Του Τάσου Παππά
Η τρόικα έφυγε, η δικομματική κυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει ότι όλα βαίνουν καλώς, ωστόσο τα μηνύματα δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά. Το 2014, που υποτίθεται ότι θα ήταν μια χρονιά δειλής μεν, αλλά ουσιαστικής ανάκαμψης, μάλλον θα είναι μία από τα ίδια. Το βασικό σενάριο προβλέπει αύξηση της άμεσης και της έμμεσης φορολογίας προκειμένου το οικονομικό επιτελείο να πιάσει τους στόχους και να ικανοποιηθούν οι δανειστές. Από πού θα αντλήσει τα χρήματα; Μα δεν χρειάζεται να διαθέτεις πλούσια φαντασία για να το βρείς. Μισθωτοί, συνταξιούχοι, ελεύθεροι επαγγελματίες στο στόχαστρο, οι έχοντες στο απυρόβλητο.
Το ποσό που προσδοκά να συγκεντρώσει η κυβέρνηση θα προέλθει: Από τη νέα κλίμακα φορολόγησης μισθωτών και συνταξιούχων. Από την κατάργηση φοροαπαλλαγών και την κατάργηση εκπτώσεων φόρου για τα παιδιά. Από την αύξηση της φορολογίας στους ελεύθερους επαγγελματίες. Από την αύξηση της φορολογίας στα ενοίκια. Από την αύξηση των έμμεσων φόρων (400 εκατ. ευρώ). Στο εφιαλτικό σκηνικό που στήνεται προσθέστε την απελευθέρωση των απολύσεων, την εξαφάνιση της αμυντικής βιομηχανίας με τον ξαφνικό θάνατο των επιχειρήσεων (η τρόικα μάλιστα θέλει απολύσεις χωρίς αποζημιώσεις) και την επερχόμενη παρέμβαση στο Ασφαλιστικό. Κατά τ’ άλλα η κυβέρνηση επιμένει ότι δεν πρόκειται να δεχτεί νέα μέτρα και διαδίδει μέσω των φιλικών προς αυτήν διαύλων ότι θα διαπραγματευτεί με θάρρος και αποφασιστικότητα με τους δανειστές – οι οποίοι πάντως έχουν καταστήσει σαφές ότι δεν πρέπει ν’ αλλάξει τίποτε στην ασκούμενη πολιτική. Το γαϊτανάκι της κοροϊδίας καλά κρατεί.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες είναι απολύτως φυσικό να επιχειρεί η δικομματική κυβέρνηση να προσανατολίσει τη δημόσια συζήτηση στην υπόθεση της εξάρθρωσης της Χρυσής Αυγής με προφανή στόχο να κεφαλαιοποιήσει τα κέρδη. Παίζοντας με τις δημοκρατικές ευαισθησίες της κοινωνίας και εμφανιζόμενη ως η δύναμη της ομαλότητας και της σταθερότητας που σαρώνει σήμερα το ένα άκρο (για το άλλο θα δει αργότερα), πιστεύει ότι θα πάρει χρόνο και θα βγει αλώβητη.
Το έχουμε πει και θα το λέμε συνεχώς: το νεοναζιστικό φαινόμενο όντως δεν γεννήθηκε στις μέρες μας. Εστίες του, με άλλο μανδύα, λούφαζαν σε κόμματα και κρατικούς μηχανισμούς. Οι ιδέες του αργά, αλλά σταθερά κέρδιζαν έδαφος σε κρίσιμες περιοχές της δημόσιας ζωής. Η έκρηξη όμως που σημειώθηκε τα τελευταία χρόνια οφείλεται στις δραματικές συνθήκες που δημιουργήθηκαν στη χώρα. Το λίπασμα που τον έκανε να αναπτυχθεί ήταν η απόγνωση, η απελπισία, η απουσία θετικού νοήματος, η υποκρισία των κεντρικών πυλώνων του πολιτικού συστήματος. Συνεπώς οι ευθύνες δεν είναι ορφανές. Εχουν γονείς.
