Του Γιώργου Γιαννουλόπουλου

Ως γνωστόν, οι γάτες, αυτά τα κατά τα άλλα πανέξυπνα ζώα, αδυνατούν να διαχειριστούν ορισμένες σχετικά απλές καταστάσεις. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση έχει να κάνει με την αναρρίχηση στα δέντρα: τους αρέσει να σκαρφαλώνουν ξεχνώντας ότι δεν μπορούν να κατέβουν. Ολοι έχουμε δει τη σκηνή. Η γάτα, ανεβασμένη στο πιο ψηλό κλαρί, νιαουρίζει πανικόβλητη μέχρι κάποιος να βάλει μια σκάλα για να την επαναφέρει στο έδαφος. Πώς εξηγείται; Ισως το ένστικτο της αναρρίχησης είναι τόσο ισχυρό, ώστε οποιαδήποτε άλλη σκέψη –αν ο όρος ταιριάζει στις γάτες– καταπνίγεται.

Κάτι ανάλογο ισχύει και για τα κόμματα στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Η αναρρίχηση στις δημοσκοπήσεις και η προσδοκώμενη επικράτηση επί των αντιπάλων τους αποδεικνύεται ένστικτο ακαταμάχητο και ταυτόχρονα λειτουργεί ως υπέρτατο κριτήριο που δικαιώνει τις πολιτικές επιλογές τους. Φυσικά αυτό θέτει το εξής άβολο ερώτημα για την Αριστερά: όταν το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. χτυπούσαν σαραντάρια και βάλε, μήπως είχαν εκείνοι δίκιο κι εμείς άδικο;

Για να επιστρέψουμε όμως στην παρούσα συγκυρία, η γάτα που σκαρφαλώνει είναι ο έμπλεος αισιοδοξίας και μαχητικότητας ΣΥΡΙΖΑ, σε σημείο μάλιστα που ορισμένοι δεν προεξοφλούν απλώς την πρωτιά του του στις επόμενες εκλογές, αλλά ονειρεύονται και αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Εδώ θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει ότι ο παραλληλισμός με τις γάτες δεν ισχύει επειδή μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ διατυπώνονται επιφυλάξεις γι' αυτή τη θεαματική αναρρίχηση, με το σκεπτικό ότι το κόμμα δεν είναι ακόμα έτοιμο να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες. Βάζοντας κατά μέρος το ενδεχόμενο οι εν λόγω επιφυλάξεις να εκφράζουν τις αντιπολιτευτικές τάσεις του Αριστερού Ρεύματος, η αυτοπροσωπογραφία του «ανησυχούντος» ΣΥΡΙΖΑ δίνει της εντύπωση της κριτικής, αλλά είναι άκρως κολακευτική.

Δηλαδή, μας λένε εμμέσως πλήν σαφώς, τα άλλα κόμματα ενδιαφέρονται μόνο για την εξουσία, όμως εμείς οι αριστεροί έχουμε συναίσθηση του βάρους που θα επωμιστούμε και δεν είμαστε σίγουροι ότι θα τα καταφέρουμε.

Θα έλεγα ότι το πρόβλημα ετοιμότητας έχει μεγαλοποιηθεί. Το ανθρώπινο δυναμικό της Αριστεράς ήταν πάντα καλύτερο από εκείνο των «αστικών» κομμάτων και παρά κάποιες πρώτες δυσκολίες θα έβρισκε τελικά τον δρόμο του. Νομίζω λοιπόν ότι οι πραγματικές ανησυχίες των Συριζαίων για το τι θα συμβεί αν κερδίσουν τις εκλογές είναι βαθύτερες και πηγάζουν από τον ανομολόγητο φόβο ότι μόλις φτάσουν στην κορυφή του δέντρου να αναγκαστούν να κατέβουν έντρομοι, όπως και οι γάτες, και δεν θα μπορούν.

Φανταστείτε το: μέσα στην πανηγυρική ατμόσφαιρα μετά τη νίκη ή κατά μείζονα λόγο την αυτοδυναμία, ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκαστεί να εφαρμόσει το πρόγραμμά του καταγγέλλοντας αμέσως το Μνημόνιο, για να επακολουθήσουν διαπραγματεύσεις με τη Μέρκελ «επί ίσοις όροις»(!) Με κάτι τέτοιες υποσχέσεις δεν θα έχει κερδίσει τις εκλογές; Ως γνωστόν τα μεγάλα λόγια της (κάθε) αντιπολίτευσης είναι ανέξοδα. Η (κάθε) κυβέρνηση όμως αναγκάζεται να πράξει. Και τότε η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι να τινάξει στον αέρα είτε τη χώρα είτε τον εαυτό του.

Από τον Α.Τσίπρα δεν περίμενα κάτι καλύτερο. Συνδυάζοντας τη δημαγωγία του Αντρέα Παπανδρέου με τη ρητορική δεινότητα του Κώστα Καραμανλή (junior) και προσθέτοντας μια μεγάλη δόση ναρκισσισμού, συνεχίζει να σκαρφαλώνει προς την κορυφή του δέντρου, χωρίς να τον απασχολεί το γεγονός ότι θα αναγκαστεί να κατέβει και δεν θα ξέρει πώς.

Μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ όμως υπάρχουν άνθρωποι σοβαροί, μυαλωμένοι και υπεύθυνοι· δεν θα ήθελα να βρισκόμουν στη θέση τους. Γι’ αυτό το καλύτερο σενάριο θα ήταν να βγει πρώτος, αλλά να χρειαστεί τη συνεργασία με άλλα κόμματα που θα του «επιβάλουν» να κάνει εύσχημα (και με περισσή υποκρισία) την κωλοτούμπα του αιώνα. Αυτή θα είναι η σκάλα που θα τον κατεβάσει από τα ύψη όπου έφτασε εφαρμόζοντας τη γνωστή συνταγή, η οποία λέει ότι στην πολιτική ανέρχεσαι όταν λες εκείνα που οι απελπισμένοι ψηφοφόροι θέλουν να ακούσουν.