«Μόνο ένα αυτόνομο κίνημα άμεσης δημοκρατίας, το οποίο θα εμπλουτίζει και τους θεσμούς της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, κατά των αλληλοτροφοδοτούμενων αξιών του Μνημονίου και της Χρυσής Αυγής, μπορεί να αποτινάξει τον κατακτητικό ζυγό που έχει στηθεί στη χώρα»
Του Παναγιώτη Γεωργουδή
H αποικιοποίηση της χώρας από το Μνημόνιο με εμφάνιση της μαζικής ανεργίας, πείνας και δυστυχίας, η κατάργηση στην πράξη του Συντάγματος, η μετατροπή του Κοινοβουλίου και των θεσμών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας -που περνούσαν ήδη κρίση- σε κλοτσοσκούφι των τροϊκανών αποικιοκρατών, είναι βασικά θεμέλια της εκτόξευσης της Χρυσής Αυγής, μαζί με άλλους παράγοντες που έχουν διαχρονική δράση στην ελληνική κοινωνία.
Το Μνημόνιο με την κρίση τροφοδότησε τη Χρυσή Αυγή και η Χρυσή Αυγή με τον τρόμο εδραιώνει τη μνημονιακή καταστροφή της χώρας.
Εφαλτήριο για να καλλιεργηθούν οι απαξιωτικές ιδέες της μισαλλοδοξίας και της απανθρωπιάς ήταν και είναι ο προπαγανδιστικός βίαιος λόγος των μέσων μαζικής ενημέρωσης, τα οποία κάθε φωνή κατά του Μνημονίου τη θεωρούσαν επικίνδυνη για τη δημοκρατία, ενώ προηγουμένως είχαν στήσει ένα ιδεολογικό πογκρόμ κατά κινημάτων και μεταναστών.
Αυτό όμως που δεν έχει εκτιμηθεί πολιτικά και πολιτιστικά είναι οι τεράστιες επιπτώσεις στην ελληνική κοινωνία από τη δικτατορία.
Τα κοινωνικά κινήματα που αναπτύχθηκαν διαχρονικά στην χώρα με κορυφαία περίπτωση προδικτατορικά τη δεκαετία του 1960, δεν είχαν ποτέ έναν αυτόνομο πολιτικό λόγο με στρατηγική επεξεργασία ιδεών αλλά είχαν αμυντικό χαρακτήρα απέναντι στον αυταρχισμό της εκάστοτε εξουσίας.
Αυτό είναι μια δομική αδυναμία της ελληνικής κοινωνίας, διότι από την ίδρυση του ελληνικού κράτους δεν δημιουργήθηκαν Σχολές φιλοσοφίας που θα παρήγαγαν κριτική γνώση πολιτικού και φιλοσοφικού επιπέδου, εμπλουτίζοντας την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα με πρωτότυπες στρατηγικού τύπου αναλύσεις.
Τα κινήματα της δεκαετίας του 1960 ανανέωναν τη δημοκρατία και αναβάθμιζαν τη διαχρονική πολιτισμική σταθερά της αξίας του ανθρωπίνου προσώπου μέσω των αγώνων και της υψηλού επιπέδου μελοποιημένης ποίησης, που με κορυφαίες μορφές τους Θεοδωράκη και Χατζιδάκι, και τους πολυσήμαντους επιγόνους τους, έβαλαν σε κάθε σπίτι.
Η δικτατορία, εκτός από την κατάλυση της πολιτικής δημοκρατίας, κουρέλιασε με τον φόβο και τον ολοκληρωτισμό την αξία του ανθρωπίνου προσώπου, στην οποία εδράζονταν και άλλες διαχρονικές αξίες, της καλοσύνης, του φιλότιμου, της αλληλεγγύης κ.λπ., αξίες που δημιουργούσαν μια συλλογική πολιτισμική δημοκρατική ορίζουσα εκ των κάτω.
Το πρόβλημα της ουσίας της δημοκρατίας και της ελευθερίας ο Καντ το εδράζει στην αξία του ανθρωπίνου προσώπου, όταν τονίζει εμφατικά: «Η υψηλότητα του προσώπου δεν οφείλεται στον ηθικό νόμο, αλλά στο γεγονός ότι, ενώπιον αυτού του νόμου, το πρόσωπο είναι ταυτόχρονα νομοθέτης και δεν υπάγεται στον νόμο παρά μόνον μ’ αυτή την ιδιότητα».
