Η Μόνικα θα ερμηνεύσει στη Στέγη παλιές επιτυχίες, αλλά και νέα δουλειά της
Της Μαρίνας Κουβέλη
Τις τελευταίες ημέρες κυκλοφορεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένα νέο κομμάτι που έγραψε η Μόνικα με τίτλο «Make me fly». Ανεξάρτητα από το πόσο αρέσει ή όχι, ένα είναι σίγουρο και πάλι γι’ αυτό το κορίτσι: όχι μόνο δεν περνά απαρατήρητο, αλλά πρέπει να είναι η μοναδική τραγουδίστρια των τελευταίων χρόνων που προκαλεί τόσες συζητήσεις.
Οι μισοί την αγαπούν γιατί φώτισε με τα τραγούδια της μια ολόκληρη μουσική γενιά κι οι άλλοι μισοί καραδοκούν για το μοιραίο λάθος. Αυτή τη φορά αφορμή δίνουν τα νέα τραγούδια που ετοιμάζει και οι συναυλίες με τίτλο «Primal» που δίνει από την Τετάρτη έως την Κυριακή στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
Εξαιρετικά ταλαντούχα, εξωστρεφής, πάντοτε ευγενική και χαμογελαστή, άνετη και πρόθυμη να διηγηθεί ιστορίες, η (ακόμα) 27χρονη Μόνικα μοιάζει να τα έζησε όλα μέσα σε μια πενταετία: συστήθηκε, ξεχώρισε, αγαπήθηκε όσο ελάχιστοι συνομήλικοί της καλλιτέχνες, αμφισβητήθηκε, ένιωσε στο πετσί της πώς είναι τη μια μέρα να «δοξάζεσαι» και την άλλη να υποκύπτεις στην ανθρωποφαγική διάθεση των ΜΜΕ.
Στη Στέγη θα ερμηνεύσει τις μεγάλες της επιτυχίες «Over the hill», «Yes, I do», «Babe» και θα θυμίσει τους λόγους που παραμένει η πιο λαμπρή εκπρόσωπος της αγγλόφωνης σκηνής της χώρας μας. Και να σκεφτεί κανείς ότι πριν από μερικά χρόνια πάσχιζε να πείσει: οι δισκογραφικές εταιρείες δεν την εκτίμησαν εγκαίρως –και την πάτησαν-, κάποιοι από το περιβάλλον της αμφέβαλλαν για την επιλογή του αγγλόφωνου στίχου, ενώ ακόμα και η μητέρα της όταν πρωτάκουσε το «Are you coming with us» τη συμβούλευσε με κατανόηση: «Ρε Μονικάκι, είναι κλεμμένο. Μην το βγάλεις και σε κυνηγάνε».
Ευτυχώς, δεν είναι από τα παιδιά που το βάζουν κάτω. Εκτονώνεται με μπάσκετ, ποδόσφαιρο, σκι, σερφ και καμιά δεκαριά χιλιόμετρα ποδήλατο την ημέρα. Τρέχει αμέσως στο πιάνο όταν κάτι την συγκινεί. Δίνεται ολοκληρωτικά στους ανθρώπους που αγαπά.
Στις συναυλίες της θα την συνοδεύουν έγχορδα, πνευστά και μεγάλη χορωδία. Πίσω της η μεγάλη οθόνη θα τονίζει την κινηματογραφική διάσταση της βραδιάς μέσα από τα βίντεο που ετοίμασαν ο σχεδιαστής φωτισμού Γιώργος Τέλλος και η λονδρέζικη κολεκτίβα Watergun. «Ηρθε η στιγμή να ντύσω τα κομμάτια μου με όλα εκείνα τα αισθήματα, τις εικόνες που ένιωθα τόσα χρόνια επάνω στη σκηνή και δεν ήξερα πώς να σας τα περιγράψω», λέει χαρούμενη και εξαντλημένη από τις πρόβες.
- Θεωρείς ότι το να περνάς από τις μουσικές σκηνές στη Στέγη είναι ένα είδος καταξίωσης;
«Προτιμώ την πρόκληση από την καταξίωση. Αυτό δεν σημαίνει ότι μια συναυλία στη Βέροια είναι για μένα λιγότερο σημαντική. Η βασική διαφορά στη Στέγη είναι ότι απευθύνομαι σε καθήμενους κι αυτό εξαρχής σημαίνει ότι θα ανταλλάξουμε διαφορετική ενέργεια. Δεν φοβάμαι ότι θα είναι… ψυχρή η ατμόσφαιρα. Ισα ίσα.
Σε μέρη όπου κάθεται κανείς, όπως για παράδειγμα στο σινεμά, δεν μπορείς να κουτσομπολέψεις, να δεις τι φοράει ο τάδε που περνάει, να ανοίξεις κουβέντα για όσα σε απασχολούν. Τα βλέμματα και η προσοχή είναι στραμμένα στον καλλιτέχνη. Γι’ αυτό και σκέφτομαι ότι πρόκειται για την απόλυτη επικοινωνία».
- Πρόσφατα έζησες ένα φοβερό ναυάγιο. Τι σκεφτόσουν εκείνες τις ώρες;
«Οτι ήρθε το τέλος. Πριν με εγκαταλείψουν οι σωματικές μου δυνάμεις, είχε δυστυχώς παραδοθεί το μυαλό μου. Κολυμπούσα επί επτάμισι ώρες και έφτιαχνα με τον νου όλη τη φρίκη της επόμενης μέρας: σκεφτόμουν τη μητέρα μου να μην ξεπερνά ποτέ τον χαμό μου, τους φίλους μου να με αναζητούν, τους συνεργάτες μου τρελαμένους. Στη διαδρομή από Τζια προς Πειραιά, το σκάφος έπιασε φωτιά. Βρέθηκα με τέσσερις ακόμα φίλους σε μια θάλασσα με 6 Μποφόρ. Το βλέμμα που ανταλλάξαμε πέφτοντας χωρίς σωσίβια στο νερό ήταν η πιο τρομακτική στιγμή της ζωής μου.
