Του Βίκτωρα Νέτα
Είχε επικρατήσει η άποψη ότι οι ενέργειες και οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης δεν κρίνονται, αλλά γίνονται αποδεκτές από όλους χωρίς σχόλια. Ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου, στη δεκαετία του 1960, ανέτρεψε αυτή την αντίληψη δογματίζοντας: «Και οι κρίνοντες κρίνονται». Εκτοτε λύθηκαν τα χέρια και των πολιτικών και των νομικών και των δημοσιογράφων, που μπορούσαν να κρίνουν τις δικαστικές αποφάσεις, ιδιαίτερα μάλιστα τις τελεσίδικες.
Η Δικαιοσύνη ανέλαβε να ξεκαθαρίσει την πολύπλοκη υπόθεση της Χρυσής Αυγής. Θα πρέπει, λοιπόν, χωρίς παρεμβάσεις, να αφεθεί να ολοκληρώσει το έργο της και τότε θα μπορεί να κριθεί με συγκεκριμένα στοιχεία και σοβαρά επιχειρήματα. Οι συζητήσεις που γίνονται αυτήν την περίοδο στην τηλεόραση δεν έχουν νόημα και δεν ενημερώνουν την κοινή γνώμη, η οποία έχει δικαίωμα να πληροφορείται τις ειδήσεις χωρίς παρατηρήσεις, και μάλιστα πρόχειρες.
Η Δικαιοσύνη, επομένως, θα πρέπει να κριθεί στην ώρα της, με υπευθυνότητα και σοβαρότατα. Υπό συνεχή κριτική, όμως, χωρίς καμία περίοδο χάριτος, βρίσκεται το πολιτικό σύστημα –και οι εκφραστές του που είναι οι πολιτικοί–, οι ενέργειες και οι παραλείψεις του οποίου γέννησαν τις αιτίες που εξέθρεψαν την απογοήτευση, την οργή και την ακραία αντίδραση, όλα όσα ανέτρεψαν το πολιτικό σκηνικό και στις εκλογές. Είναι υποχρέωση του πολιτικού συστήματος, και ειδικά των πολιτικών δυνάμεων του συνταγματικού τόξου, έστω και με καθυστέρηση, να επισημάνουν και να μελετήσουν τις αιτίες της βαθιάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, προκειμένου να αντιδράσουν με συγκεκριμένες προτάσεις λύσεων, αφού αναγνωρίσουν τις ευθύνες τους. Και έχουν ευθύνες όχι μόνο τα κόμματα που κυβέρνησαν μεταδικτατορικά τη χώρα, αλλά και όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία θα έπρεπε να προλάβουν, να προειδοποιήσουν και να αντιδράσουν για να σταματήσει ο κατήφορος.
Αυτό είναι τώρα το έργο τους. Οταν έρθει η ώρα, θα κριθεί και η Δικαιοσύνη, όπως κρίθηκε στις δίκες για τη βία και νοθεία των εκλογών του 1961, όπως κρίθηκε για την υπόθεση της δολοφονίας του βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη, για τις αποφάσεις της στη δίκη των απριλιανών βιαστών της Δημοκρατίας, στη δίκη του Πολυτεχνείου κ.λπ.
Επείγει, λοιπόν, να θεραπευτούν οι αιτίες της κρίσης, οι οποίες έχουν επισημανθεί και με σοβαρά επιστημονικά άρθρα στις εφημερίδες και με ψύχραιμες συζητήσεις στην τηλεόραση. Πρώτη και σοβαρότερη αιτία είναι η διάβρωση από τον κομματισμό ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού. Αυτή η διάβρωση άνοιξε και τον δρόμο στη διαφθορά και εμποδίζει την προσέλκυση επενδύσεων τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό. Οι επενδυτές, Ελληνες και ξένοι, θέλουν αξιόπιστο κράτος, που δεν θα τους συνθλίβει στα γρανάζια της αμαρτωλής γραφειοκρατίας. Θέλουν ακόμη και σταθερούς κανόνες.
Αυτό το γραφειοκρατικό και ανίκανο κράτος βασανίζει τους πολίτες του αντί να τους υπηρετεί και προπαντός είναι υπεύθυνο για την τεράστιας έκτασης φοροδιαφυγή, με τις γνωστές συνέπειες για όσους δεν μπορούν να ξεφεύγουν, δηλαδή τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, που έχουν ξεζουμιστεί. Αυτό το παράλυτο κράτος δεν μπορεί επί τόσα χρόνια να αξιοποιήσει τη δημόσια περιουσία για να ανακουφιστούν οι εξαθλιωμένοι πολίτες του και να δοθεί ένα μεροκάματο στους άνεργους. Υπάρχουν, όμως, και οι ανόητοι αφορισμοί. Κάθε φορά που γίνεται λόγος για αποκρατικοποίηση, θα υψωθούν φωνές διαμαρτυρίας: «Ξεπουλάνε τα ασημικά του κράτους. Ξεπουλάνε τον δημόσιο πλούτο για ένα κομμάτι ψωμί». Εως και η αντιπολίτευση εκτοξεύει απειλές και προειδοποιεί τους υποψήφιους επενδυτές: «Θα σας τα πάρουμε πίσω όσα θα αγοράσετε από τις αποκρατικοποιήσεις».
Οργίζεται και αναρωτιέται κανείς: Πόσο ανθρώπινο είναι να μένει «νεκρή» η δημόσια περιουσία, που ξεπερνάει η αξία της τα 350 δισ. ευρώ, την ώρα που καλπάζει η ανεργία και λειτουργούν συσσίτια για τους εξαθλιωμένους; Την ίδια ώρα οι άμοιροι πολίτες πουλούν τα χρυσαφικά και τα ασημικά τους στους «χρυσοθήρες», που έχουν στήσει μαγαζιά σε όλη την Ελλάδα, ακόμη και στα μικρά χωριά. Τα πουλούν για να ζήσουν! Γιατί, λοιπόν, και το κράτος να μην πουλήσει περιουσία που ανήκει σε όλους τους πολίτες του, για να τους ανακουφίσει και προπαντός για να βγει η χώρα από τη βαθιά κρίση;
Να επισημανθούν, λοιπόν, οι αιτίες που προκαλούν τις ακραίες αντιδράσεις εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών, να αναγνωρίσουν τα κόμματα τις ευθύνες τους και επιτέλους να ανασκουμπωθούν και να δρομολογήσουν αξιόπιστες λύσεις. Είναι γνωστές οι αιτίες: η ανεργία, η ανασφάλεια, οι αδικίες, η διαφθορά, τα χαράτσια, η αβεβαιότητα για το αύριο, η αδράνεια των κυβερνώντων, που αποδεικνύονται ανεπαρκείς να αντιμετωπίσουν την κρίση με δικές τους πρωτοβουλίες, περιμένοντας τις λύσεις από την τρόικα της αναλγησίας, των συμφερόντων. Από την κρίση θα βγούμε μόνο επιστρατεύοντας τις δικές μας δυνάμεις.
