξεφεύγει από την πεπατημένη της αυστηρής εφαρμογής των μνημονίων χαρακτηρίζεται από το δικομματικό μπλοκ εξουσίας ως επικίνδυνη αυταπάτη και τυχοδιωκτισμός. Μέχρι βεβαίως να αλλάξουν άποψη οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Η αλήθεια όμως είναι πως οτιδήποτε διαφορετικό κυκλοφορεί εγχωρίως και διεθνώς, υπονομεύει τη θεωρία του μονοδρόμου. Οταν έχεις οχυρωθείς πίσω από τη γραμμή, ότι «αυτή είναι η ενδεδειγμένη πολιτική και δεν υπάρχει άλλη», είναι πολύ δύσκολο να κάνεις πίσω και να αρχίσεις να συζητάς στα σοβαρά εναλλακτικές προτάσεις, γιατί τότε θα καταρρεύσει με πάταγο όλο το οικοδόμημα που με κόπο έχεις χτίσει. Θα δώσεις την ευκαιρία στους πολίτες να πουν ότι «δεν μας είστε απαραίτητοι, μπορούν και άλλοι να κάνουν τη δουλειά, και μάλιστα καλύτερα από σας». Ετσι το πολιτικό προσωπικό που κυβερνά τη χώρα προτιμά να παίζει τον ρόλο του τροχονόμου για τους έξω, ρυθμίζοντας απλώς την κυκλοφορία των αποφάσεων που αυτοί λαμβάνουν και τον ρόλο του μοναδικού σωτήρα προς τους μέσα, συκοφαντώντας όλους όσοι ισχυρίζονται ότι υπάρχει και άλλος δρόμος.
