Tου Τάσου Παππά
Το Σάββατο το πρωί στο «Μέγκα» ο Στέλιος Ράμφος σχολίαζε τη θεωρία των δύο άκρων μ’ έναν ενδιαφέροντα τρόπο. Ελεγε ότι δεν υπάρχουν γενικοί κανόνες σύμφωνα με τους οποίους κάποιος εντάσσεται στο διηνεκές στα πολιτικά άκρα. Χρησιμοποίησε το παράδειγμα του Ελευθερίου Βενιζέλου -του θεμελιωτή του φιλελεύθερου Κέντρου- ο οποίος στήριξε το πραξικόπημα του 1935. Στην περίπτωση αυτή λειτούργησε ως άκρο.
Το ίδιο μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι ισχύει και για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος την περίοδο της δικτατορίας αυτοπροτεινόταν από το Παρίσι στα διάφορα κέντρα εξουσίας (Αμερικανούς και Βρετανούς) ως μια βοναπαρτιστική λύση για το πολιτικό πρόβλημα της χουντοκρατούμενης Ελλάδας. Κατά το σκεπτικό του κ. Ράμφου, είναι η συγκυρία που καθορίζει ποιος τοποθετείται και ποιος όχι στην περιοχή των άκρων, με κριτήριο τις συγκεκριμένες επιλογές του.
Τα στελέχη της Ν.Δ. που έλεγαν, πριν από τις εξελίξεις γύρω από τη δράση του νεοναζιστικού μορφώματος, ότι δεν πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο συνεννόησης με τη Χρυσή Αυγή ακόμη και σε κυβερνητικό επίπεδο, σε ποιο άκρο βρίσκονται;
Οι σύμβουλοι του πρωθυπουργού που επιστρατεύουν αγοραία γλώσσα και εμπρηστικά επιχειρήματα κατά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που μετέρχονται πρακτικές συκοφάντησης, ακόμη και παραχάραξης των θέσεών της, για να την πλήξουν και να τη δαιμονοποιήσουν, κινούνται στον χώρο του συνταγματικού τόξου; Συμπερασματικά:
-Ο πρωθυπουργός, που θεωρεί ότι είναι ισοδύναμοι κίνδυνοι για την κοινοβουλευτική δημοκρατία οι ακροδεξιοί εξτρεμιστές και όσοι πιστεύουν ότι η Ελλάδα πρέπει να αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση, υπονομεύει μια βασική αρχή της δημοκρατίας, δηλαδή τον πλουραλισμό και τη σύγκρουση ανάμεσα σε εναλλακτικά σχέδια για την πορεία της κοινωνίας.
-Η επιμονή στη λογική του μονοδρόμου και ο στιγματισμός κάθε διαφορετικής προσέγγισης που θέλει να ανατρέψει την παρούσα κατάσταση με δημοκρατικά μέσα είναι μια ακραία πολιτική στάση.
-Η επιλεκτική εφαρμογή του Συντάγματος, η σχετικοποίηση της έννοιας της νομιμότητας, η κατάργηση βασικών δικαιωμάτων των εργαζομένων (καταστρατήγηση των συλλογικών συμβάσεων, απολύσεις χωρίς όριο, απολύσεις χωρίς αποζημίωση), η διακυβέρνηση της χώρας με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και πολιτικές επιστρατεύσεις, η περιφρόνηση του κοινοβουλίου και των άλλων θεσμών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (υπουργικό συμβούλιο, κομματικές διαδικασίες), με λίγα λόγια η συρρίκνωση της δημοκρατίας, είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής, η οποία για να δικαιολογήσει τη ραγδαία διολίσθηση της στον αυταρχισμό, επικαλείται τη σωτηρία της πατρίδας και παρουσιάζεται ως η παυσίπονη λύση.
