Ηταν από πολλούς αναμενόμενη η στάση που θα κρατούσαν τα συλληφθέντα στελέχη της Χρυσής Αυγής: οι ίδιοι δεν γνώριζαν τι έκαναν οι τοπικές οργανώσεις, ούτε καν τι σημαίνει ναζισμός! Οταν η συγκρότηση μιας ομάδας γίνεται με σκοπό το έγκλημα δεν έχει χρείαν ιδεολογίας. Το μόνο που απαιτεί από τα μέλη είναι η τυφλή υπακοή σ' έναν «χαρισματικό» ανώτερο αρχηγό και αυτό επιτυγχάνεται με την καλλιέργεια του φανατισμού και την πίστη σε μια ξεχωριστή κλίκα που ενδιαφέρεται για την τύχη της χώρας˙ δεν έχει σημασία αν η πίστη αυτή βασίζεται σε α-νόητες θεωρίες περί εθνικής ανωτερότητας και κατά συνέπεια μίσους καθενός που την «επιβουλεύεται». Η πρόσκτηση δύναμης και η διαμόρφωση «προσωπικότητας» μέσα από τη συμμετοχή σε μια τέτοια ομάδα, που έφτασε μάλιστα στο σημείο να μπει στη Βουλή, είναι σαφές ότι «φούσκωσε» τα μυαλά των μελών της ομάδας. Αλλά εκεί που πήραν τα μυαλά τους αέρα ήταν όταν διαπίστωσαν (και κάποιοι τους διαβεβαίωσαν γι' αυτήν τη διαπίστωση) ότι μπορούσαν να κινούνται και να πράττουν ό,τι θέλουν χωρίς τον φόβο των διωκτικών αρχών.
Είναι προφανές ότι άπαντες στηρίχτηκαν στο κενό, σε μια επίπλαστη δύναμη, έστω και έξω από θεσμικούς κανόνες. Δεν μπόρεσαν ποτέ να υποστηρίξουν μια πολιτική θεωρία, ακριβώς διότι δεν υπήρχε. Υπήρχε μόνο το «είδωλο, ο Χίτλερ», ο σφαγέας των λαών. Οταν για παράδειγμα αντιμετώπισαν τον νόμο και τη φυλακή φάνηκε η γύμνια τους, και η πολιτική και η ανθρωπολογική. Για τούτο και σπεύδουν να αποκηρύξουν το ναζιστικό «πιστεύω» τους γελοιοποιούμενοι έτσι, πρωτίστως σ' εκείνους που τους πίστεψαν. Ανθρωπάκια, που μόλις έχασαν την παροδική αίγλη-δύναμη, εκλιπαρούν τις Αρχές ώστε να γλιτώσουν τη φυλάκισή τους. Ούτε στρατιωτική πειθαρχία υπήρχε στην οργάνωση -λένε- ούτε η βία ως μέσον εκφοβισμού και επικράτησης.
Η σύλληψη στελεχών και μελών της Χρυσής Αυγής αφαίρεσε απότομα τη μεταρσίωση που είχε επέλθει στους περισσότερους, οι οποίοι ζούσαν μιαν άλλη πραγματικότητα, είχαν αποκτήσει μια περίεργη, πιθανώς και για τους ίδιους, ψυχική ευφορία.
Αλλά η πραγματικότητα, ευτυχώς για τη Δημοκρατία, αποδείχτηκε διαφορετική από αυτήν που είχαν δημιουργήσει.
Στο δίλημμα να είναι κανείς ναζί ή να ζει απαντούν αβίαστα και με τρόμο όμως: να ζει! Ο φίρερ δεν έχει σχέση με τα πρωτοπαλίκαρά του, που έως χθες τον επικαλούνταν με πάθος και φανατισμό.
Η κοινωνία, όμως, καταλαβαίνει, ακόμη κι εκείνο το κομμάτι της που εναπόθεσε τις «ελπίδες» του στο ναζιστικό αυτό μόρφωμα. Κυρίως όμως αηδιάζει από τη θρασυδειλία των ηγετών της Χρυσής Αυγής που ποιούνται την νήσσαν σε ό,τι αφορά το ναζιστικό τους είναι και τις προτροπές τους προς τα μέλη για τέλεση βίαιων, εγκληματικών πράξεων. Αλλά δεν ενδιαφέρει η γελοία στάση τους όσο το να προχωρήσουν έως το τέλος οι διαδικασίες της Δικαιοσύνης.
