Του Νίκου Κιάου
Απομάκρυνε 14 ανώτατους και ανώτερους αξιωματικούς της ΕΛ.ΑΣ. ο υπουργός Ν. Δένδιας. Προφανώς εν γνώσει ή τη εντολή του Αντ. Σαμαρά και τη συμφωνία του Ευάγγ. Βενιζέλου. Πέρα από την πολύχρονη (ή έστω του ενός έτους από τις εκλογές του Ιουνίου 2012) ολιγωρία, καθώς στους αξιωματικούς καταλογίζεται αμέλεια ή ανοχή απέναντι στις πράξεις της Χρυσής Αυγής, η ενέργεια αυτή του αρμόδιου υπουργού δείχνει ότι αναγνωρίζει η κυβέρνηση πως υπήρχε εδώ και καιρό σοβαρότατο πρόβλημα. Και είναι υπόλογη γιατί δεν έκανε τίποτα, παρά μόνο όταν έφτασε να δολοφονηθεί και Ελληνας. Αρα γνώριζε ότι υπήρχαν «σταγονίδια» στην Αστυνομία. Μόνον εκεί; Μα και ο Στρατός και η Δικαιοσύνη; Γιατί να τους εξαιρούμε; ‘Η μήπως θα έχει συνέχεια η απομάκρυνση στην ΕΛ.ΑΣ. και στους δύο άλλους «δυναμικούς» χώρους;
Η κυβέρνηση κάλυπτε τα «σταγονίδια», δεδομένου ότι δεν προέβαινε σε καμία ενέργεια. Ούτε καν σε πειθαρχικά μέτρα, καθώς υπήρχαν δεκάδες καταγγελίες και περιστατικά κάλυψης όχι μόνο «δράσεων» της Χρυσής Αυγής αλλά και «δράσεων» αστυνομικών για βασανιστήρια, στα Τμήματα και στη ΓΑΔΑ, σε νεαρούς Ελληνες και ξένους μετανάστες, ή ακόμα ξύλο και χημικά στους διαδηλωτές, με τραυματισμούς, με αναίτιες συλλήψεις.
Τα «σταγονίδια» πρωτοεμφανίστηκαν ως όρος λίγο μετά την πτώση της δικτατορίας και τον ανέφερε ο τότε υπουργός Εθν. Αμυνας Ευάγγ. Αβέρωφ για να περιγράψει κινήσεις χουντικών αξιωματικών. Ηταν τα «χουντικά σταγονίδια». Είναι ίσως 38 χρόνια από τότε. Ωστόσο η παρουσία «σταγονιδίων» στα δυναμικά στηρίγματα του κρατικού μηχανισμού, μαζί με τους παρακρατικούς μηχανισμούς, είναι μια «ιστορία» μάλλον συνεχής στη διαδρομή των χρόνων. Πότε φαίνεται να λουφάζουν, πότε να δραστηριοποιούνται. Μόνον ασυνέχεια δεν θα συναντήσουμε αν πάμε προς τα πίσω. Και πάντοτε έχει να κάνει με τη στήριξη αυταρχικών εκφράσεων και καταστάσεων απέναντι σε «κινδύνους», που λέγονται είτε ειδικότερα Αριστερά, είτε υπεράσπιση γενικότερα της ομαλότητας και της δημοκρατίας.
Η καταγωγή τους μπορεί να τοποθετηθεί με την πιο συστηματική μορφή τους, ώς τότε, στη δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936 του Ι. Μεταξά, με τις διώξεις και κομμουνιστών και δημοκρατών άλλων.
Περνούμε στη ναζιστική κατοχή, όπου πλέον τα τάγματα ασφαλείας, οι «τσολιάδες», η ΠΑΟ και άλλες οργανώσεις, συνεργάτες των κατακτητών, δρουν εναντίον της Εθνικής Αντίστασης, των αγωνιστών (κομμουνιστών, δημοκρατών άλλων κ.λπ.). Και στη συνέχεια περνούν στο στρατόπεδο της νέας εξουσίας, στην υπηρεσία των μετακατοχικών κυβερνήσεων, «εξαγνισμένοι». Αλλοι, ορισμένοι, μπορεί να μπήκαν στη φυλακή ως δωσίλογοι, αλλά αποδόθηκαν «λευκοί» στην κοινωνία – όλοι όμως συνέχισαν το έργο των κυνηγών των κομμουνιστών.
Το 1958 η ΕΔΑ (το ΚΚΕ είναι βεβαίως εκτός νόμου) αναδεικνύεται αξιωματική αντιπολίτευση με σχεδόν 25% των ψήφων, μόλις εννέα χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου. Λήξη του πολέμου αλλά όχι και των συνεπειών του – διώξεις, φυλακίσεις, εκτοπίσεις, καταδίκες σε θάνατο και εκτελέσεις κομμουνιστών, πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, πλήρης αποκλεισμός από το Δημόσιο των κομμουνιστών. Συνέπειες οι οποίες έληξαν με την πτώση της δικτατορίας το 1974 και η «σφραγίδα» μπήκε το 1989 με τη συμμετοχή των κομμουνιστών στις κυβερνήσεις.
