Του Κώστα Ζώρα*
«Κοινότητα πανεπιστημιακή, και μέσα σ’ αυτόν τον όρο εννοώ και χαιρετώ όλους τους εργάτες της παιδείας, από τον πρύτανη ώς τον πιο ταπεινό από τους συντρόφους φοιτητές. (…) Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, που τυλίγει και περιορίζει τους λαούς μας, είναι λογικό να ξεπηδούν, μέσα από τον πόνο και τα βάσανα των μαζών, οι αγώνες για να κυριευτούν επίπεδα ψηλότερα, ζωής και ύπαρξης και παιδείας, που με τρόπο απάνθρωπο κι αντικοινωνικό τούς το αρνούνται».
Σαλβαντόρ Αλιέντε, πρόεδρος της Χιλής, ομιλία στις 2 Δεκεμβρίου 1972 στο Ινστιτούτο Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Γκουανταλαχάρα του Μεξικού. «Αυγή», 15 Σεπτεμβρίου 2013.
«Η κυβέρνηση δεν μπορούσε να θεωρηθεί λογική οντότητα. Υπάρχει τόση παθολογία στους κόλπους της, ώστε είναι αδύνατον πει κανείς τι μπορεί να συμβεί από μέρα σε μέρα, όπως ο υπεύθυνος ενός ασύλου αδυνατεί να γνωρίζει τι θα κάνουν οι τρόφιμοι την επόμενη ώρα ή ημέρα».
Ερικ Λάρσον, «Στον κήπο με τα θηρία».
«Κυριαρχούσαν παντού η αβεβαιότητα, ο αναβρασμός, τα μυστικά. Ζούμε από μέρα σε μέρα».
Βίκτωρ Κλέμπερερ, Εβραίος καθηγητής Γλωσσολόγος της εποχής της Βαϊμάρης.
Ο πολιτικός στρόβιλος σαρώνει ήδη τα πάντα:
● Η χώρα έχει απολέσει την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία της τελούσα ουσία υπό οικονομική και πολιτική κατοχή.
● Το Σύνταγμα κατέστη περιθωριακό περιγραφικό κείμενο.
● Η Βουλή παράγει «νομοθετικό έργο» κατ’ επιταγήν έξωθεν υπό καθεστώς αντισυνταγματικών και αντικανονικών διαδικασιών.
● Η διακυβέρνηση ασκείται από το επιχειρηματικο-μιντιακό σύμπλεγμα. Η πλήρης χειραγώγηση των ΜΜΕ από την οικονομική ολιγαρχία παρομοιάζεται με τους κατοχικούς χρόνους 1941 – 1944.
● Το κοινωνικό κράτος πλέον ως μουσειακό ιστορικό είδος.
Και ιδού στον κυκεώνα αυτόν της πολιτειακής, κοινωνικής, πολιτικής και εν τέλει ανθρώπινης δυστυχίας και μιζέριας το δημόσιο πανεπιστήμιο ούτε ως το τέλος της αρχής, ούτε ως η αρχή του τέλους, αλλά ως το αμετάκλητο τέλος.
Απολύσεις διοικητικών υπαλλήλων επιφέρουν πλήρη διοικητική αποσάθρωση και ο θεσμικός εγγυητής της ανεξαρτησίας, αυτονομίας, αυτοτέλειας και πλήρους αυτοδιοίκησης των ιδρυμάτων, ο υπουργός Παιδείας δηλαδή, προσκαλεί την εισαγγελική αρχή.
Το 2010 υπουργικά και πολιτικά στελέχη του χώρου του σημερινού κυβερνητικού δικομματισμού, υπό την ηγεσία του ευρισκομένου τώρα στην περιφέρεια της πολιτικής ζωής Γ. Παπανδρέου, ξεκίνησαν και ολοκλήρωσαν τη δήθεν «μεταρρύθμιση» ιδιωτικοποίησης του δημόσιου πανεπιστημίου (νόμοι Διαμαντοπούλου – Πανάρετου – Αρβανιτόπουλου – Παπαθεοδώρου). Είχε προηγηθεί από τους ίδιους κομματικούς χώρους πρωτοφανής εκστρατεία δυσφήμησης της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Στα περιβόητα συμβούλια διοίκησης προσήλθαν έκτοτε κατά κανόνα, έσωθεν και έξωθεν, πρόσωπα ιδεολογικής προσήλωσης στον στόχο της ουσιαστικής μεταβίβασης των πανεπιστημίων στο εφοπλιστικό και χρηματιστηριακό κεφάλαιο και στον στόχο της αυταρχικής επιβολής των ολίγων αντί της διεύθυνσης από τους πολλούς.
Τότε κάποιοι επισημάναμε τη μοιραία κατάληξη της «μεταρρυθμιστικής» αυτής πορείας, ενώ κάποιοι άλλοι ζητωκραύγαζαν για τον επελθόντα δήθεν «εκσυγχρονιστικό ευρωπαϊσμό».
Τώρα που το δημόσιο πανεπιστήμιο αναμφιβόλως πνέει τα λοίσθια, προς όφελος των γόνων της πλουτοκρατίας, αφιερώνουμε το κείμενο αυτό στους τελευταίους.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
* Καθηγητής της Πολιτικής Κοινωνιολογίας και των Πολιτικών Θεσμών, πρώην αντιπρύτανης Πανεπιστημίου Αιγαίου
