Του Τάσου Παππά
Εφριξαν οι οπαδοί του «ορθού λόγου», επειδή η αξιωματική αντιπολίτευση δηλώνει ότι θέλει να πετύχει την ανατροπή της κυβέρνησης με τη συνδρομή των λαϊκών αγώνων. «Πρωτοφανές και εξωφρενικό, μη συμβατό με τις λειτουργίες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας», λένε. Πρωτοφανές δεν είναι, αφού παντού στον κόσμο οι αντιπολιτεύσεις που διεκδικούν την εξουσία επιστρατεύουν όλα τα δημοκρατικά μέσα, προκειμένου να φτάσουν στο επιθυμητό γι’ αυτές αποτέλεσμα.
Πρωτοφανές, όμως, είναι να ισχυρίζεσαι ότι η κομματική σύγκρουση πρέπει να περιορίζεται στα όρια των κεντρικών πυλώνων του πολιτικού συστήματος. Λες και η δημοκρατία είναι μόνο το τελετουργικό των θεσμών και η στιγμή της ψηφοφορίας. Η συμμετοχή των πολιτών στην πολιτική διαδικασία, μέσω των κινητοποιήσεων, μπορεί να επιταχύνει τις εξελίξεις και να προκαλέσει την πτώση μιας κυβέρνησης που θα επέλθει είτε όταν χάσει τη δεδηλωμένη στο Κοινοβούλιο είτε όταν ηττηθεί στις εκλογές.
Αυτό συμβαίνει στην περίπτωση που είναι εμφανής η δυσαρμονία ανάμεσα στην κυβέρνηση και τις διαθέσεις του εκλογικού σώματος ή, για να το πούμε με ένα διαφορετικό τρόπο, όταν οι «από κάτω» δεν θέλουν πια να κυβερνηθούν με τον τρόπο που κυβερνώνται και οι «από πάνω» δεν είναι σε θέση να συνεχίσουν να κυβερνούν. Στο δικό μας Σύνταγμα δεν υπάρχει, όπως σε άλλα Συντάγματα, θεσμός (π.χ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας με διευρυμένες εξουσίες) που να διαπιστώνει αυτήν τη δυσαρμονία. Ετσι, κυβερνήσεις που έχουν χάσει προ πολλού την εμπιστοσύνη των πολιτών, μπορεί να παραμένουν στην εξουσία μέχρι τη λήξη της θητείας τους εφόσον κρατούν πειθαρχημένους (ενίοτε με στυγνούς εκβιασμούς) τους βουλευτές τους. Κατά την αντίληψη εκείνων που περιγράφουν ως οχλοκρατικές τις κινητοποιήσεις των μαζών, αλλά δεν ενοχλούνται με τις χυδαίες πρακτικές των ηγεσιών, αυτό το μοντέλο συνάδει με την κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, επίσης, δεν πρωτοτυπεί επιχειρώντας να υποθάλψει και να καθοδηγήσει το ρεύμα της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Το δοκίμασαν πριν απ’ αυτόν όλα τα κόμματα εξουσίας την περίοδο που ήταν στην αντιπολίτευση. Καλλιεργούσαν την πόλωση, αποδομούσαν συστηματικά τον αντίπαλο, ακόμη και στο πεδίο της ηθικής, στήριζαν χωρίς δεύτερη κουβέντα κάθε διαδήλωση και απαιτούσαν εκλογές για να απομακρυνθεί η ανίκανη, ανήθικη και ανάλγητη κυβέρνηση.
Επειδή ορισμένοι έχουν κοντή μνήμη (εσκεμμένα), καλό είναι να ανατρέξουν στην πρόσφατη Ιστορία και να θυμηθούν: Τι έλεγε ο Α. Παπανδρέου τη δεκαετία του ’70 για τη Δεξιά, πώς κινήθηκε ο Κ. Μητσοτάκης τη διετία 1989-1990, πώς αντιμετώπισε η Νέα Δημοκρατία του Μ. Εβερτ το ΠΑΣΟΚ του ασθενούς Α. Παπανδρέου στη φάση 1994-1996, πώς συμπεριφέρθηκε ο Κώστας Καραμανλής στον Κ. Σημίτη από το 2002 μέχρι το 2004, πώς πολιτεύθηκε ο Γ. Παπανδρέου απέναντι στον Κ. Καραμανλή και τι είδους αντιπολίτευση έκανε ο Αντ. Σαμαράς στον Γ. Παπανδρέου την εποχή του πρώτου Μνημονίου. Ετσι, για να μην ξεχνιόμαστε.