Η αξία αυτή λοιπόν παραπέμπει ευθέως στην άμεση δημοκρατία.
Η διαχρονική δικτατορική υπονόμευση του ανθρωπίνου προσώπου πραγματοποιήθηκε με την εμφάνιση του σκυλάδικου το οποίο συνεχίστηκε μεταπολιτευτικά σε τέτοιο βαθμό ώστε μετά τη δεκαετία του 1990, σχεδόν κάθε χωριό πριν από την οικονομική κρίση είχε το δικό του σκυλάδικό.
Πόσο σημαντική είναι η δημοκρατική υπονόμευση από μια αλλοιωμένη μουσική και έναν εξαχρειωμένο στίχο μάς το δείχνει ο Πλάτων στο έργο του «Νόμοι».
Η μη τήρηση των ποιοτικών μουσικών κανόνων και η «υπερβολική τάση για απόλαυση», λέει ο Πλάτων, δηλαδή το σκυλάδικο, «φτάσαμε να πιστέψουμε ότι είμαστε αυθεντίες σε όλα», «κι η αλαζονεία γέννησε την αυθάδεια. Εξάλλου, η έλλειψη σεβασμού για την ανωτερότητα κάποιου άλλου αποτελεί τρομερή αδιαντροπιά. Αν τουλάχιστον στην μουσική υπήρχε μια δημοκρατία ελεύθερων ανθρώπων, το κακό δεν θα ήταν μεγάλο».
Αυτό είχε ως συνέπεια μαζί με την έλλειψη συγκροτημένης κριτικής σκέψης, τη μη ανάπτυξη της αυτόνομης κοινωνίας των πολιτών.
Ηδη το κενό της κοινωνίας των πολιτών είχε καταληφθεί από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης χωρίς άδεια και χωρίς να πληρώσουν δραχμή, που άλωσαν τα υπολείμματα ανεξάρτητης πολιτικής σκέψης και πράξης με λουστραρισμένους μαϊντανούς, αριστερούς και πρώην αριστερούς διανοούμενους, οι οποίοι ήταν λιμασμένοι για εξουσία και προβολή.
Ταυτόχρονα αυτή η πολιτισμική ισοπέδωση από τα ηλεκτρονικά κυρίως Μέσα, λειτουργούσε συμπληρωματικά με την εκπαίδευση, η οποία απαξίωνε τη γνώση, την ηθική, τις μεγάλες αξίες όπου στηριζόταν η δημοκρατία, και την αντικαθιστούσε με κατακερματισμένη πληροφορία και τις λεγόμενες δεξιότητες, για να περάσει ο οδοστρωτήρας της αγοράς των απαιτήσεων της παγκοσμιοποίησης.
Μόνο ένα αυτόνομο κίνημα άμεσης δημοκρατίας, το οποίο θα εμπλουτίζει και τους θεσμούς της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, κατά των αλληλοτροφοδοτούμενων αξιών του Μνημονίου και της Χρυσής Αυγής, μπορεί να αποτινάξει τον κατακτητικό ζυγό που έχει στηθεί στη χώρα.
Ενα τέτοιο κίνημα θα καθαρίσει τη συσσωρευμένη κόπρο του Αυγείου, της πολυπλόκαμης διαπλοκής, μέσων μαζικής ενημέρωσης, κράτους, τραπεζών, μαύρου χρήματος, να πληρώσουν οι φοροφυγάδες και οι κλέφτες του δημοσίου χρήματος να πάνε φυλακή, οι καναλάρχες που δεν πληρώνουν να ξηλωθούν τα Μέσα τους και να δημιουργηθεί ένα μοντέλο ανάπτυξης με βάση την ισχυρή δημόσια υγεία, τη δημόσια Παιδεία και ασφάλιση, να γίνει πρωταρχική προτεραιότητα ο πολιτισμός και η επιστημονική έρευνα με την ίδρυση Σχολών φιλοσοφίας και Μουσικών Ακαδημιών.
Ολα αυτά και πολλά άλλα μπορούν να συμπυκνωθούν σε μια νέα συνταγματική θέσπιση επαναθεμελίωσης δημοκρατίας και κοινωνίας.