Τότε, μπροστά στον κίνδυνο να σηκώσει κεφάλι η Αριστερά, επαναδραστηριοποιούνται οι οργανώσεις των κατοχικών συνεργατών των ναζί και γίνονται οι παρακρατικές οργανώσεις που βοηθούν τις αρχές (!) στην αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου. Παράλληλα, στο καθαρά πολιτικό επίπεδο, προβάλλει επιτακτική η ανάγκη να δημιουργηθεί πόλος μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, ανάχωμα στην άνοδο της ΕΔΑ. Είναι η προσπάθεια να δημιουργηθεί η «Ενωσις Κέντρου» (Ε.Κ.), η οποία γίνεται με τον Γ. Παπανδρέου επικεφαλής (ο οποίος το 1944 πίστευε και «εις την λαοκρατίαν», συνεργάστηκε το ’52 με τον Αλ. Παπάγο, ήταν επικεφαλής του σχήματος «Δημοκρατική Ενωσις» το 1956 μαζί με την ΕΔΑ απέναντι στην ΕΡΕ του Κων. Καραμανλή, διακήρυξε στη Βουλή πριν από το ’58 «συμπλέομεν» με την ΕΡΕ για τον εκλογικό νόμο ο οποίος ωφέλησε την ΕΔΑ!).
Στην προσπάθεια για την Ε.Κ. συμμετέχει και ο Ηλ. Τσιριμώκος, στέλεχος του ΕΑΜ, βουλευτής με την ΕΔΑ και μετέπειτα, το 1965, ολιγοήμερος «πρωθυπουργός» μετά το βασιλικό πραξικόπημα.
Τότε λοιπόν, μετά το 1958, επαναδραστηριοποιούνται οι παρακρατικοί σε συνεργασία και με την καθοδήγηση των «σταγονιδίων» που ήταν μάλλον «σύννεφα». Η δράση τους (είχε προηγηθεί ο ΙΔΕΑ) αποκαλύπτεται το 1961 στις εκλογές βίας και νοθείας. Συνεχίζεται και βγαίνει πλήρως στην επιφάνεια το 1963 με τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Χάρη στη δημοσιογραφική έρευνα και επιμονή και στη δουλειά δικαστικών και εισαγγελέων αποκαλύπτεται ο ρόλος όλου του κυκλώματος. Από τον Μήτσου και τους άλλους αξιωματικούς της Χωροφυλακής, με τον γεν. γραμματέα του υπουργείου Βορείου Ελλάδος, Χολέβα, που έγινε μετά υπουργός της χούντας, με τον διευθυντή του γραφείου του Κ. Καραμανλή Κόντα (συνεργάτη των ναζί, δωσίλογου, ιδρυτή το ‘60 του Συνδέσμου Αγωνιστών και Θυμάτων Εθνικής Αντιστάσεως Βορείου Ελλάδος), τον Γκοτζαμάνη (μέλος του Συνδέσμου) και των άλλων παρακρατικών της λεγόμενης «Καρφίτσας».
Το ίδιο κύκλωμα ενισχυμένο δρα και στην επιβολή της δικτατορίας και στη διάρκειά της. Είναι τα δυναμικά στηρίγματα που αφήνουν παραφυάδες, διαδόχους και συνέχεια.Το 1960, επί ΕΡΕ, ο τότε υπουργός Προεδρίας της κυβέρνησης, Κων. Τσάτσος, είχε καλέσει τον Ηλ. Ηλιού και τον Αντ. Μπριλλάκη, στελέχη της ΕΔΑ, και τους είπε ότι αυτά που θα τους πει θα μείνουν, δεν θα δημοσιοποιηθούν. Αν συμβεί αυτό, θα το διαψεύσει. Τι ήταν αυτό; Οτι δεν θα σας επιτρέψουμε να πάρετε την κυβέρνηση ακόμα και με κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Το θυμάται ο ιστορικός ηγέτης της Αριστεράς και της Νεολαίας της, ο Τάκης Μπενάς.
Το ’61 έγινε το εκλογικό πραξικόπημα, το ’67 η δικτατορία. Σήμερα, με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, με τα μνημόνια, με την αυταρχική συμπεριφορά της κυβέρνησης στη λειτουργία του κράτους και των θεσμών, με τη συμπαράταξη και των μεγάλων ΜΜΕ, με τις αποκαλύψεις σχέσεων με τη Χρυσή Αυγή, ο δρόμος είναι ανοιχτός όχι μόνο με τη συμπαράταξη δημοκρατικών δυνάμεων κατά του φασισμού και των νεοναζί, αλλά για τη συνεννόηση των δυνάμεων της Αριστεράς. Πέρα από τις διαφορές σε πολιτικά, ιδεολογικά, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, η ΔΗΜΑΡ μπορούν να βρουν «κοινή περπατησιά» απέναντι στα της Χρυσής Αυγής, στον αυταρχισμό της εξουσίας, παρά τα όσα προηγήθηκαν από τον Ιούνιο του 2012. Το 1974, το 1989, δεν είναι μακριά.
Η διεθνής κατάσταση είναι διαφορετική απ’ ό,τι πριν από 50 χρόνια.
Ο κ. Δένδιας δεν παραιτήθηκε. Οι ξένοι εταίροι φαίνεται να δείχνουν ευαισθησία (σήμερα). Ο κίνδυνος της εκτροπής πόσο έχει απομακρυνθεί; Ο Καραμανλής το ‘63 είχε πει: «Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;». Γιατί ο κ. Σαμαράς αρνείται τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών;
Προφάσεις εν αμαρτίαις πάντοτε εφευρίσκονται.
