ΤΡΙΤΗ ΜΑΤΙΑ
Του Γιώργου Σταματόπουλου
Πολλά βαρύγδουπα διαβάσαμε απ' όσα κατέθεσε ο Αλέξης Τσίπρας στην «Εφ.Συν.» (4-5-6/1/2013). Τι για «την επαναφορά συνολικά της δημοκρατίας και της αξίας της πολιτικής», τι για «εναλλαγή στην κυβέρνηση με την κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ», τι «είμαστε προετοιμασμένοι ψυχολογικά για μια μεγάλη σύγκρουση», τι ότι «σκάνδαλα και κακοδιαχείριση δείχνουν ότι το πολιτικό σύστημα έχει φτάσει στα όριά του» κ.ά., κ.ά.
Με δεύτερη (και τρίτη) ανάγνωση προσπαθήσαμε να βρούμε μια πρόταση, μάταια, ένα «διά ταύτα», διάβολε` επίσης: η λέξη πολιτισμός απουσιάζει εντυπωσιακά. Ας είναι. Μια σημαντική του διαπίστωση από την (πολιτική) εμπειρία του εκ του ταξιδίου εις Λατινικήν Αμερικήν ξεχωρίζει εντούτοις, η εξής: «…Στην Αργεντινή δεν έλυσαν τα προβλήματά τους, ούτε υπερέβησαν τον καπιταλισμό με τις αντιθέσεις που δημιουργεί και αναπαράγει, κατάφεραν όμως να ξεφύγουν από την πιο βάρβαρη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του, τριπλασίασαν το ΑΕΠ τους, πολλαπλασίασαν τις κοινωνικές δαπάνες και μείωσαν την ανεργία από το 24% στο 7%». Ιδού και η αξιομνημόνευτη κατακλείς: «Δεν είναι και λίγο» (σ.σ.:!).
Ε, αυτό το λίγο δεν φάνηκε πουθενά στη συνέντευξη, αυτό το λίγο που θέλει ο κόσμος` επικαλύφθηκε από τις έντονα φορτισμένες, θεωρητικές, όμως, πάντα, μεγαληγορίες περί λαϊκής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας. Τις έννοιες αυτές τις γνωρίζουμε, έστω τις θυμηθήκαμε (!), μετά σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μεταπολιτευτικού κατεστημένου (πολιτικού κατεστημένου της μεταπολίτευσης).
Αυτό το «λίγο» ψάχνει ο κόσμος: να σταματήσει η κατρακύλα των εσόδων του, να βρει μια δουλίτσα, να επικρατεί δικαιοσύνη, να δίδεται λόγος στους περιθωριοποιημένους. Θα μπορούσε να το πει ξεκάθαρα, ότι δεν θα γκρεμίσει τον καπιταλισμό, εάν και εφ' όσον έλθει στην κυβέρνηση ο ίδιος και το κόμμα του, θα προσπαθήσει, όμως, να χτίσει ένα κοινωνικό κράτος. Για να χτιστεί αυτό το κράτος προαπαιτείται ριζική, παραγωγική ανασυγκρότηση, στη βάση -όπως σωστά τόνισε στη συνέντευξη- των πλεονεκτημάτων της χώρας.
Πλεονεκτήματα της χώρας, όπως άπαντες γνωρίζουν, είναι η θάλασσα και ο ήλιος (εφοπλισμός και ενέργεια), η ανάγλυφη φυσική ομορφιά και το αρχαιολογικό της θεμέλιο (τουρισμός), η αστείρευτη ελληνική γραμματεία λόγου – θεάτρου – τέχνης – ποίησης (πολιτισμός), οι μοναδικοί καρποί της, όπως φρούτα – όσπρια – σταφύλια – λάδι (αγροτική οικονομία) κ.ά. Ούτε λέξη πώς θα αξιοποιηθούν αυτά τα πλεονεκτήματα, πώς θα επέλθει η πολυπόθητη ανάπτυξη, έννοια που χρησιμοποιείται ως πανάκεια, αλλά δεν προσεγγίζεται από σοβαρές προτάσεις.
Ας είναι, πάλι. Λέει αλλού: «Οι κρίσιμοι για μια κοινωνία οικονομικοί δείκτες δεν είναι μόνο το χρέος, το έλλειμμα και ο πληθωρισμός αλλά και η απασχόληση, η ανάπτυξη, το ποσοστό των δημόσιων δαπανών για την παιδεία, την κοινωνική προστασία, το μέγεθος του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας». Μάλιστα. Οι πρώτοι, όμως, δείκτες δεν είναι αποτέλεσμα της έλλειψης των δεύτερων; Αρα, λόγια ανούσια και, ίσως, υποκείμενα στα ειρωνικά μειδιάματα πρωτοετών φοιτητών σε οικονομικές σχολές.
Επιτέλους, τι θα είναι αυτή η αριστερή κυβέρνηση με όποιες δυνάμεις τη στηρίξουν; «Οι δυνάμεις εκείνες, που θα συνδράμουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την προσπάθεια, θα είναι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις», δηλαδή «από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κάν' έλα».
Ας αρκεστούμε -διότι διαφορετικά πελαγοδρομούμε- στο «λίγο» αυτό που είδε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στην Αργεντινή: όχι υπέρβαση του καπιταλισμού αλλά μείωση της ανεργίας, αύξηση των κοινωνικών δαπανών, τριπλασιασμός του ΑΕΠ. Για την παρούσα ιστορική στιγμή, όντως, δεν είναι λίγο αν η αριστερή του κυβέρνηση το επιτύχει. Αυτό να πει στον ελληνικό λαό.
Ολα τα άλλα, περί τάχα επαναφοράς συνολικά της δημοκρατίας και ανατροπών είναι, απλώς, συμπαθητικά συνθήματα, τα οποία (συνθήματα) χαρακτήρισαν τη μεταπολίτευση. Αρα ταυτολογεί ή αντιφάσκει. Διαλέγουμε και παίρνουμε. Σε ό,τι αφορά τον πολιτισμό είναι μια άλλη (επώδυνη) έλλειψη του αρχηγού της μείζονος αντιπολίτευσης. Ισως να 'χει δίκιο. Είναι η εποχή του ζην και όχι του ευ ζην.
