Σε αλλοτινές μαύρες εποχές παραπέμπει η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας σήμερα. Οι παλαιότεροι το θυμούνται, οι νεότεροι θα έχουν διαβάσει ή ακούσει για μερικές δεκαετίες πίσω, όταν η ανεργία οδηγούσε πολλούς νέους στη μετανάστευση, η αποβιομηχάνιση της χώρας είχε φτάσει στα ύψη, οι μισθοί δεν επαρκούσαν για μια αξιοπρεπή διαβίωση, η απόκλιση με τις άλλες χώρες της Ευρώπης ήταν πολύ μεγάλη. Αυτά τα μεγέθη καταγράφονται δυστυχώς και σήμερα, όπως αποκαλύπτει η έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ που είδε το φως της δημοσιότητας.
Οι αριθμοί είναι ενδεικτικοί αν και δεν είναι αναγκαία η παράθεσή τους για ν’ αναδειχθεί η κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική οικονομία· τη βιώνει το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.
Οπως καταγράφει η έκθεση, η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων μειώθηκε στα επίπεδα του 2000, η αποβιομηχάνιση παραπέμπει στα επίπεδα των χρόνων μετά τον Εμφύλιο, η σύγκλιση με την υπόλοιπη Ευρώπη μοιάζει μ’ εκείνη του 1964 (!), οι μισθοί μειώθηκαν μέσα στα τρία τελευταία χρόνια του Μνημονίου κατά περίπου 45% και η ανεργία για να πέσει σε μονοψήφιο αριθμό, θα πρέπει να προηγηθούν είκοσι χρόνια συνεχούς ανάπτυξης!
Σχεδόν όλοι δεν έχουμε ανάγκη των στοιχείων αυτών για να κατανοήσουμε το μέγεθος της κρίσης. Σε κάθε οικογένεια υπάρχει τουλάχιστον ένας άνεργος (στους νέους τα σχετικά ποσοστά αγγίζουν το 65%), πολλοί νέοι μεταναστεύουν ή σκέφτονται να το κάνουν, οι βιομηχανίες και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν αφήνοντας χιλιάδες ανθρώπους χωρίς απασχόληση, τα χρήματα που υπάρχουν στις τσέπες μας δεν φτάνουν για να ικανοποιήσουν ανάγκες. Η φτωχοποίηση και η ανέχεια αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερα χαρακτηριστικά.
Αυτή την πραγματικότητα η σημερινή συγκυβέρνηση επιχειρεί κάθε τόσο να τη διαχειριστεί με επικοινωνιακά τεχνάσματα, μιλώντας για «ιστορίες επιτυχίας», πανηγυρίζοντας για κάθε επένδυση που γίνεται (που ωστόσο είναι πολύ λίγες) και μαγειρεύοντας στοιχεία για την ανεργία, όπως πρόσφατα ο Γιάννης Στουρνάρας, ο οποίος μ’ έναν «μαγικό» τρόπο μάς είπε πως δεν ξεπερνά το 15%. Με τον τρόπο αυτό η κυβέρνηση εθελοτυφλεί, παρ’ ότι η ανάδειξη της βαθιάς κρίσης που διαπερνά οικονομία και κοινωνία θα μπορούσε ν’ αποτελέσει ένα όπλο απέναντι στους δανειστές. Ενα επιχείρημα, δηλαδή, ότι η χώρα αυτή δεν έχει μεγαλύτερες αντοχές, η ύφεση δεν μπορεί να συνεχιστεί για 6η συνεχόμενη χρονιά, ότι η κοινωνία δεν μπορεί ν αντέξει.
Αντ’ αυτών, το τελευταίο διάστημα, ακούμε ολοένα και περισσότερους υπουργούς να προσπαθούν να πείσουν για τις «επιτυχίες» των μνημονιακών προγραμμάτων που εφαρμόζουν. Ο ένας βλέπει έξοδο στις αγορές σύντομα, ο άλλος πως η ανάπτυξη έρχεται τον επόμενο χρόνο κ.ο.κ. Ας σταματήσουν τουλάχιστον αυτή την ατελέσφορη επικοινωνιακή τακτική…
