Σημειώναμε χθες ότι «οφείλουν όλοι να αναρωτηθούν τι είναι εκείνο που κρατά τους ψηφοφόρους κοντά στο μόρφωμα της Χρυσής Αυγής». Οι χθεσινές δημοσκοπήσεις, που δείχνουν τη Χ.Α. να διατηρείται σε υψηλά επίπεδα (κοντά στο 8%!), επιβεβαιώνουν τις ανησυχίες και εντείνουν τον προβληματισμό.
Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Οι ηγέτες, τα στελέχη και μέλη του ναζιστικού κόμματος ανήκουν σε εγκληματική ομάδα, είναι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί σε ομολογημένα εγκλήματα. Επιπροσθέτως επιβουλεύονταν (με την εισβολή με τανκς στη Βουλή) την κατάλυση του πολιτεύματος και εκπαιδεύονταν στο πώς θα αφαιρούν ανθρώπινες ζωές.
Ολα αυτά, που «κραυγάζουν» για τη φασιστική στάση και «ιδεολογία», είναι, πλέον, γνωστά σε όλους. Και όμως, υπάρχουν συμπολίτες που εξακολουθούν να θέλουν να ψηφίσουν το κόμμα της Χρυσής Αυγής. Αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι όλοι αυτοί οι ψηφοφόροι εμφορούνται από τη φασιστική «ιδεολογία». Αυτοί που όταν ψήφιζαν θέλοντας να δείξουν την αποστροφή τους στα πολιτικά κόμματα και θεωρούνταν ότι δεν ήξεραν, όταν έμαθαν περί τίνος πρόκειται, απλώς έφυγαν. Παραμένουν όμως πολλοί, που αν και βλέπουν ότι πρόκειται περί δολοφόνων και εγκληματιών, δηλώνουν ότι θα ξαναψηφίσουν. Είναι, όμως, ιδεολογικά φασίστες ή επιμένουν, παρά τον αποδεδειγμένα εγκληματικό χαρακτήρα της οργάνωσης, να τιμωρούν το πολιτικό σύστημα, δηλαδή τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν πριν και τα οποία θεωρούν υπεύθυνα για τη δεινή οικονομική τους κατάσταση;
Το ερώτημα είναι ρητορικό, διότι ακόμη κι αν είναι έτσι, ακόμη κι αν θέλουν να «τιμωρήσουν» τους προηγούμενους, έχουν πλέον ξεφύγει από τα δημοκρατικά όρια και, είτε το θέλουν είτε όχι, θεωρούνται συνένοχοι στα διαπραχθέντα εγκλήματα και σε όσα σχεδιάζονταν ή και σχεδιάζονται ακόμη. Βεβαίως, ίσως αυτή να ήταν η πολιτική τους συγκρότηση χρόνια τώρα και απλώς δεν έβρισκαν ένα πολιτικό μόρφωμα να τους εκφράζει. Τώρα βρήκαν την ευκαιρία. Για τους ψυχρούς πολιτικούς αναλυτές αυτό δεν προκαλεί απορία, είναι μια πολιτική στάση και τοποθέτηση «φυσιολογική» σε μια κοινωνία που σπαράσσεται από αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις. Η προσπάθεια μερικών εξ αυτών να ταυτίσουν τα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής με τα εγκλήματα του αστικού κράτους (συρρίκνωση δικαιωμάτων, ξεπούλημα δημόσιου πλούτου, περικοπές, ανεργία, κρατική καταστολή) μόνο θλίψη προκαλεί.
Αν και οι δύο συγκυβερνώντες έχουν απαξιώσει με την πολιτική τους το ελληνικό Κοινοβούλιο, αν δεν το περιφρονούν, αν και αυτό αποπνέει δικτατορική διακυβέρνηση, δεν παύει ωστόσο η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία να απέχει πόρρω από τον φασισμό ή ένα ολοκληρωτικό καθεστώς.
Αυτές είναι πλέον οι κατηγορίες των ψηφοφόρων, με καθαρές, ανοιχτές ιδεολογίες.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο πολιτικός κόσμος και η κοινωνία δεν πρέπει να συστρατευτούν σε κοινό αγώνα κατά του φασισμού και κατά των φασιστών, πρωτίστως με πολιτικά μέσα και, όταν χρειάζεται, με ποινικά και νομικά.
