Του Φίλιππου Δ. Δρακονταειδή
Οι λεγόμενες δημοκρατίες στον σύγχρονο κόσμο δεν έχουν εξωτερικό εχθρό, που να απειλεί την υπόστασή τους. Ούτε υπάρχει υπόνοια πολέμου ενός κράτους εναντίον άλλου. Ωστόσο, φαίνεται πως οι εσωτερικοί εχθροί, οι οποίοι έχουν κάνει την εμφάνισή τους εδώ και δεκαετίες, αποκτούν σημαίνοντα ρόλο και έχουν πολυπληθές ακροατήριο, καθώς και ξεκάθαρη στρατηγική επηρεασμού ή και άλωσης της εξουσίας. Υπό τη μορφή αντιεξουσιαστών, πολιτικών κομμάτων και συνδέσμων, επαναστατικών γκρουπούσκουλων και θεωρητικών ρευμάτων, εκπροσωπούνται σε θεσμικά όργανα, στο Κοινοβούλιο, σε εξωκοινοβουλευτικά μορφώματα. Η παρουσία και η ζωντάνια των εσωτερικών εχθρών έχει τις ρίζες της σε ιστορικές εκκρεμότητες των δημοκρατιών, που δεν εξαφάνισαν δωσίλογους, εθνικόφρονες, εθνικιστές, κοινούς δολοφόνους, βασανιστές, ανθρώπινα κατακάθια, τα οποία εγκλημάτησαν κατά συρροή. Ακόμα χειρότερα, εξαφάνισαν πειστήρια και αποκατέστησαν τους θύτες, εξευτελίζοντας τα θύματα.
Στο όνομα της «λήθης» και του μύθου της «αντίστασης όλου του λαού» σε πολιτικά ανοσιουργήματα, μεταφύτευσαν τους σπόρους του εσμού των εσωτερικών εχθρών στο χωράφι της νομιμότητας και της διάκρισης των εξουσιών. Λιγότερο ή περισσότερο, σε όλες τις δημοκρατίες του σύγχρονου κόσμου, οι εσωτερικοί εχθροί δεν έπαψαν να είναι το υποπόδιο του πολιτεύματος στις περιόδους ανάπτυξης και ο συνεργάτης στις περιόδους παρακμής, κρίσης, φθοράς της κοινωνίας. Με την πάροδο του χρόνου, το φαιό των εσωτερικών εχθρών λευκάνθηκε όσο χρειαζόταν.
Η Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή αυτής της πορείας. Η γερμανική στολή μπήκε στη ναφθαλίνη, οι δωσίλογοι έλαβαν ηγετικές πολιτικές θέσεις, οι τόποι εξορίας έμειναν ανοιχτοί, οι φάκελοι της Ασφάλειας κάηκαν, οι «παρακρατικοί» στελεχώθηκαν και λειτούργησαν αποτελεσματικά, η δικτατορία των συνταγματαρχών κρίθηκε «στιγμιαίο αδίκημα», η «μεταπολίτευση» οργάνωσε και χρηματοδότησε παράλληλα κράτη όσα και τα κομματικά ανδρείκελα υπό την ευλογία ηγετίσκων, παραγόντων και συνδικαλιστικών εξαμβλωμάτων, δεξιάς, κεντρώας, σοσιαλιστικής, αριστερής απόχρωσης. Η Ελλάδα έχασε τον βηματισμό της καθ’ ολοκληρία. Δεν είχε χάσει ποτέ το βήμα της χήνας στη διαδρομή των τελευταίων 50 ή 60 χρόνων. Ηταν όμως το βήμα μιας χήνας που δεν συνοδευόταν από εμβατήρια, ούτε από ρόπαλα, μαχαίρια και όπλα σε κοινή θέα (πλην εξαιρέσεων) και χρήση. Στο βήμα της χήνας με εμβατήρια στεγάστηκαν οι εσωτερικοί εχθροί.
Αυτό το βήμα ενοχλεί τους τελευταίους μήνες. Οχι επειδή είναι πρωτάκουστο, αλλά επειδή η απόδειξη μιας στυγερής δολοφονίας έχει φέρει ελληνικό αίμα στο τραπέζι της πολιτικής και πολιτιστικής μας αναισθησίας. Θα σκουπίσουμε το αίμα επειδή θα αποκηρύξουμε και θα καταδικάσουμε τους εσωτερικούς εχθρούς στο πρόσωπο της Χρυσής Αυγής; Θα τακτοποιήσουμε τις χρονίζουσες εκκρεμότητες, επειδή με καθυστέρηση έχουμε στα χέρια μας υποθέσεις που η Δικαιοσύνη παραμέλησε, αποδείξεις «κοριών» και εκμυστηρεύσεις μαρτύρων, καθώς και εκείνων που μετάνιωσαν και καταδίδουν εκείνους που υπηρέτησαν; Θα προχωρήσουμε σε πολιτική κάθαρση ενώ η κοινωνική ύβρις είναι παρούσα, διαλυτική και οξύθυμη; Θα δώσουμε τροφή στον καταναλωτή της απληστίας των ειδήσεων, την ώρα που ο πολίτης είναι ευνουχισμένος αν όχι ανύπαρκτος; Θα χαρούμε πάλι τη λογοδιάρροια των θλιβερών εκπροσώπων του δήμου, του Κοινοβουλίου, των ηγετών της Πολιτείας, που ανασκολοπίζουν δίχως τελειωμό τη γλώσσα, επιδεικνύοντας τον πνευματικό τους αυνανισμό; Θα εξακολουθήσουμε να κραυγάζουμε προς την πλευρά της Χρυσής Αυγής, χρήσιμη για να σωπαίνουμε μπροστά στα καθημερινά ατοπήματα της δημοκρατίας;
Η Ελλάδα, χάρη στους εσωτερικούς εχθρούς της, είναι η επικράτεια κοινωνικής στρέβλωσης. Τέτοια στρέβλωση, που έχει πίσω της τρεις (τουλάχιστον) γενιές παραμορφώσεων, δεν εξυπηρετείται με την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, επειδή οι εσωτερικοί εχθροί (το λέει η Ιστορία) κάλιο να είναι ορατοί και νόμιμοι, όχι παράνομοι και κυνηγημένοι. Το θεαθήναι της καταδίκης της Χρυσής Αυγής δεν είναι βήμα προς διόρθωση της κοινωνικής στρέβλωσης. Χρειάζεται άλλος δρόμος. Χρειάζονται νέες γενιές.
Χρειάζεται χρόνος. Χρειάζεται στρατηγική. Χρειάζεται μια κοινωνική και πολιτιστική ταυτότητα. Χρειάζεται αρετή και τόλμη. Οχι επειδή «σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή», αλλά επειδή «σε γνωρίζω από την όψη, που με βία μετρά τη γη».
