Αρνούνται πεισματικά οι κυβερνώντες τη χώρα, αυτοί που ασκούν πολιτική, να κατανοήσουν ότι οφείλουν να δείξουν κοινωνική ευαισθησία, ότι ο λαός, παρότι δεινοπαθεί, θα μπορούσε να δείξει μια ανοχή εάν αντίκριζε κυβερνητικές αποφάσεις, που λαμβάνουν υπ' όψιν τον χειμαζόμενο πολίτη, τον εργαζόμενο, ο οποίος αδυνατεί πλέον να τα βγάλει πέρα μετά τις τόσες περικοπές και την υψηλού επιπέδου ανεργία.

Κατειλημμένοι από τον οίστρο του κυνισμού (;) τους και την παντελή έλλειψη αδιαφορίας απέναντι στο κοινωνικό αισθητήριο (ακολουθώντας δηλαδή πιστά την τακτική των κυβερνώντων), οι εργοδότες του ξενοδοχειακού συγκροτήματος στο Πόρτο Καρράς στη Χαλκιδική απέλυσαν, παραμονή Πρωτοχρονιάς (!) πενήντα οχτώ υπαλλήλους, ανάμεσά τους και τέσσερις συνδικαλιστές.

Οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονται για αυθαίρετες μαζικές απολύσεις, μη καταβολή των δεδουλευμένων τους και την ισοπέδωση όλων των εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων τους. Υπουργείο Τουρισμού και υπουργείο Εργασίας περί άλλα τυρβάζουν, ως συνήθως.

Την ίδια μέρα, παραμονή Πρωτοχρονιάς, που οι άνθρωποι συνηθίζουν να ανταλλάσσουν δώρα για το καλό της νέας χρονιάς, επέλεξε και άλλη μια εταιρεία, τα σούπερ μάρκετ Αρβανιτίδη στην Κατερίνη, να απολύσει οχτώ υπαλλήλους λίγες μόνο ώρες προτού αλλάξει ο χρόνος.

Πρόκειται, ασφαλώς, για πρωτοφανή αγριότητα εκ μέρους των διοικήσεων, για μία «πρωτοφανή επίδειξη εργοδοτικής τρομοκρατίας», όπως καταγγέλλει το Εργατικό Κέντρο Κατερίνης, που θεωρεί τις απολύσεις καθαρά εκδικητικές μετά την καθολική συμμετοχή στην απεργία που είχε κηρύξει το συγκεκριμένο κατάστημα.

Εχοντας ως στήριγμά τους οι επιχειρηματίες τη μνημονιακή πολιτική, παρακάμπτουν συλλογικές συμβάσεις, εργατική νομοθεσία, το δικαίωμα της απεργίας και ανενόχλητοι προβαίνουν σε απολύσεις χωρίς να λαμβάνουν υπ' όψιν τις ανάγκες των εργαζομένων, χωρίς να πολυσκοτίζονται για την τύχη τους, για τον τρόμο της ανεργίας που τους καταλαμβάνει.

Και περιφρονούν και τα τελευταία αισθήματα ανθρωπιάς, προφανώς για να τονίσουν την παντοδυναμία που απέκτησαν μετά τα μνημόνια και την ατολμία των κυβερνητικών εταίρων να αρθρώσουν λόγο υπερασπιστικό στους εργαζόμενους. Μια τέτοια τακτική μπορεί να έχει τα θεμιτά για τους εργοδότες αποτελέσματα, μακροπρόθεσμα, όμως, και λόγω της μεγάλης προκλητικότητας που επιδεικνύουν, θα στραφεί, είναι βέβαιο, εναντίον τους.

Μπορεί η κοινωνία και η εργασία να έχουν υποστεί πολύ μεγάλη ήττα ώς τώρα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα επανακτήσουν τη «φυσιολογική» τους θέση. Αυτό απαιτεί μεγάλες κινητοποιήσεις εκ μέρους του εργατικού κινήματος, το οποίο οφείλει να απορροφήσει τα πλήγματα και να τα κάνει εφαλτήρια για διεκδίκηση όσων του υφάρπαξαν. Και αυτό απαιτεί με τη σειρά του μια εξυγίανση του συνδικαλιστικού κινήματος, μια δηλαδή καθαρή κοινωνική συλλογικότητα, που θα συμπαρασύρει και άλλες, ώστε όλες μαζί να διεκδικήσουν αυτά που τους ανήκουν: εργασία και αξιοπρέπεια.