Επτά ώρες και είκοσι λεπτά πάλευα με την απελπισία και την αγωνία: Προχωράμε καθόλου; Θα μας βρει κανείς; Ενα σούπερ Πούμα πέρασε από πάνω μας χωρίς να μας δει. Ο φίλος μου, όταν έβλεπε ότι “υποχωρούσα”, μου έλεγε “μέτρα, μην το βάζεις κάτω”. Μοναδική μου παρηγοριά οι δικοί μου άνθρωποι, το χέρι που μου κρατούσε ο Φαίδωνας, η ελπίδα ότι θα ξανακάνω μουσική. Ωσπου να ακουμπήσω τον βράχο σε σχεδόν ημιλιπόθυμη κατάσταση είχα μετρήσει μέχρι το 7.816…».
- Γι' αυτές τις οδυνηρές ώρες μιλά το νέο σου τραγούδι «Hand in hand»;
«Οι συνειρμοί είναι αυτονόητοι, αφού όπως λένε οι στίχοι: “sometimes I feel I’m gonna give it up/ maybe one day/ but not today”».
- Βγαίνεις πιο δυνατή από τις δοκιμασίες;
«Σχεδόν ενάμιση χρόνο πριν από το ναυάγιο, η φυγή κάποιων φίλων αλλά και προσωπικές μου επιλογές με είχαν κάνει να νιώθω ευάλωτη. Πίστευα ότι γράφω κακά τραγούδια, ότι κάνω διαρκώς λάθη, ότι είμαι ψώνιο. Ηταν ένα πολύ μεγάλο χαστούκι που μου έδωσε ξανά φόρα».
- Η καλή ψυχική διάθεση ή οι σκοτεινές σου στιγμές σού δίνουν έμπνευση;
«Για να είναι κανείς δημιουργικός πρέπει μέσα του να αισθάνεται ένα θετικό θράσος, να είναι γεμάτος αυτοπεποίθηση. Οταν, για παράδειγμα, μια μέρα νιώσω όμορφη, θέλω να κάτσω στο πιάνο και να το εξαργυρώσω αυτό το συναίσθημα. Τις στιγμές που πλήττεται η αυτοεκτίμησή μου μου φαίνεται πως γράφω από δικαιολογία. Κι αυτό δεν μ’ αρέσει».
- Κι όμως, πολλοί σε κατηγορούν ότι… ρέπεις προς τη θλίψη.
«Επειδή είμαι εξαιρετικά εξωστρεφής, ζωντανή, χαρούμενη, όταν κάθομαι να γράψω αφήνω να βγει από μέσα μου ό,τι πιο γαλήνιο και ήρεμο υπάρχει. Καλώς ή κακώς έτσι είμαι. Και να σου πω κάτι; Με προτιμώ από εκείνους που γράφουν για τη χαρά της ζωής κι όταν τους συναντάς είναι η απόλυτη κατάθλιψη».
- Νιώθεις πλέον πιο σίγουρη να κάνεις το πρώτο βήμα στο εξωτερικό;
«Πιο σίγουρη, όχι. Ωστόσο, έχω την όρεξη να ξεκινήσω από το μηδέν. Θα ήθελα να ξανασυστηθώ σε κάποιον από την αρχή».
- Με το πτυχίο τι θα γίνει, θα το πάρεις;
«Χρωστάω ακόμα έξι μαθήματα. Δηλαδή όσα και πέρυσι. Μάλλον δεν θα καταφέρω να τελειώσω το Μαθηματικό. Κρίμα. Τα μαθηματικά είναι μια υπέροχη επιστήμη κι εγώ νιώθω να τα προδίδω όταν τα κάνω διεκπεραιωτικά».
- Πώς σου φαίνεται που όποια νέα τραγουδίστρια βγαίνει την συγκρίνουν μαζί σου;
«Πλάκα έχει. Δεν μπορώ να λέω φούμαρα. Μου αρέσει αυτό που ζω. Μου αρέσει που σήμερα πήγα να πάρω παπούτσια και μου ζητήσανε αυτόγραφο. Ομως, προσπαθώ συνέχεια να με… γειώνω γιατί αύριο μπορεί να μη μου ζητά κανείς τίποτα. Αν κρατώ τη γραμμή σταθερά, δεν θα με πειράξει αν αύριο περάσω από τη Στέγη σε κιθαροβραδιές για τρεις».
- Τελικά έδωσες αυτόγραφο;
«Δίνω πάντα, διότι μικρή υπήρξα παιδί–βάσανο για τους καλλιτέχνες. Οχι μόνο έτρεχα για αυτόγραφο αλλά καθόμουν και στην παρέα τους με το έτσι θέλω. Μια φορά στον “Λεωνίδα” οι γονείς μου με χάσανε και με βρήκανε δίπλα στη Βουγιουκλάκη. Της είχα πει “γεια σας, κυρία Αλίκη” κι έκατσα στο τραπέζι της. Το ίδιο είχα κάνει και με τη Λάσκαρη, τον Μπονάτσο… Κολλιτσίδα σου λέω! Μέχρι κι από την Παναγιωταρέα έχω ζητήσει αυτόγραφο».
Info: 2-6 Ιανουαρίου, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, εισιτήρια: 18, 25, 32 ευρώ, μειωμένα 10-15.
